Ενας… αισθηματικός τραγουδιστής

Ο Θοδωρής Βουτσικάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1988. Η μουσική αποτέλεσε μέρος της ζωής του από πολύ μικρή ηλικία, αφού στην ηλικία των 8 ξεκίνησε να σπουδάζει πιάνο και θεωρητικά στην τάξη της Γιάννας Ακριβοπούλου. «Αγαπούσα πάντα τις μουσικές και τα τραγούδια», μου λέει, «που είχαν έντονη μελωδικότητα, ανεξάρτητα από την “εθνικότητα” και το είδος τους. Μου άρεσε επίσης ανέκαθεν η μουσική στον κινηματογράφο και το επονομαζόμενο “έντεχνο” ελληνικό τραγούδι. Σαν παιδί λάτρευα τα τραγούδια στα παιδικά της Disney, ενώ το αγαπημένο μου είδωλο της ποπ ήταν η Whitney Houston».

Στην εφηβεία έκανε την επανάστασή του διακόπτοντας κάθε είδους δραστηριότητα, καλλιτεχνική και μη. Για περισσότερο από τρία χρόνια η μουσική παρέμεινε στη ζωή του περισσότερο σαν διασκέδαση παρά σαν ψυχαγωγία και εκπαίδευση. Στην ερώτηση «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», η απάντηση ήταν «αστροναύτης». Τελικά έγινε δικηγόρος και στα 23 του, τελειώνοντας τις πανεπιστημιακές του υποχρεώσεις και έχοντας ήδη στις αποσκευές του έναν αριθμό αξιόλογων εμφανίσεων σε μουσικές σκηνές, έπρεπε να αποφασίσει πια σοβαρά για το μέλλον του. Δεν ήταν εύκολο βέβαια να αποχαιρετήσει την ασφάλεια μιας ζωής σαν δικηγόρος. «Επρεπε να βρω το κουράγιο να το ομολογήσω πρώτα στον εαυτό μου. Κάπου εδώ λοιπόν ξεκίνησε η συνειδητοποιημένη επαγγελματική μου ζωή ως τραγουδιστής», τονίζει.



Η πρώτη σημαντική του εμφάνιση ήταν τον Νοέμβριο του 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Μ.Μ.Θ), με τη συμμετοχή του ως σολίστας σε Gala Οπερας, ενώ την ίδια εποχή ερμήνευσε και έργα του Gustav Mahler σε συνεργασία με τη Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Υστερα, πήρε μια βαλίτσα, μπήκε στο τρένο με προορισμό την Αθήνα και συνάντησε τον συνθέτη του «Σκοτεινού Ερωτα», τον Δημήτρη Μαραμή. Και η αρχή του 2014 τον βρήκε να ηχογραφεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, την «Αισθηματική Ηλικία». Ενα βιβλίο-CD σε στίχους των Μ. Γκανά, Σ. Τριβιζά, ποίηση Ν. Λαπαθιώτη και Ν. Α. Ασλάνογλου, ενώ η μουσική ανήκει εξολοκλήρου στον Δ. Μαραμή.



1. Πώς γνωρίστηκες με τον Δημήτρη Μαραμή;
Μεταξύ 22 και 23 χρονών, αποφάσισα να εγκαταλείψω τη σιγουριά μιας ζωής σαν δικηγόρος και να πάρω στα σοβαρά τα πραγματικά μου όνειρα και «θέλω». Τελειώνοντας λοιπόν τη Νομική, ξεκίνησε η συνειδητοποιημένη επαγγελματική μου ενασχόληση με το τραγούδι και τότε ήταν που «χτύπησα την πόρτα» του Δ. Μαραμή. Ενας συνθέτης που γνώριζα καλλιτεχνικά, θαύμαζα και τραγουδούσα τα τραγούδια του ήδη. Πήρα λοιπόν μια βαλίτσα, το ανάλογο θάρρος και την επιβεβαίωση αξιοπιστίας από κάποιους κοινούς φίλους και πήγα να τον συναντήσω σε μία συναυλία του στην Αθήνα. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να ξεκινήσει η συνεργασία μας.

2. Γιατί διάλεξες αυτό το είδος της μουσικής;
Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω το «αυτό το είδος», θα πω πως οι επιλογές μου έχουν να κάνουν με το τι εκφράζει την ψυχή μου και τι αντιπροσωπεύει την αισθητική μου. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, ειδικά στην τέχνη. Η μουσική είναι έκφραση συναισθημάτων, είναι «αλήθεια». Και έτσι μόνο πρέπει να την εκλαμβάνουμε. Προφανώς και κάποιες φορές είναι απαραίτητες οι διαχωριστικές γραμμές και άρα η χρήση λέξεων και όρων. Στο «τι είμαι», απαντώ τραγουδιστής. Στο «τι είδος τραγουδάω», απαντώ πως προσπαθώ να εκπροσωπήσω και να ερμηνεύσω το ελληνικό έντεχνο ρεπερτόριο και ευρύτερα τη σύγχρονη μουσική εντός και εκτός συνόρων, με τον τρόπο και στο ποσοστό που αυτή με εκφράζει. Το γεγονός ότι σπούδασα κλασικό τραγούδι, ασχολούμαι επαγγελματικά και με το μουσικό θέατρο, έχω ακούσματα από τη μακρινή αμερικανική τζαζ μέχρι τη μουσική της Ευρωπαϊκής Μεσογείου και τη δική μας παράδοση, δεν αλλάζει την ταυτότητα μου, απλώς την εμπλουτίζει. Στο «γιατί» λοιπόν, απαντώ γιατί είναι η δική μου αλήθεια.



3. Τι θα άλλαζες στην μουσική σου καριέρα εάν γυρνούσες πίσω στο παρελθόν;
Δεν είναι λίγο νωρίς για τέτοιου είδους «παλινδρομήσεις»; Στα τέσσερα σχεδόν χρόνια της επαγγελματικής μου διαδρομής έχουν συμβεί σπουδαία πράγματα. Γνώρισα και συνεργάστηκα με ανθρώπους που οριακά τολμούσα να ονειρευτώ. Δεν μετανιώνω για κάτι και δεν θα άλλαζα τίποτα, ειλικρινά. Είμαι ευγνώμων για ό,τι μου έχει έρθει. Σε δέκα χρόνια ίσως να έχω κάτι άλλο να σου πω. Σε προκαλώ λοιπόν να με ξαναρωτήσεις.

4. Τι θεωρείς επιτυχία στην μουσική;
Η επιτυχία για μένα είναι συνώνυμο της διαχρονικότητας. Οσο και αν οι άνθρωποι γοητευόμαστε από το εφήμερο, υπάρχουν τραγούδια, δημιουργοί και ερμηνευτές που δεν κατέκτησαν ποτέ την εφήμερη δόξα, αλλά δεκαετίες μετά, «υπάρχουν» ακόμα σε κάθε μουσική σκηνή ανά την Ελλάδα. Αυτό βέβαια, μπορεί να μην αποτυπώνεται πάντα σε χρήμα και εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα ή αλλιώς το άδικο.



5. Πού σου αρέσει περισσότερο να εμφανίζεσαι; Σε κάποιο μέγαρο μουσικής ή σε μικρές σκηνές;
Τα μεγάλα θέατρα ή σκηνές έχουν αίγλη και άλλου είδους επιβλητικότητα. Αυτό σίγουρα το αισθάνεται κάποιος όταν βρίσκεται εκεί. Οι μικρές σκηνές από την άλλη, μπορούν να δημιουργήσουν μία αμεσότητα που λείπει πολλές φορές από τη μουσική. Αν υποθέσουμε πως είναι καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής, προτιμώ τις δεύτερες, όταν κρίνω πως η ατμόσφαιρα μπορεί να «ηλεκτριστεί» πιο πολύ και πιο ουσιαστικά.

6. Μετά το χειροκρότημα τι άλλο εισπράττεις από το κοινό σου;
Αυτό που πάντα ευχαριστιέμαι μετά τη «δουλειά» μου, είναι οι «συναντήσεις». Συναντήσεις ανθρώπινες. Συναντήσεις ουσιαστικές. Συναντήσεις που γίνονται με αφορμή τη μουσική, αλλά που καταλήγουν σε γνήσια ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων. Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή με ό,τι ακούω και αφουγκράζομαι, γεμίζω τις αποσκευές μου για κάθε επόμενη φορά.

7. Μια ευχή για το τέλος και ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Εύχομαι να κάνουμε πράγματα στη ζωή μας που τροφοδοτούν την ψυχή και τη σκέψη μας. Να είμαστε γεροί και να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να αγαπάνε ειλικρινά και ανιδιοτελώς. Από τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια, το μόνο που θα αποκαλύψω είναι πως ετοιμάζω την επόμενη δισκογραφική δουλειά μου, η όποια από ότι φαίνεται θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2016.