Η ζωή ενός ζωγράφου

Ο Μιχαήλ Τσακουντής γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας ζωγραφική με καθηγητή τον Ιωάννη Βαλαβανίδη. Αμέσως μετά παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας και mixed media painting στο Central Saint Martin’s στο Λονδίνο. Εχει κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, δύο από αυτές στην αίθουσα εκθέσεων του πολυχώρου Αγγέλων Βήμα, καθώς και στην γκαλερί Titanium. Επίσης έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις. Έργα του έχουν εκτεθεί δύο φορές στην γκαλερί Myro

, ενώ αυτή την περίοδο έργα του εκτίθενται στο ξενοδοχείο Hyatt στη Θεσσαλονίκη. Εκθέσεις του έχουν γίνει σε Λονδίνο, Μιλάνο και Νέα Υόρκη. Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει και εργάζεται στη Αθήνα και παρουσιάζει τη δουλειά του κάθε καλοκαίρι στην Big White Gallery στη Μύκονο.



Οπως μου εξηγεί, η καθημερινότητα ενός ζωγράφου μοιάζει λίγο πολύ με την καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου. Ξυπνάει το πρωί, βγάζει το σκυλί του βόλτα, πάει στο στούντιό του, πίνει έναν καφέ και ξεκινάει να δουλεύει. Έτσι φαίνεται και μάλλον κάπως έτσι είναι. Αυτό αυτό όμως που δεν βλέπουμε και δεν ξέρουμε είναι πως νιώθει. «Η αναμέτρηση με την τέχνη είναι μια επίπονη διαδικασία, είναι η ερωμένη που προσπαθείς να κατακτήσεις και δεν σου δίνεται ποτέ», παραδέχεται και συνεχίζει: «κάθε μέρα πρέπει να παλεύεις για το καλύτερο, κάθε μέρα πρέπει να είσαι καλύτερος από την προηγούμενη, και κάθε έργο οφείλει να είναι ανώτερο από το προηγούμενο. Πρέπει να πας πολύ βαθιά μέσα σου, να έχεις καλή επαφή με τον εαυτό σου, να είσαι μέσα στο έργο ολοκληρωτικά». Σκέφτεται για παράδειγμα πως αυτό το κόκκινο, σε αυτό το σημείο ίσως να είναι πολύ έντονο. ίσως πρέπει να αλλάξει. «Και άντε να βρεις τη σωστή απόφαση. Η δημιουργία απαιτεί τη μοναξιά σου, και πολλές φορές αυτή η μοναξιά είναι βαριά. Το πάθος, τα μοντέλα, η ανασφάλεια, η αγωνία, ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία».



Το χαρακτηριστικό στη ζωγραφική του Μιχάλη Τσακουντή είναι το χρίσμα του θανάτου, το οποίο έχει δοθεί σχεδόν σε όλους τους «ήρωες» του και έχει διώξει την τρυφερή τσαρουχική επίδραση που καθοδηγεί ως έναν βαθμό τη δουλειά του. Όλα τα πρόσωπα διατηρούν την ιδιαίτερη εμφάνισή τους. Η φυσιογνωμία του καθενός μαρτυρά διαφορετικό χαρακτήρα -ένας φυσιογνωμιστής, εγκληματολόγος κατά προτίμηση, θα είχε να κάνει ένα σωρό παρατηρήσεις-, ενώ όλοι τελικά έχουν κάτι κοινό: είναι στρατιώτες που κυκλοφορούν με δανεισμένη ταυτότητα. «Κατά κάποιον τρόπο πραγματώνεται ζωγραφικά η άποψη που εκφράζει ο Ετιέν ντε λα Μποεσί, στην “Πραγματεία περί εθελοδουλείας”, ότι ο άνθρωπος δεν χάνει την ελευθερία του, κερδίζει τη σκλαβιά του και αυτό επιβεβαιώνεται από την επιλογή του να μην μιλήσει», τονίζει.



Συνάντησα τον Μιχάλη στο στούντιο του στα Πετράλωνα οπού εκεί περνάει τις περισσότερες ώρες της ζωής του μπροστά στα πινέλα και τα καβαλέτα συντροφιά με ένα τσιγάρο. Πάντα όρθιος, ζωγράφιζε για την επόμενη έκθεσή του και μου απάντησε σε 11 ερωτήματα σύμφωνα με το ερωτηματολόγιο του Προυστ.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Η φιλοδοξία μου

Το βασικό ελάττωμά σου;
Ελλειψη Υπομονής

Η απόλυτη ευτυχία για εσένα είναι;
Τη στιγμή που βάζω την τελευταία πινελιά σε ένα έργο



Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Τα αυθόρμητα λάθη

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Την εντιμότητα και την τόλμη

Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Ρέμπραντ, Καραβάγιο, Μπέικον



Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Εκανα το όνειρο μου πραγματικότητα

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Τη βία

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ο χρόνος



Ποιο είναι το μότο σου;
Δε φοβαμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος (Καζαντζάκης)

Εάν συνέβαινε να συναντήσεις τον Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
Ότι με συγχωρεί;

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Στο απολυτό χάος