Πυρήνας ζωγραφικής στη Νέα Ιωνία

Εδώ και δύο χρόνια τρεις εικαστικοί «συγκατοικούν» στον δεύτερο όροφο ενός βιομηχανικού κτιρίου δίπλα στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου. Ζωγραφίζουν σε κοινό χώρο, δίχως διαχωριστικά, δίχως τοίχους να προσδιορίζουν το ζωτικό και δημιουργικό περίγραμμα του καθενός τους.

Ο Αχιλλέας Πιστώνης, ο Αντώνης Τσακίρης και ο Βασίλης Σελιμάς εξέφρασαν πριν από δύο χρόνια στον Γιώργο Βογιατζόγλου την ανάγκη τους για έναν άνετο χώρο στον οποίο θα μπορούσαν να δουλέψουν, μακριά από το σπίτι τους και χωρίς την αγωνία της καθημερινότητας. Η ιδέα για την «συγκατοίκηση» ανήκει στον ίδιο τον Βογιατζόγλου, ο οποίος έχοντας σαν πρότυπο το ατελιέ της Καλλιθέας, με τους Φασιανό και Σπεράντζα και την από κοινού δημιουργική ελευθερία και συγκατοίκηση, το πρότεινε στους εικαστικούς.



Έτσι κάπως το Κτίριο 1, στην Ελευθερίου Βενιζέλου, δίπλα ακριβώς από την Πινακοθήκη Βογιατζόγλου έγινε ένα ζωντανό εικαστικό εργαστήρι. Πάγκοι, πινέλα, παλέτες και χρώματα έδωσαν ζωή στο βιομηχανικό κτίριο και σιγά σιγά ο όροφος έφτασε να αποτελεί από μόνος του μια σύγχρονη συλλογική αυτοσχεδιαστική εγκατάσταση.
Σύμφωνα με τη διευθύντρια της Πινακοθήκης Βογιατζόγλου, Ελένη Κυπραίου, «ενοποιητικό στοιχείο όλων των έργων είναι η σχέση μεταξύ των καλλιτεχνών, ο διάλογος, η αυτονομία στη δουλειά και η ανάπτυξη της τέχνης σε ένα οικείο χώρο, όπου οι δημιουργοί συνδέονται ειλικρινά και η κοινή έκθεση που θα προκύψει είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης διαδικασίας και ενδόμυχης προσπάθειας που είναι η παραγωγή τέχνης. Δεν πρόκειται για residency αφού δεν έχει περιορισμό χρόνου, ούτε για space project αφού δεν είναι μόνιμα ανοιχτό στο κοινό για να βλέπει την εξέλιξη των έργων. Είναι ένας δημιουργικός πυρήνας ζωγραφικής».

Μια επιλογή από τα έργα που δημιούργησαν οι τρεις εικαστικοί στο χώρο θα αποτελέσουν έκθεση με τίτλο «Κτίριο 1» και θα παρουσιαστούν στο κεντρικό κτίριο της Πινακοθήκης από τις 9 Φεβρουαρίου και μέχρι το Πάσχα του 2015. Παράλληλα με την έκθεση θα υπάρχει ροή επισκεπτών που θα μπορεί να δει τον χώρο του εργαστηρίου και παλιότερα έργα των καλλιτεχνών.

Μετά το τέλος της έκθεσης ο Αχιλλέας Πιστώνης, ο Αντώνης Τσακίρης και ο Βασίλης Σελιμάς θα μαζέψουν τα πινέλα, τις μπογιές, και τα καβαλέτα τους και θα δώσουν τη θέση τους σε τρεις άλλους συναδέλφους τους, οι οποίοι θα γεμίσουν με χρώματα το Κτίριο 1 για τα επόμενα δύο χρόνια. Οι τρεις εικαστικοί μιλούν για το Κτίριο 1.

Αχιλλέας Πιστώνης

Στην ενότητα των έργων που δούλεψα τα τελευταία δύο χρόνια στο εργαστήριο, για την έκθεση Κτίριο 1 στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, συνειδητοποίησα πως το κοινό στοιχείο των πρώτων έργων που βγήκαν, -εκτός φυσικά από το ανθρωποκεντρικό τους ύφος που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει την δουλειά μου- είναι το πένθος, αλλά όχι το πένθος ως κατάσταση. Περισσότερο το πένθος ως ύπαρξη. Χωρίς να έχω την διάθεση να γίνω επικριτικός σε έθιμα και παραδόσεις αλλά παρατηρώντας το πένθος και εικαστικά, συνειδητοποίησα ότι δεν είχε να κάνει καθαρά με την θλίψη που προφανώς νιώθουμε οι άνθρωποι απέναντι στον θάνατο, αλλά με μια ξεχωριστική οντότητα, που την αντιμετωπίζουμε, προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε μαζί της και να την συνηθίσουμε.

Βασίλης Σελιμάς

Τα έργα των τελευταίων δύο ετών αποτελούν μια καταγραφή της δικής μου πραγματικότητας και των επιμέρους στιγμών που με ενδιέφεραν να εικονογραφήσω.Η ανθρώπινη φιγούρα παραμένει το μέσο για να ειπωθούν εκείνα που θέλω να επικοινωνήσω με τον θεατή. Ανασύροντας λοιπόν μνήμες αλλά και βιώνοντας καθημερινά τη διαδρομή από το σπίτι στο εργαστήριο, δημιούργησα 15 περίπου έργα.Στην πλειοψηφία τους υπάρχει έντονο το υγρό στοιχείο, ίσως ως θάλασσα ή λίμνη. Νομίζω η λίμνη είναι πιο κοντά, βιωματικά, αφού ο τόπος που μεγάλωσα βρισκόταν παραλίμνια.

Άλλοτε λοιπόν, ετοιμάζεται να παρασύρει τους πρωταγωνιστές, γεμάτη απομεινάρια κάποιας σύγκρουσης κι άλλοτε με τους εναπομείναντες κυματοθραύστες ως σημάδια συγκρούσεων ή αποφόρτισης, το υγρό στοιχείο είναι εκείνο που μορφοποιεί και δίνει σχήμα στο έργο.

Οι άνθρωποι δεν κοιτάζονται, δεν συνομιλούν, στην ουσία είναι μικρά ψυχογραφήματα κάποιες φορές οικείων μου προσώπων και κάποιες άλλες άγνωστων σε μένα ανθρώπων που τους οικειοποιούμαι για να πω μια ιστορία.

Αντώνης Τσακίρης

Το Κτίριο 1 με ώθησε σε μια επόμενη εκδοχή της απόδρασης, ως σύμβολο γενναιότητας. Λιγότερος συνωστισμός. Σε πολλά από τα έργα που έγιναν αυτή την περίοδο στο εργαστήριο, διαπιστώνω -εκ των υστέρων- μια διάθεση συμφιλίωσης με τις σκοτεινές καταβολές των αντιηρώων της ζωγραφικής μου.

Τα παράλογα, μακριά μανίκια που ταυτίζονται συνήθως με τις περιπτώσεις των ψυχικά ασθενών στα άσυλα, έχουν διτό ρόλο. Είναι ένα είδος υπογράμμισης, ακριβώς όπως στη γραμματική, εκείνων που ζουν στη ζωή μου όπως κι εγώ στη δική τους. Άλλοτε, θραύσματα μνήμης. Κάποιοι είναι απλώς παράφρονες.