Art-Athina: η πίσω πλευρά της βιτρίνας

Πραγματικό επίτευγμα μέσα σε αυτές τις συνθήκες να διοργανώνεις μια “foir” όπως η Art-Athina - η εικοστή στη σειρά από το 1993 που ξεκίνησε τη διαδρομή της με πρωτοβουλία 18 αιθουσών τέχνης. Ενα δύσκολο και πολλαπλά επικίνδυνο, δίχως αμφιβολία, εγχείρημα. Και αυτό συμβαίνει για λόγους που σχετίζονται με τη σχέση της “foir” με τις πραγματικότητες των καιρών που δεν αλλάζουν ακόμη κι αν προσπαθείς να διασκεδάσεις την κατάσταση με VIP προγράμματα που διαθέτουν μάλιστα και τους δικούς τους χορηγούς όταν οι συμφωνίες αγοράς μεταξύ συλλεκτών και αιθουσών τέχνης βρίσκονται στο ναδίρ.





Κακά τα ψέματα, με γιατροσόφια δεν γίνεται δουλειά – και πώς να γίνει όταν η νοοτροπία κυρίως από την πλευρά των οργανωτών και επιμελητών βρίσκεται ακόμη στα χρόνια της λαμπερής δεκαετίας του ΄90 όταν και ο πρωτόβγαλτος της ΑΣΚΤ μετρούσε σε… χρυσάφι για τους ακριβοπληρωμένους μάνατζερ των εισηγμένων της τότε Σοφοκλέους. Σήμερα, το πολυσυλλεκτικό ακροατήριο της λάμψης δεν κατεβαίνει στο «παλατάκι» του Παλαιού Φαλήρου που η πρώτη εικόνα που σου δίνει είναι εκείνη της εγκατάλειψης και της μιζέριας. Εγκατάλειψη και μιζέρια στο περιβάλλοντα χώρο (η είσοδος γινόταν ακόμη και για τους πεζούς από το ξερό γήπεδο του πάρκινγκ), «χαμηλά φώτα» και ακόμη πιο χαμηλές προσδοκίες σε όλα τα επίπεδα στο εσωτερικό του κλειστού του Ταε Κβο Ντο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ούτε καν οι λιγότερες αίθουσες τέχνης (φέτος λιγότερες από τις μισές ήταν από την Αθήνα) και ο τζίρος των συμφωνιών αγοράς αλλά η αδυναμία κατανόησης των αλλαγών που έχουν συμβεί στη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια και έχουν την καταλυτική τους επίπτωση στις χορηγίες και τα πορτοφόλια των συλλεκτών, στις επιλογές των εικαστικών καλλιτεχνών και στις συμπεριφορές των φιλότεχνων. Ολα αυτά καταλήγουν σε ένα και μόνο θέμα: την επανανομιμοποίηση της ίδιας της αγοράς των εικαστικών. Αυτήν τη στιγμή, κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει αγορά και δίχως αγορά δεν μπορεί να συνεχίσει καμιά foir σε πείσμα του πατριωτισμού των διοργανωτών της.





Τα πάντα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή. Οι αίθουσες τέχνης, οι εικαστικοί καλλιτέχνες, οι επιμελητές, οι σχολές (από την ΑΣΚΤ και τα τμήματα στα Πανεπιστήμια), οι οργανωμένοι θεσμοί (μουσεία, πινακοθήκες, ιδρύματα), οι χορηγοί κ.α πρέπει να σκεφθούν την επόμενη μέρα και το νέο ακροατήριο τους. Το νέο ακροατήριο –και σε ηλικία- που θα ξαναμπεί στις αίθουσες και να αγοράσει κάποια στιγμή το πρώτο του έργο. Ενα έργο που δεν θα έχει ονομαστική τιμή μερικές ή πολλές χιλιάδες ευρώ αλλά ένα ταπεινό «κατοστάρικο» ή κάποια «κατοστάρικα». Αν αυτή η πολύ «μπακάλικη» διαδικασία δεν μπει ξανά μπροστά καμία μεγάλη διοργάνωση δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει την παρουσία της στη δημόσια ζωή.