Φάλτσοι αλλά... νικητές

Με έναν στίχο του Σεφέρη ολοκληρώθηκε το βράδυ της περασμένης Κυριακής, 10 Μαΐου, το Bob Theatre Festival στο Βios. H ομάδα «Από τον 5ο στίχο κιόλας φάλτσοι» κέρδισε τον διαγωνισμό Scratch Night σε μια βραδιά με πολύ ενθουσιασμό και φαντασία. Η τελική κατάταξη του Scratch -που δίνει την ευκαιρία σε νέες ομάδες να παρουσιάσουν 15 λεπτά από τη δουλειά τους- είναι αποτέλεσμα της συνδυαστικής βαθμολογίας από προκριματικούς, τελικό και κριτική επιτροπή. Η παράσταση «Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια, τίποτα δεν θα την απογοητεύσει» συγκέντρωσε 58,5%, ενώ η αμέσως επόμενη «ΜΟΝΟ-ΛΟΓΟΣ» 56,6%.

Οριακή, λοιπόν, η διαφορά αλλά η ομάδα, που πήρε το όνομα της από μια σημείωση του Σεφέρη, κέρδισε 500 ευρώ για έξοδα παραγωγής και ένα σεμινάριο παραγωγής και δραματουργίας από τους AbOvo, ώστε να ενταχθεί με την ολοκληρωμένη της παράσταση στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του Bios. H δεύτερη ομάδα “Gum Art” είχε κιόλας την πρώτη της πρόταση συνεργασίας από το θέατρο Άβατον για να παρουσιάσει εκεί τον χειμώνα την παράστασή της.

Αυτή είναι και η μεγάλη προσφορά του Bob Theatre Festival. Εκτός από τις πρεμιέρες και τις καλύτερες νεανικές παραστάσεις της σεζόν, οι ομάδες που συμμετέχουν στο Scratch Night δείχνου την δουλειά τους στο κοινό αλλά και σε θεατρικούς παραγωγούς και μελλοντικούς συνεργάτες.Η νικήτρια ομάδα χρησιμοποίησε για την παράστασή της κείμενα και αποσπάσματα από το «wolfgang» του Γ.Μαυριτσάκη, το έργο «Ο κυκλισμός του τετραγώνου» του Δ. Δημητριάδη, διασκευή από βιβλίο του Andreyev Leonid «Ο Kλόουν»,την «Αστοχία υλικού» του Χατζημωυσιάδη και τη «Μωβ ομπρέλα» της Α. Ζέη.

Η παράσταση ενθουσίασε το κοινό αλλά και τους διοργανωτές μια και ήταν αυτή που ξεχώρισε από τους ημιτελικούς. Ειδικοί και κοινό συμφώνησαν απόλυτα στο τέλος και έτσι η Εύη Αλεξοπούλου, η Αθηνά Βελημβασάκη, η Μελίνα Κοτσέλου, ο Άρης Μουζόπουλος, η Μαρία Μπαμπίλα, ο Μιχάλης Πητίδης και η Αθανασία Σβώλη καταχειροκροτήθηκαν το βράδυ της Κυριακής. Από τις υπόλοιπες παραστάσεις του φεστιβάλ ξεχώρισαν τόσο οι πρεμιέρες όσο και κάποιες από αυτές που φιλοξενήθηκαν στο Bios και έδωσαν στον κοινό την τελευταία ευκαιρία για να τις παρακολουθήσει. Τρεις από αυτές είναι οι ακόλουθες:

1. Οδύσσεια (ομάδα Patari Project)

Πέντε ταλαντούχοι ηθοποιοί πάνω σε μια πλατφόρμα ξεκινούν να διηγούνται το μεγάλο ταξίδι του ήρωα που όλοι έχουν μέσα τους και τον επικαλούνται κάθε φορά που τον χρειάζονται, χωρίς φανταχτερά σκηνικά και κοστούμια μόνο με τη φωνή και το σώμα τους. Παρακολουθώντας την παράσταση δημιουργούνται στον θεατή κάποια βασικά ερωτήματα όπως το «ποιός είναι τελικά ο Οδυσσέας; Σε τι θέλει να γυρίσει; Κι αν τα καταφέρει, τι μένει στο τέλος;». Η παράσταση παίχτηκε στο Μain stage του Bios με τα καθίσματα γεμάτα από θεατές. Κάποιοι μπορεί να την είχαν ξαναπαρακολουθήσει, καθώς έχει ανέβει και στη σκηνή του θεάτρου “Olvio”, κάποιοι άλλοι όμως την είδαν πρώτη φορά και σίγουρα δεν έφυγαν απογοητευμένοι.

2. Friends manifest (σκηνοθεσία Ζήσης Ρούμπος)

Δυο αγόρια συναντιούνται σε έναν παιδότοπο και η ιστορία των δυο φίλων ξεκινά να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του θεατή σαν ταινία. Από τα παιδικά χρόνια συνεχίζει στην εφηβεία, έπειτα στην ενηλικίωση και τέλος με τον αποχωρισμό και μια υποσχεση επανένωσης. Οι δύο φίλοι λοιπόν διηγούνται την ιστορία τους κάνοντας flashback στο παρελθόν και γεμίζοντας το υπόγειο του Bios με ανάμεικτα συναισθήματα και γέλιο. Σε αυτό βοηθά το ταλέντο των δυο ηθοποιών αλλά και η ικανότητά τους να αυτοσχεδιάζουν ενσωματώνοντας το κοινό στην ιστορία της φιλίας τους. Σε αυτή την παράσταση ακόμα και ο πιο σοβαρός είναι αδύνατο να μ γελάσει, ενώ μπαίνεις σε σκέψεις για το τι θα έκανες άμα δεν είχες τον καλύτερό σου φίλο μαζί σου. Τελικά τι κάνεις όταν το πάτωμα είναι λάβα;

3. Λογοχανείο (σκηνοθεσία Ζωή Ξανθοπούλου)

Πώς συνδέονται ένα κορίτσι με μούσι, μία ασυνήθιστη επίσκεψη, το τελευταίο βαγόνι, η υιοθεσία μέσα σε ένα νεκροταφείο, ένα καναρίνι, μία φυλακή και το χασμουρητό; Δε συνδέονται! Είναι ιστορίες που κάποιος είπε, κάποιος άκουσε, κάποιος αφηγήθηκε. Η μοναξιά οδηγεί τις σχέσεις σε ιδιορρυθμία, το παράλογο εμφανίζεται ως λογικό, η ανατροπή επιβάλλεται στην καθημερινότητα, κι εμείς, προσπαθώντας να βάλουμε μια τάξη, γινόμαστε… Λογοχανείο! Η Ζωή Ξανθοπούλου δημιούργησε μια παράσταση όπου συνυπάρχουν η μοναξιά, ο έρωτας, η παράνοια, η τρυφερότητα, οι εμμονές, το σεξ, τα όνειρα.