Μια γυναίκα που παίζει λύρα σαν άνδρας

Να σας συστήσω μια κρητικιά λυράρισα: γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα αλλά η καταγωγή της είναι από το Ρέθυμνο και συγκεκριμένα από τον Μυλοπόταμο της Κρήτης. Από την ηλικία των 16 άρχισε να δημιουργεί τα δικά της μουσικά όνειρα, είχε δάσκαλο τον Μάνο Πυροβολακή, ενώ στην επανασύνδεση των Animals ήταν καλεσμένη του Eric Burdon πραγματοποιώντας μία σειρά συναυλιών στις μεγαλύτερες σκηνές του εξωτερικού. Μία συνεργασία που έδωσε την ευκαιρία στην Γεωργία Νταγάκη, με την κρητική της λύρα, να χαρίσει ελληνικό χρώμα σε μεγάλα τραγούδια της rock όπως τα «The House of rising sun», «Don't let me be misunderstood», «Mercy's Hand», «Give me the night» αλλά και να ερμηνεύσει το δικό της τραγούδι «Πανσέληνος» διασκευασμένο και παιγμένο από τους Animals.

Η συνεργασία αυτή εκφράστηκε και δισκογραφικά, με την Γεωργία να συμμετέχει στην ηχογράφηση τεσσάρων τραγουδιών. Τον Μάιο του 2009, μάλιστα, κυκλοφόρησε από την γερμανική εταιρεία "NETWORK MEDIEN"

 σε 29 χώρες το album της «askardamykti». Η παραγωγή ήταν του Νίκου Ζούδιαρη και ξεχώρισε το κομμάτι «Το Καράβι της φυγής». Στις σημαντικές της συνεργασίες επί σκηνής αξίζει να σημειώσουμε και αυτή της άνοιξης του 2014 με τους θρυλικούς Violent  Femmes από την Αμερική.



Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το άλμπουμ της ‘’Phobie’’ (Φόβος). Πρόκειται για μια διεθνή παραγωγή που ξεκίνησε στην Ελλάδα, ολοκληρώθηκε δε και εκδόθηκε στο Βερολίνο από την Monopol Records. Μια εταιρεία - μέλος της σπουδαίας Meisel Μusic, που διαθέτει το διάσημο Hansa studio και στο οποίο έχουν ηχογραφήσει μουσική καλλιτέχνες όπως ο David Bowie, οι Cure και οι Depeche Mode. Το νέο της άλμπουμ περιλαμβάνει 9 νέα τραγούδια, 2 διασκευές και 1 ορχηστρικό, σε μουσικές και στίχους της ίδιας αλλά και των Αντώνη Μιτζέλου, Σταύρου Σιόλα, Ανδριάνας Μπάμπαλη, Οδυσσέα Ιωάννου, Ορέστη Ντάντου, Πόλυ Κυριάκου, Γιάννη Ηλιόπουλου, Γιάννη Σκούταρη, Σταύρου Σταύρου και Γιάννη Πλιάγκου.



Αυτή την εποχή η Γεωργία Νταγάκη εμφανίζεται με επιτυχία στην Αθήνα, στον χώρο το La Μπουάτ στην λεωφόρο Συγγρού 338, όπου πέρα από τις μοναδικές της διασκευές στη λύρα -ροκ και παραδοσιακών τραγουδιών-, μεγάλη αίσθηση προκάλεσαν και τα τραγούδια του νέου της δίσκου «Σκέτος εγώ», «Δε λέει η καρδιά να μάθει» και «Φόβος». Οσοι θέλουν να την δουν από κοντά, θα έχουν την ευκαιρία σε δύο ακόμα παραστάσεις την Πέμπτη 01 Ιανουαρίου και την Πέμπτη 08 Ιανουαρίου. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη αλλά και το εξωτερικό.

Τη συνάντησα λοιπόν στο μαγαζί που τραγούδα και τη ρώτησα αυτά που ίσως θα θέλατε να ρωτήσετε και εσείς.

* Σε πολύ μικρή ηλικία ανακάλυψες τη λύρα, αλλά τελικά την υιοθέτησες σαν επάγγελμα από τα 16 σου, πρώτη φόρα στην σκηνή.

H «πρώτη μου φορά» σε κρητικό μαγαζί ήταν σαν από σκηνή σε ταινία του Αλμοδομοβάρ. Τι εννοώ. Ένιωθα τα μάτια των μαυροφορεμένων συμπατριωτών μου να με κοιτάνε αυστηρά και επικριτικά, μια και το να βλέπουν μια νέα κοπέλα να παίζει λύρα -εκτός το οτι δεν ήταν σύνηθες τότε-, έμοιαζε περίεργο, πρωτότυπο, εώς και βλάσφημο για κάποιους! Ευτυχώς στην περίπτωσή μου όμως ο πάγος έσπασε γρήγορα και αυτό το εκρηκτικό κλίμα κράτησε πολύ λίγο. Ίσως λόγω της ηλικίας μου τότε να μην καταλάβαινα τον «κίνδυνο» της νύχτας αλλά και πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν σαν εγχείρημα. Τις εμφανίσεις μου και την ενασχόληση μου με τη λύρα τότε, δεν τις έβλεπα σαν επάγγελμα, εγώ να διασκεδάσω ήθελα, να σπουδάσω, να ταξιδέψω. Μεγαλώνοντας όμως διαπίστωσα ότι η λύρα μου ήταν η διασκέδασή, οι σπουδές, το ταξίδι μου.

* Ποιο είναι το όνειρο μια λυράρισας και ερμηνεύτριας;

Όνειρο δεν ξέρω αν υπάρχει, αλλά πολλές επιθυμίες και στόχοι, οι οποίοι ουσιαστικά μου δίνουν το σθένος να δημιουργώ, να δοκιμάζομαι, να ρισκάρω, να βγαίνω έξω απ τα νερά μου στη προσπάθεια μου να τους πετύχω. Αισθάνομαι ζωντανή και δημιουργική μέσα απο την τέχνη μου.

* Tο τελευταίο σου τραγούδι λέγεται Φόβος. Τι φοβάσαι;

Πολλά και τίποτα. Φοβάμαι την βλακεία, φοβάμαι την αδικία, φοβάμαι να φοβηθώ γιατί όταν δείχνεις σε κάτι ότι το φοβάσαι είναι η αρχή της ήττας. Ο φόβος σήμερα κυριαρχεί και ήμαστε ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική οικονομική και ψυχολογική υποδούλωση, όμως κανείς δεν μπορεί να μας βάλει αλυσίδες αν πρώτα εμείς δεν του επιτρέψουμε να μας πάρει τα μέτρα. Η λύτρωση πιστεύω έρχεται αν συμφιλιωθείς με τον φόβο σου, όπως κάνει και η ηρωίδα του ομότιτλου τραγουδιού του δίσκου.



* Το κοινό της έντεχνης μουσικής είναι μεγάλο, σε αυτούς απευθύνεσαι κύριως; Επίσης τι δεν θα τραγουδούσες ποτέ;

Δεν θα τραγουδούσα ποτέ κάτι που θα με έθιγε είτε ως στίχος - είτε ως μιμητική και εύκολη μουσική είτε αν το τραγούδι που πρόκειται να μου δοθεί προϋποθέτει να παραβώ βασικές αρχές αξιοπρέπειας που δεν έχω μόνο εγώ αλλά κάθε άτομο. Και μην το θεωρείς απλό. Αυτή η στάση μου έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα: μέχρι και ολόκληρος δίσκος που έχω ερμηνεύσει κυκλοφόρησε τελικά από άλλη ερμηνεύτρια, λόγω του ότι δεν δέχτηκα εκ των υστέρων νέους όρους που δεν αφορούσαν τον δίσκο αλλά τα live μου και την δέσμευσή μου με φασιστικές διαδικασίες. Τώρα περί εντέχνου κοινού και έντεχνης μουσικής καλύτερα να μη μιλήσω γιατί θα θίξω λεπτά θέματα και πολλές «παρέες». Προτιμώ πάντως ένα σκεπτόμενο κοινό από όλες τις ηλικίες, από όλο τον κόσμο και ακροατές όλων των ειδών μουσικής, παρά ένα φανατισμένο οπαδικό κοινό που θα «πεθαίνει» για μένα εγκλωβίζοντας με στην εικόνα που έχει φτιάξει αυτό για μένα.

* Ποτέ θα άφηνες τη μουσική σου και για ποιον λόγο;

Νιώθω πως αυτό είναι κάτι το οποίο ούτε εγώ η ίδια μπορώ να το ορίσω με σιγουριά.Έχω εμπιστοσύνη στον καιρό, και πιστεύω ότι αν η ζωή η ίδια με οδηγήσει κάποια στιγμή προς αυτή την κατεύθυνση θα υπάρχει σίγουρα ένα πολύ σοβαρός και βαθύς λόγος που συνέβη. Παρολά αυτά, πολλές φορές αισθάνεσαι «λίγος» μπροστά στη μουσική, επαναλαμβάνεσαι, μπορεί να έχεις στερέψει από έμπνευση και διάθεση και να συνεχίζεις μόνο για τα λεφτά, και σίγουρα αυτό μπορεί να τύχει στον καθένα. Αν μου συμβεί και μένα και για μεγάλη περίοδο, θα ήθελα πολύ να έβρισκα το σθένος και τη δύναμη να αποχωρίσω αθόρυβα.

* Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
 
Νέα τραγούδια, ωραίες συνεργασίες, ωραίες παραστάσεις, ωραίες μουσικές.

* H πιο ωραία ατάκα που άκουσες ποτέ από θαυμαστή σου;

«Πρώτη φορά ακούω γυναίκα, να παίζει λύρα σαν άνδρας»

* H λύρα που σε ταξιδεύει εσένα;

Σε μέρη όπου το μυαλό μόνο του δεν μπορεί να φτάσει, αλλά και η καρδιά χωρίς τη μουσική αδυνατεί.

Και κάπου εδώ τελεύσαμε την κουβέντα μας. Και αν μια φράση μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό, αυτή δεν ήταν άλλη από του αμερικανού ηθοποιού Eric Rio: «Αν δεν κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, η πραγματικότητα θα σου πάρει τα όνειρα».