Αγρύπνια στη… σκηνή

«Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα». Στίχοι γλαφυροί, αλλά και στίχοι εκ πρώτης ακρόασης ακατάληπτοι, που σε προσκαλούν να στοχαστείς πάνω τους, να τους φιλοσοφήσεις και να δημιουργήσεις τα δικά σου νοητικά μονοπάτια - αυτό δεν είναι άλλωστε η ποίηση; Μουσικά μοτίβα που σε στοιχειώνουν, ακόμα και εάν είναι σε πρωτόλεια μορφή, όπως υποστηρίζει ο ίδιος δημιουργός. Ενα πολυπληθές, αφοσιωμένο κοινό που ξέρει απέξω όλα τα τραγούδια του. Ενα ολόκληρο σμάρι τραγουδιστών που… κηρύττουν τον λόγο του μέσα από τα τραγούδια που τους έχει προσφέρει και τους έχουν κάνει διάσημους, πυκνώνοντας τις γραμμές του σύγχρονου ποιοτικού τραγουδιού - ο ίδιος αποφεύγει χαρακτηριστικά την ταμπέλα του έντεχνου και πολύ καλά κάνει, αφού η μουσική του ενώνει περισσότερα είδη μεταξύ τους.
Ολα αυτά χαρακτηρίζουν την πλούσια πορεία της μουσικής ευφυΐας που ακούει στο όνομα Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Και όλα αυτά συμπυκνώνονται στις συναυλίες του, όπου γίνεται πραγματικά πανικός - κάτι που επιβεβαιώνεται και με την παρουσία του στο Passport. Ο Θανάσης έχει έναν μοναδικό τρόπο να συνδιαλέγεται με το κοινό του. Πειράζει συνέχεια τα τραγούδια του, σε σημείο που στις συναυλίες του δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις κάποια βάσει της αρχικής τους εκτέλεσης στο στούντιο. Τραγουδά με αυτή τη χαρακτηριστική φωνή (που κάνει και τα φάλτσα της, αλλά ποσώς μας πειράζει). Λέει αστεία, μοιράζεται ιστορίες και ιδέες χωρίς να μακρηγορεί, χωρίς να κουράζει. Κάνει αφιερώσεις. Και αφήνει κάθε ακροατή του να φεύγει στο τέλος της συναυλίας του ψιθυρίζοντας στίχους από το «Μιλώ για σένα», το «Στην κοιλάδα των Τεμπών» και την «Ηλιόπετρα»…