Όλοι χωράμε σε ένα… Αχ!

Ο Γιάννης Σκουρλέτης είναι η ψυχή της Bijoux de Kant. Του χρωστάμε τον «Βέρθερο», τη «Στέλλα», τη «Ραμόνα», τον «Πολιτισμό»… Οι παραστάσεις του είναι πάντα μία εμπειρία. Βαθιά ρομαντικός, ποιητικά στοχαστικός, συναρπαστικά ακατάτακτος. Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εντατικές πρόβες για την παρουσίαση της ανανεωμένης εκδοχής του «Αχ!», ενός έργου της Γλυκερίας Μπασδέκη βασισμένο στην «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις 17, 18 και 19 Απριλίου. Θα ακολουθήσει μία μίνι περιοδεία σε Πάτρα (23, 24 και 25/4) και Θεσσαλονίκη (30/4, και 1, 2, 3/5), καθώς και δύο τελευταίες παραστάσεις στην Αθήνα στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος (9 και 10/5).

Με αφορμή την ανοιξιάτικη λοιπόν εκδοχή του «Αχ!», αλλά και την προετοιμασία της επόμενης δουλειάς της Bijoux de Kant το ερχόμενο φθινόπωρο, που δεν είναι άλλη από την «Απόφραξη» του Δημήτρη Δημητριάδη, εμπνευσμένη από τον μύθο του Νάρκισσου, με τον Γιώργο Νανούρη

στον ομώνυμο ρόλο, ζήτησα από τον Γιάννη να μου γράψει τις σκέψεις του πάνω σε εννέα λέξεις-κλειδιά για τη δουλειά του στο θέατρο. Και το έκανε τόσο ξεχωριστά, όσο ξεχωριστός είναι και ο ίδιος.

Ομορφιά

Είναι τα σώματα που θυμούνται άλλα σώματα και τρελαίνονται. Είναι το μαραμένο αίμα. Είναι τα περιβόλια που ανθίζουν στο μπετόν Πειραιά και πρωτευούσης. Είναι ο μήνας Ιούλιος . Είναι ο βαφτιστικός σταυρός που έπεσε στα πλακάκια. Είναι που ξαναμπαίνω σε στήθος. Είσαι εσύ που θέλω να είσαι εγώ που είμαι ο ομορφότερος του κόσμου.

Σκοτάδι-Φως

Ο θάνατος που καταλήγει σε Πάσχα και το Πάσχα που θα ξανασταυρωθούμε. Όλα κιάρο-σκούρο. Πρώτα ναι και μετά όχι. «Δε θέλω» κι ύστερα πάμε να πέσουμε στο γκρεμό. Άχαρα σώματα που φωτίζουν τις νύχτες με καρτερία. Έκπαγλα σώματα που σαπίζουν ανυπόμονα.

Αχ!

Μια μέρα ήρθε ο Χρηστομάνος στον ύπνο μου κι όλο αναστέναζε. Το είπα στη Γλυκερία και του έκανε μνημόσυνο. Ευχαριστήθηκε πολύ κι έστειλε Λιόλιες και Νίκους και Βεργινίες να γνωριστούμε καλύτερα. Ήρθε κι η Κερένια, ήμασταν έτοιμοι να ξαναπούμε την ιστορία τους. Γύρισε ο χρόνος ανάποδα και μπήκαν όλοι στα νέα τους σώματα. Αυτή τη φορά ο σκοτεινός και θλιμμένος έρωτας θα βγει από το σώμα της Λένας, του Δημήτρη, της Μαίρης και της Κατερίνας.

Έρωτας

Πάρ' τα όλα και μην τα κάνεις τίποτα. Πάρ' τα να μην στα χρωστάω. Έλα πάρε μου τη λύπη και μη μου δίνεις τη χαρά. Στήνω σκηνικά, διδάσκω εκφορές λόγου, ψάχνω τα καλύτερα κείμενα για να στήσω τη μία και μοναδική παράσταση για σένα-τον ένα και μοναδικό θεατή. Μετά σπάσ' τα όλα και φύγε. (Αλλά ξαναέλα αύριο να τα ξανασπάσεις.)

Αγάπη

Θα είμαι εκεί κι όταν δεν με βλέπεις. Θα πονάει ο παράμεσος μου όταν πονάει ο παράμεσός σου. Θα θυμάμαι το σώμα σου κι όταν δεν θα το επιθυμώ. Εσένα θα πάρω στην εκδρομή γιατί ξέρεις καλά τους δρόμους κι έχεις πάντα έτοιμο το φαρμακείο και τα νερά. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ γιατί δεν θέλω να σε ξεχάσω ποτέ.

Παλιό-Καινούργιο

Ο παλιός μας έρωτας ήταν του θανάτου. Κι ο καινούριος το ίδιο. Δίδυμα που χωρίστηκαν αλλά θυμούνται τη μεγάλη κοιλιά και τους μήνες μέσα. Μέχρι να ξανασυναντηθούν.

Λένα Δροσάκη

Η κότα Καίτη ξεπουπουλιασμένη και η Στέλλα στη γη της απαγγελίας και η Στέλλα στη γη της καλοσύνης και η Λιόλια με βιολιά-φιλιά. Ένα ομιλών σώμα που έπεσε στον αιώνα μας για να μιλήσει για τους προηγούμενους και τους επόμενους. Παίζει με το μικρό της δαχτυλάκι, με τα μαλλιά της, με την πλάτη της. Μας παίζει όλους και μας παίρνει σβάρνα. Μεγάλη ιστορία η Λένα Δροσάκη. Έχει και μια καρφίτσα στο πέτο της που την προστατεύει.

Ναρκισσισμός

Το δωμάτιο με τους καθρέφτες. Πολλοί καθρέφτες και αμίλητοι. Έχουν πεθάνει όλοι από σεισμό. Έμεινες εσύ κι οι καθρέφτες. Είσαι ταλαιπωρημένος, αλλά πολύ όμορφος. Είσαι όλοι αυτοί που πέθαναν. Είσαι ο μόνος ζωντανός. Το λένε όλοι οι καθρέφτες ότι δεν υπάρχει άλλος πάνω στη γη. Τη χαίρεσαι την ησυχία. Δεν κοιμάσαι ποτέ. Δεν χρειάζεσαι ύπνο, δε χρειάζεσαι τίποτε. Πέθανε κι ο Θεός. Εσύ μονάχα γλύτωσες και σ’ αρέσει τόσο πολύ που κλαις και σπάνε καθρέφτες και δωμάτια.

Bijoux de Kant

Κάτι τύποι που λένε ότι είναι θεατρική ομάδα και πιστεύουν όλα τα παραπάνω.