Ο Άγγελος ονειρεύεται κάτι διαφορετικό

Ο Άγγελος Μπαρμπαλιός είναι αυτός που στάθηκε στην εξέδρα του Μένουμε Ευρώπη στο Καλλιμάρμαρο πριν το μεγάλο και ιστορικό δημοψήφισμα. Ποιος είναι όμως; Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα, ενώ από το 1997 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, για να σπουδάσει στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Εργάστηκε αρχικά ως ερευνητής στο Εργαστήριο Κυκλοφοριακής Τεχνικής του ΕΜΠ και από τα τέλη του 2005 έως σήμερα εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας με κύριο αντικείμενο τη μελέτη ιδιωτικών έργων και την εκτέλεση ειδικών κτιριακών κατασκευών.

Καθώς μου δηλώνει ότι λατρεύει τη δουλειά του, συνειδητοποιώ πως μπορεί να σου μιλήσει ώρες για τα κατασκευαστικά υλικά, για τους τρόπους εφαρμογής τους, για τις σωστές τεχνικές. Για τα προβλήματα όταν συντονίζεις δεκάδες συνεργεία. «Δεν θα άλλαζα αυτή τη δουλειά με τίποτε. Από τη σύλληψη στον σχεδιασμό και την υλοποίηση, δεν υπάρχει για μένα κάτι πιο όμορφο», υποστηρίζει. Τα κτίρια που έχει φτιάξει τα θεωρεί παιδιά του, κελύφη ζωής. «Μέσα σε αυτά άνθρωποι ζουν, ερωτεύονται, απογοητεύονται, κοιμούνται, τρώνε, διαβάζουν, δημιουργούν. Κάθε μικρή λεπτομέρεια εκεί μέσα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή τους».

Οι βιβλιοθήκες του είναι γεμάτες με βιβλία αρχιτεκτονικής, τεχνικά φυλλάδια υλικών και δομικής και πολεοδομικής νομοθεσίας - όλα σε απίστευτη τάξη και οργάνωση. Όπως και τα αρχεία και τα εικονίδια στον υπολογιστή του. Ακόμα και η ντουλάπα με τα ρούχα του. «Είναι ένα μικρό OCD», μου εκμυστηρεύεται. Για την παιδική του ηλικία δεν μιλάει εύκολα. Οι εικόνες στο μυαλό του είναι πολυάριθμες, συνθέτουν πολλούς κόσμους και διαφορετικές ιστορικές εποχές μεταξύ τους. Από τα παλιά εγκαταλελλειμένα τούρκικα αρχοντικά των Ιωαννίνων και το κάστρο, όπου τρύπωνε μόνος του τις ηλιόλουστες μέρες, στους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφειας που ταξίδευε συχνά για να δει τους μετανάστες συγγενείς του πατέρα του. Από τα ταξίδια σε όλη την Ευρώπη και τα καλοκαιρινά σχολεία της Αγγλίας, στην εσωτερική αυλή του μικρού σπιτιού της γιαγιάς και του παππού, με την τούρκικη τουαλέτα έξω από το σπίτι και το πλυσταριό. Θυμάται τις σόμπες σε κάθε δωμάτιο του μικρού δυαριού που άναβαν το χειμώνα, τη στόφα που μαγείρευε η γιαγιά του, πριν φτιάξουν εσωτερικό μπάνιο, βάλουν λέβητα πετρελαίου και πάρουν ηλεκτρική κουζίνα στις αρχές του ’90.

Τι θυμάται από το σχολείο; Τα πήγαινε περισσότερο καλά με τους δασκάλους και τους καθηγητές του παρά με τους συμμαθητές του. Καλά παιδιά, αλλά σκληρά και με άκαμπτους κοινωνικούς κανόνες που οποίος διαφέρει απομονώνεται. Συντηρητισμός από τα βάθη της ιστορίας. Το μικρόβιο της πολιτικής, πάλι, ήταν πάντα εκεί. «Όπως σχεδιάζεις ένα σπίτι και επηρεάζεις όσους ζουν εκεί, έτσι και στην πολιτική οι νόμοι επηρεάζουν τη ζωή των πολιτών. Τους απελευθερώνουν και τους αφήνουν να δημιουργήσουν ή τους κρατάνε δέσμιους άκαμπτων υποχρεώσεων και γραφειοκρατικών ρυθμίσεων», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Στη δουλειά και στα εργοτάξια είναι από παιδί. «Έχω κάνει τα πάντα στην οικοδομή. Έχω φτιάξει λάσπη, έχω κουβαλήσει τούβλα, έχω βάλει πλακάκια, έχω τρίψει μάρμαρα, έχω βάλει τζάμια, έχω κουβαλήσει μπάζα, έχω καθαρίσει, ό,τι θες. Δεν μπορούσα ποτέ να κάθομαι και να κοιτάω μόνο. Είμαι γενικά ήρεμος στην πίεση εκτός και αν κάποιος δεν κάνει αυτό που έχουμε συμφωνήσει και πάει να πουλήσει τρέλα. Εκεί γίνομαι άλλος άνθρωπος. Τους μάστορες και τους τεχνίτες τους σέβομαι απεριόριστα. Δίπλα τους και δίπλα στον πατέρα μου έμαθα τη δουλειά. Και η συντριπτική πλειοψηφία ήταν άνθρωποι έντιμοι και δουλευταράδες».

Από παιδί θυμάται τους εργάτες να κάνουν διάλειμμα, να ξεμπλέκουν το δισάκι, να το στρώνουν στο πάτωμα και να βγάζουν τομάτες, ψωμί, φέτα και ελιές. «Από το τίποτε έφτιαξαν περιουσίες και σπούδασαν τα παιδιά τους», λέει και συνεχίζει: «Το εργοτάξιο είναι ένας μαγικός κόσμος. Σε απορροφάει πλήρως. Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί οι Έλληνες κοιτούν με περιφρόνηση τις χειρονακτικές εργασίες και τα τεχνικά επαγγέλματα. Τόσα χρόνια μέσα στην κρίση και φυσικά πριν από αυτή, στο εργοτάξιο μόνο οι μετανάστες ζητούσαν δουλειά και μεροκάματο. Τώρα έχουν τελειώσει και τα εργοτάξια παντού, οπότε δεν ρωτάει κανείς. Όλοι όσοι μπορούν να δουλέψουν φεύγουν από τη χώρα».

Αυτός είναι λοιπών ο  Άγγελος Μπαρμπαλιός ένα νέο παιδί που στάθηκε στην εξέδρα του Μένουμε Ευρώπη στο Καλλιμάρμαρο πριν από το μεγάλο και ιστορικό δημοψήφισμα. Η κουβέντα μας συνεχίζεται ως εξής:



Το Μένουμε Ευρώπη έχει πολιτικό χρώμα;
Το Μένουμε Ευρώπη έχει πολίτες οι οποίοι ονειρεύονται το μέλλον τους με πολλά χρώματα, όχι ένα ασπρόμαυρο παρελθόν. Δεν μας ένωσε κανένα κόμμα, αν αυτό είναι το πλάγιο ερώτημα. Μας ένωσαν κοινές αξίες, κοινές αγωνίες, κοινές ελπίδες. Αυτό είναι το Μένουμε Ευρώπη, ένα πολύχρωμο μωσαϊκό πολιτών που ονειρεύονται το μέλλον τους στην Ευρώπη και ενώθηκαν παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές τους για να προστατεύσουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τα κοινά και γιατί το έκανες;
Κάθε πολίτης έχει καθήκον να ασχολείται με τα κοινά. Αυτό πίστευα πάντα. Αυτή είναι και η βάση της δημοκρατίας. Αν δεν ασχοληθείς, εκχωρείς το δικαίωμά σου στους άλλους να αποφασίζουν για σένα. Οι πολιτικοί που τόσα χρόνια παρακολουθούσα να κυβερνούν δεν με εκπροσωπούσαν επάξια, δεν αντιπροσώπευαν τη γενιά μου και δεν αντιμετώπισαν τα κρίσιμα ζητήματα της χώρας μας με τις κατάλληλες λύσεις και τον απαραίτητο σεβασμό προς τους πολίτες.

Kατά τη γνώμη σου το δημοψήφισμα ήταν λάθος;
Το ερώτημα του δημοψηφίσματος ήταν παραπλανητικό, ο χρόνος μέσα στον οποίο οι πολίτες έπρεπε να ενημερωθούν ήταν ανύπαρκτος. Το Συμβούλιο της Ευρώπης, τις αποφάσεις του οποίου τόσες φορές η σημερινή κυβέρνηση έχει επικαλεσθεί στο παρελθόν, έκρινε ότι δεν τηρεί τις προδιαγραφές νομιμότητας.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη την Ευρώπη; Η Ευρώπη έχει ανάγκη την Ελλάδα;
Η Ελλάδα έχει ανάγκη ένα κράτος δικαίου, μία κοινωνία ανοικτή και ανεκτική, μια ελεύθερη οικονομία, το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, τις ευκαιρίες ανάπτυξης, ένα μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος, λιγότερους φόρουν, αποτελεσματικότερη κοινωνική προστασία, σεβασμό των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτές τις ανάγκες έχει η Ελλάδα. Πιστεύω ακράδαντα πως μέσα στην Ευρώπη μπορεί να τις καλύψει πιο γρήγορα και με μικρότερο κόστος για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές.

Η Ευρώπη έχει ανάγκη κάθε χώρα που θέλει να ενισχύσει μία κοινή προσπάθεια για την ευημερία, την πρόοδο και την ασφάλεια των πολιτών. Οι εξελίξεις στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στην ιατρική, έχουν αλλάξει εντελώς τον κόσμο σε σχέση με πενήντα χρόνια πριν. Δεν υπάρχει πια η πλούσια Δύση με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ και όλοι οι άλλοι χώρια. Μέσα στα τελευταία 30 χρόνια περισσότερες εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες στην Ασία έχουν βγει από το όριο της φτώχειας, από οποιαδήποτε άλλη αντίστοιχη περίοδο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Ο ανταγωνισμός των λαών για ένα καλύτερο μέλλον είναι παγκόσμιος και αυτό είναι κάτι θετικό και προς όφελος την ανθρωπότητας. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό η Ευρώπη χρειάζεται να συνθέσει δυνάμεις, να συνεργήσουν οι λαοί της για να επιτύχουμε το καλύτερο.



Θα μπορούσες να φανταστείς την Ελλάδα εκτός ευρώ και εκτός ευρωζώνης;
Έχω ζήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ και ευρωζώνης. Με την κοινωνία έρμαιο κάθε πολιτικού που όταν δεν έφταναν τα δανεικά έκανε υποτίμηση για να μοιράζει εκ νέου μισθούς στο δημόσιο και επιδοτήσεις σε όποιον ήταν αντιπαραγωγικός, χρεώνοντας τις επόμενες γενιές και μειώνοντας την αγοραστική δύναμη όλων των πολιτών. Έχω ζήσει τι σημαίνει να θες να βρεις κεφάλαια να υλοποιήσεις μία επιχειρηματική ιδέα και τα επιτόκια να είναι στο 25% το έτος. Να μην τολμάς να δοκιμάσεις την ιδέα σου στην πράξη γιατί και καλά να πάει δεν θα βγαίνουν ούτε οι τόκοι. Αυτή είναι η χώρα που θέλουμε ξανά; Με μηδενική επιχειρηματικότητα; Με μηδέν ευκαιρίες για νέες θέσεις εργασίας;

Πού είναι το λάθος στην πολιτική σήμερα και γιατί δεν αλλάζουν αυτά τα λάθη;
Πολλές απαντήσεις μπορώ να σου δώσω. Για τους πιο απλούς και τους πιο σύνθετους λόγους. Οσοι είναι τόσα χρόνια μέρος ενός συστήματος δεν ξέρουν πια τι πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να σκεφτούν επιτέλους διαφορετικά, Out of the box. Πώς θα χτίζανε το κράτος από την αρχή. Πόσα περιττά πράγματα πρέπει να αφήσουν και πόσα αναγκαία να βάλουν. Πρέπει να διαχωριστούν από τους μόνιμους ψηφοφόρους τους που ξεπουλούσαν την ψήφο τους για την εξασφάλιση και υποσχετικές για διορισμούς στο δημόσιο, σε μία κρατικοδίαιτη επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα, σε ένα γραφείο κολλητού. Πρέπει να σταματήσουν να εκβιάζουν την κοινωνία. Έχουν στήσει ένα κράτος τέρας που ο μόνος τρόπος να κάνεις τη δουλειά σου είναι να υποχρεωθείς σε κάποιον, ένα πολιτικό Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Η κοινωνία των πολιτών όμως έχει ευθύνη. Τόσα χρόνια λειτουργούσαμε με συμβιβασμούς. Τρώγε εσύ αρκεί να παίρνω και εγώ κάτι για να μη φωνάζω. Μόλις κατά λάθος κάποιος πιανόταν να παρανομεί (σε μία χώρα που με τόσους νόμους είναι αδύνατο να μην έχεις παρανομήσει σε κάτι) αμέσως λειτουργούσε το ένστικτο του συμψηφισμού. Εγώ κάνω την παρανομία που μπορώ, γιατί και οι άλλοι παρανομούν.

Πώς ονειρεύεσαι την Ελλάδα;
Με ένα χαμόγελο.