Όχι και τόσο... legendary

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως όταν ανακοινώθηκε ο Neil Patrick Harris ως παρουσιαστής της τελετής των βραβείων Oscars υπήρξε θετική ανταπόκριση παγκοσμίως. Ίσως αυτές οι προσδοκίες μας έκαναν όλους να περιμένουμε περισσότερα. Εξάλλου μιλάμε για έναν ταλαντούχο κωμικό, με έναν από τους πιο εικονικούς ρόλους της τελευταίας δεκαετίας, αυτόν του “legendary” Barney Stinson. Ο Harris έχει αποδείξει πως είναι αστείος και έξυπνος με πνευματώσεις ατάκες και επιτόπου απαντήσεις, τόσο σε stand up comedy βραδιές, όσο και σε εκπομπές ως καλεσμένος. Επίσης είχε δυο θετικές παρουσίες ως οικοδεσπότης των βραβείων Tony. Οπότε ήταν μια εξαιρετική επιλογή για τα Oscars; Τι πήγε στραβά;

Με το φόρμα που έχει πάρει η τελετή τα τελευταία χρόνια, το 50% της δουλειάς του παρουσιαστή αποτελεί το opening act, ένα μικρό show στην αρχή της βραδιάς που σε βάζει στο κλίμα και προσπαθεί πάντα να είναι αστείο αλλά και επίκαιρο, καθώς και να σχολιάζει τις τρέχουσες και επίκαιρες καταστάσεις. Εδώ ο Neil Patrick Harris παρουσίασε ένα χαριτωμένο νούμερο με τραγούδι και αναφορές σε πολλές ταινίες, που όμως δεν ήταν κάτι εξαιρετικό και κανείς δεν θα θυμάται μετά από καιρό. Η πρώτη του ατάκα ήταν ίσως και η πιο αστεία: "Today we honor Hollywood's best and whitest. Sorry…brightest" (Σήμερα τιμάμε του καλύτερους και λευκότερους του Χόλυγουντ). Στο μουσικοχορευτικό κομμάτι είχε την βοήθεια της –πάντα αστείας- Anna Kendrick και του (ξεχασμένου) Jack Black.



 Στη συνέχεια ο παρουσιαστής έχει περιορισμένο χρόνο επί σκηνής και προλογίζει τους παρουσιαστές κάποιος βραβείων. Και εκεί οι ατάκες του δεν ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες... Καλωσορίζοντας την Reese Witherspoon στη σκηνή: “This next presenter is so lovely, you could eat her up with-her-spoon” κάνοντας πλάκα με το επώνυμό της... Λίγο μετά “He’s the real deal, pants down. I mean hands down” αστειεύτηκε με τον Channing Tatum και τον ρόλο του ως στρίπερ στα Magic Mike και Magic Mike XXL...

Το νούμερο που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως ήταν η παρωδία του Birdman (που κέρδισε τα περισσότερα σημαντικά βραβεία). Η κάμερα ψάχνει τον Neil Patrick Harris που δεν είναι στο πόστο του στη σκηνή και έπειτα εισβάλει στα παρασκήνια ανακαλύπτοντας τον παρουσιαστή με το μπουρνούζι του πιασμένο σε μια πόρτα. Μιμούμενος τον κεντρικό χαρακτήρα του Birdman, αφήνει το μπουρνούζι και περπατά προς τη σκηνή εμφανιζόμενος μόνο με το λευκό σλιπάκι του! Ίσως το μόνο αστείο σε όλο αυτό το σκετσάκι ήταν ότι η drums jazz μουσική συνοδεία ήταν ο Miles Teller του Whiplash!



 Κατάφερε να κάνει και αρκετά σαρδάμ με ονόματα διάσημων ηθοποιών, πράγμα που ποτέ δεν είναι καλό για έναν παρουσιαστή...

Επίσης το μεγαλύτερο σε διάρκεια “αστείο” ήταν αυτό με τις –και καλά- προβλέψεις του ίδιου. Επισημαίνοντας πως είχε κλειδώσει σε μια τσάντα τα αποτελέσματα πριν την έναρξη της απονομής και καθιστώντας την –κάτοχο Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου για το The Help- Octavia Spencer υπεύθυνη να προσέχει την τσάντα καθ’ όλη τη διάρκεια (που ακόμα και η ίδια φάνηκε να βαριέται...) στο τέλος, και λίγο πριν την ανακοίνωση του τελευταίου βραβείου, άνοιξε τον φάκελο και διάβασε συνοπτικά τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς! Είχε μια κάποια πλάκα αυτό στο φινάλε, αλλά το set up ήταν τόσο κουραστικό που είχαμε χάσει κάθε ενδιαφέρον...



Συνολικά ο σχολιασμός στο πρόσωπο του Neil Patrick Harris ήταν μεγάλος κατά τη διάρκεια της απονομής στα social media χαρακτηρίζοντας την snoozefest, δηλαδή φεστιβάλ χασμουρητού. Φταίει μόνο Neil Patrick Harris γι’ αυτό; Όχι αποκλειστικά. Διότι τα κείμενα γράφονται από πολυμελή ομάδα συγγραφέων. Είναι όμως δικαιολογία αυτή; Και πάλι όχι. Υπήρχε καιρός να προσέξουν τα πάντα περισσότερο και να δημιουργήσουν καλύτερα αστεία και νούμερα. Σε αυτή τη βραδιά ούτε καν το κοινό της βιομηχανίας του κινηματογράφου που ήταν παρόν βρισκόταν στο Dolby Theater δεν φάνηκε να γελά και να απολαμβάνει τα αστεία. Δεν νομίζω πως θα ξαναδούμε τον Neil Patrick Harris σε αυτή τη θέση, αλλά εντέλει δεν ήταν ο χειρότερος παρουσιαστής και δεν ευθύνεται μόνο αυτός.