Έξι έργα, έξι διαφορετικοί κόσμοι

Η Ναταλί Γιαξή, ο Πέτρος Μώρης, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο Άγγελος Πλέσσας, ο Σωκράτης Σωκράτους και η Μαρία Χασάπη είναι οι έξι καλλιτέχνες που διεκδικούν φέτος το Βραβείο ΔΕΣΤΕ. Μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου τα έργα των έξι θα εκτίθενται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και ο επισκέπτης θα έχει την ευκαιρία να δει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της σύγχρονης δημιουργίας, ενώ στις 7 Σεπτεμβρίου θα αναδειχθεί ο νικητής, ο οποίος θα λάβει το χρηματικό έπαθλο των 10.000 ευρώ.



Το βραβείο ΔΕΣΤΕ θεσμοθετήθηκε το 1999 και απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε έναν Έλληνα ή Κύπριο καλλιτέχνη, που ζει στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Στόχος του είναι η ανάδειξη μιας ανερχόμενης γενιάς καλλιτεχνών, που αποτελεί κύριο κομμάτι της πολιτικής του Ιδρύματος για τη στήριξη και την προώθηση της σύγχρονης τέχνης. Η συνεργασία του Ιδρύματος με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, όπου φιλοξενούνται φέτος τα έργα, εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Βήμα στους Νέους», με το οποίο το Μουσείο ανοίγει ένα διάλογο με τους νέους, ενημερώνει το κοινό για τη σύγχρονη δημιουργία και ενισχύει ένα δυναμικό περιβάλλον ανταλλαγής ιδεών.

Σε αυτό το δυναμικό εικαστικό περιβάλλον ο επισκέπτης μπορεί να δει το έργο «Κλοπιμαία 2009-2015» του Σωκράτη Σωκράτους, μια εγκατάσταση από φυτά και λουλούδια που ο ίδιος μάζεψε από τον Εθνικό Κήπο και χύτευσε με τέσσερις διαφορετικές τεχνικές σε μπρούντζο, χαλκό και ασήμι. Στη ροτόντα του ισογείου ο εικαστικός, που δεν είναι εύκολο να τον κατηγοριοποιήσει κάνεις σε κάποιο καλλιτεχνικό ρεύμα, συνεχίζει να ασχολείται με το περιβάλλον, σχολιάζοντας έτσι με τον δικό του τρόπο κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Για τον ίδιο η συμμετοχή στο Βραβείο ΔΕΣΤΕ έχει μεγάλη συναισθηματική βαρύτητα καθώς η πρώτη του συμμετοχή σε έκθεση ήταν στη “Spring Collection” του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ το 1996.

Ακριβώς στη διπλανή αίθουσα από τη ροτόντα ο Πέτρος Μώρης εκθέτει τη δική ιδέα. Η εγκατάσταση με τίτλο: “Copies, Columns, Reconfiguration” αφορά σε κατασκευαστικές και διακοσμητικές πρακτικές που έρχονται σε διάλογο με αναλογίες και συμβάσεις επιστημών όπως η συντήρηση και ο μουσειολογικός εκθεσιακός σχεδιασμός, δημιουργώντας ένα χωρικό και εννοιολογικό σύστημα μεταξύ ερείπωσης και εξέλιξης, τάξης και χάους. Ο επισκέπτης μπαίνοντας στην αίθουσα θα αντικρίσει διάσπαρτες μεταλλικές συνθέσεις συνδυασμένες με εκτυπωμένα φύλλα μαύρου μονωτικού λάστιχου. Τα σχέδια που εκτυπώνονται στις μαύρες επιφάνειες αποτελούν ψηφιακές καταγραφές ψηφιδωτών διαφορετικών αρχαιολογικών περιόδων, προερχόμενων από αστικά και αγροτικά περιβάλλοντα της ελληνικής περιφέρειας, γεωμετρικών και απεικονιστικών θεματικών.



Και ακριβώς απέναντι από τις μαύρες κατασκευές του Μώρη η «Εξάντληση» του Γιάννη Παπαδόπουλου κλείνει την τριλογία του ορόφου. Εικαστικά μαζί με μαθηματικά και μια έννοια που διέπει όλο τον χώρο και δημιουργεί περισσότερο ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Ο καλλιτέχνης ξεκινάει από την ομώνυμη μέθοδο υπολογισμού εμβαδών στα μαθηματικά, την περιεργάζεται με πολλαπλούς τρόπους ως προς τα νοήματά της και τις δυνατότητές της στα υλικά και τον χώρο. Το έργο είναι στην ουσία ένα στοχαστικό παιχνίδι μεταξύ του καλλιτέχνη, του επισκέπτη και των συνθηκών θέασης.



Ανεβαίνοντας στον πάνω όροφο οι κλειστές κουρτίνες μαρτυρούν προβολές και παιχνίδια με το φως. Ο Άγγελος Πλέσσας στο πρώτο δωμάτιο συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τα ζητήματα ελευθερίας του διαδικτύου αλλά και της ανθρώπινης συμπεριφοράς ή προσωπικότητας που μεταλλάσσεται από τα κοινωνικά δίκτυα. Τα τρία τελευταία χρόνια ο καλλιτέχνης έχει εστιάσει πολύ στην Αιώνια Ιντερνετική Αδελφότητα, ένα ετήσιο project το οποίο οργανώνει ανεξάρτητα και το οποίο χρηματοδοτείται εξολοκλήρου διαδικτυακά. Η συνάντηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί στην Ανάφη το 2012, στη Χιλίτλα του Μεξικό το 2013 και στη Νεκρά Θάλασσα στην Παλαιστίνη το 2014. Με τη δουλειά του ο Πλέσσας προσπαθεί να μιλήσει για την τρέχουσα εποχή του διαδικτύου. Το επίκεντρό της είναι η δικτύωση του online με το offline με τρόπους που θα μας κάνουν να κατανοήσουμε πτυχές και των δύο αυτών καταστάσεων και να δημιουργήσουμε νέους τρόπους που σχετιζόμαστε και με τις δύο.



Μόλις ανοίξεις την κουρτίνα που λειτουργεί σαν πόρτα για την αποκάλυψη του έργου της Μαρίας Χασάπη σε τυφλώνουν τα φώτα. Είναι και αυτά μέρος του έργου που αποκαλείται “Wall”, όπως και οι οδηγίες για μια χορογραφία που έχει εμπνευστεί η Μαρία αλλά και το πουφ στο κέντρο του χώρου. Αν κάνεις την υπέρβαση και ακολουθήσεις τις οδηγίες θα βρεθείς στη θέση που πρέπει και θα αποτελέσεις μέρος της εγκατάστασης όπως ακριβώς και η “Νancy”, ένα υπερρεαλιστικό γλυπτό από γύψο και κερί σε ανθρώπινη κλίμακα που ακολούθησε τις οδηγίες και βρίσκεται στο πάτωμα του κάτω ορόφου κάνοντας τους επισκέπτες να απορούν.



Η Ναταλί Γιαξή, τέλος, διερευνά με το έργο της τη μη-θεαματική σφαίρα του καθημερινού, μια σχεδόν παρωχημένη έννοια του 20ου αιώνα που εδώ και καιρό έχουν μονοπωλήσει και καταλάβει οι τεχνολογίες της αγοράς. Η καλλιτέχνις συνεχίζει να ενδιαφέρεται για την καταγραφή του απαρατήρητου, του φευγαλέου και του αυθόρμητου, γεγονός που την οδηγεί σε απρόβλεπτα αρχεία και βιωματικούς χάρτες καθημερινών γεγονότων, εσωτερικών και εξωτερικών.