«Μίλα, κοίτα με! Είμαι η Τόσκα, Σκάρπια!»

Περιμένοντας την περασμένη Τρίτη, 16 Ιουνίου, να αρχίσει η πρώτη καλοκαιρινή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για φέτος και βλέποντας μία λαοθάλασσα να πλημμυρίζει σιγά-σιγά τις κερκίδες του Ηρωδείου, πέρασαν από το μυαλό μου οι παλαιότερες ανοιχτές εκδηλώσεις της Λυρικής. Λίγο πιο κάτω, στη βάση των σκαλιών του Ηρωδείου, η Λυρική πραγματοποίησε πριν από δύο χρόνια την ανοιχτή πρόβα της «Μαντάμα Μπατερφλάι» μπροστά σε εκατοντάδες θεατές. Λίγο αργότερα έκανε ένα πέρασμα από εκεί με το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας. Και κάπως έτσι, η Λυρική αποκτά συστηματικά ένα διευρυμένο και αφοσιωμένο κοινό, κάτι που της επιτρέπει να γεμίζει τους χώρους όπου ανεβάζει τις παραγωγές της. Αυτό επαληθεύτηκε και με την όπερα που ανέβηκε αυτές τις ημέρες στο Ηρώδειο. Στο κατάμεστο Ηρώδειο.



Πρόκειται για την «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι, ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του που μας περιφέρει στα σκοτεινά δώματα της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και στις φωτεινές πλευρές της που μπορούν να αναδειχθούν από έναν μεγάλο έρωτα. Τη σκηνοθεσία υπέγραψε ο διεθνώς καταξιωμένος Ούγκο ντε Άνα, ο οποίος επιβεβαίωσε τη φήμη που έχει για τα θεαματικά σκηνικά που χρησιμοποιεί. Τα σκηνικά -με κυριότερο σημείο αναφοράς τον τεράστιο Εσταυρωμένο που δεσπόζει και στις τρεις πράξεις- και τα κοστούμια είναι τόσο προσεγμένα που θαρρείς ότι στο πρώτο βήμα που θα κάνεις θα βρεθείς ο ίδιος στην ταραγμένη Ρώμη των αρχών του 19ου αιώνα. Παράλληλα, ο ντε Άνα χρησιμοποίησε βιντεοπροβολές, οι οποίες αξιοποίησαν στο 100% τη σκηνή του Ηρωδείου και της προσέδωσαν ιδιαίτερο βάθος και λεπτομέρεια.

Η Τσέλια Κοστέα

ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που επέλεξα να παρακολουθήσω την παράσταση της Τρίτης. Η ίδια έχτισε σταδιακά τον χαρακτήρα της Φλόρια Τόσκα, όπως άλλωστε ήταν και ο σκοπός του Πουτσίνι. Μας οδηγεί έτσι από τη ζήλια και την κτητικότητα στον παθιασμένο φθόνο που πυροδότησε μέσα της ο Σκάρπια και από εκεί σε δύο μέγιστες πράξης αφοσίωσης και αγάπης, τη δολοφονία του Σκάρπια και την αυτοκτονία της έπειτα από τον θάνατο του αγαπημένου της. Στη δεύτερη, δε, πράξη η Κοστέα ερμήνευσε ένα μελίρρυτο “Vissi d' arte", το οποίο δίκαια απέσπασε τις επευφημίες του ακροατηρίου.



Αποκάλυψη ήταν ωστόσο και πάλι ο συγκλονιστικός ο Ρούντι Παρκ στον ρόλο του Μάριο Καβαραντόσσι, καθώς μας χάρισε άριες που προκάλεσαν ρίγος. Ο περισσότερος κόσμος εστιάζει στην ερμηνεία του στο "E lucevan le stelle". Ωστόσο, ο Κορεάτης εντυπωσίασε το κοινό με το «καλησπέρα», χάρη σε μία εξαιρετική ερμηνεία της άριας "Recondita armonia", η οποία απέσπασε και το πρώτο θερμό χειροκρότημα των μαγεμένων θεατών.

Εξαιρετικός ήταν πάλι ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς στον ρόλο του χομπσιανού Βαρόνου Σκάρπια, ο οποίος ανταγωνίζεται σε μοχθηρία τον Ιάγο - την ενσάρκωση του απόλυτου κακού στον «Οθέλλο». Αναφέρεται άλλωστε ένας παραλληλισμός και στην «Τόσκα». «Ο Ιάγος είχε ένα μαντίλι και εγώ μία βεντάλια» (αυτά ήταν τα εργαλεία που χρησιμοποίησαν οι δύο ήρωες για να διαλύσουν δύο μεγάλους έρωτες).



Η ορχήστρα ήταν και πάλι άψογη χάρη στη νευρώδη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν υπονόμευσε την παρουσία των πρωταγωνιστών στη σκηνή. Όλα αυτά τα στοιχεία ενθουσίασαν το κοινό, το οποίο αποθέωσε με χειροκρότημα πολλών λεπτών όλους τους συντελεστές στο τέλος της παράστασης. Ραντεβού σε ένα περίπου μήνα, πάλι στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, με την «Κάρμεν» του Μπιζέ!