Ne me quitte pas, Carmen

Μπορεί η Κάρμεν να εγκατέλειψε τον Δον Χοσέ, όμως δεν έκανε το ίδιο με το αθηναϊκό κοινό. Και αυτό γιατί αν και η μεγάλη παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής έπεσε θύμα των capital controls, ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ανέλαβε να καλύψει το κενό με την παρουσίαση της εμβληματικής όπερας του Μπιζέ προχθές, Σάββατο 25 Ιουλίου, έστω και σε μία συναυλιακή εκδοχή της.

Έτσι, οι μαρμάρινες κερκίδες του Ηρωδείου μετατράπηκαν σε λευκές πλαστικές καρέκλες και σε σκαλάκια (στην είσοδο του μουσείου), η Ορχήστρα και η Παιδική Χορωδία της Λυρικής αντικαταστάθηκε από τη Συμφωνική Ορχήστρα και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων, ενώ το φόντο με τις αψίδες του Ηρωδείου άλλαξε στην εξίσου επιβλητική πρόσοψη του Αρχαιολογικού Μουσείου.



Οι διοργανωτές έπεσαν μέσα στην πρόβλεψή τους για την προσέλευση του κοινού. Αντί να στρέψουν την ορχήστρα και τους ερμηνευτές προς την πλατεία μπροστά στο μουσείο, όπως είχε κάνει η Λυρική με το αξέχαστο περιπατητικό αφιέρωμα στην Κάλλας πριν από δύο χρόνια (οπότε και είχαμε ξανακούσει τη “Habanera” στον ίδιο χώρο), αποφάσισαν να τους στρέψουν προς το δεξιό τμήμα του προαύλιου χώρου. Οι 800-1.000 θεατές βολεύτηκαν άνετα στον χώρο και προστατεύτηκαν όσο μπορούσαν από τους θορύβους της Πατησίων και της πλατείας.
Η παράσταση ξεκίνησε κατά τις 21.10 και την απουσία υπέρτιτλων στο έργο αναπλήρωσε ευτυχώς μία αφηγήτρια, η οποία στην αρχή έδωσε ορισμένα ιστορικά στοιχεία για την «Κάρμεν» και στη συνέχεια ανέλαβε να εξηγήσει στο κοινό τι επρόκειτο να παρακολουθήσει σε καθεμία από τις τέσσερις πράξεις της όπερας.

Δεδομένων των συνθηκών, τόσο η ορχήστρα και η χορωδία υπό τη διεύθυνση του Ελευθέριου Καλκάνη, όσο και οι ερμηνευτές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Η Μαρίτα Παπαρίζου μετέφερε με επάρκεια το μπρίο και το φλογερό ταμπεραμέντο της κεντρικής ηρωίδας -λάμποντας ιδιαίτερα στις δύο τελευταίες πράξεις-, ενώ ο Χρήστος Δεληζώνας ήταν εξίσου καλή επιλογή στον ρόλο του αθεράπευτα ερωτευμένου Δον Χοσέ.



Το μόνο αρνητικό σημείο δεν προήλθε από τους συντελεστές της παράστασης, αλλά από το κοινό, μερίδα του οποίου επλήγη από τη νόσο του… τζάμπα. Προφανώς υπάρχει κόσμος ο οποίος αδυνατεί να εκτιμήσει όσο θα έπρεπε τις παραστάσεις που ως δημόσιο αγαθό έχουν δωρεάν είσοδο. Έτσι πάντα θα υπάρχει ο Ελληνάρας ο οποίος θα πάει πάνω κάτω μιλώντας φωναχτά στο κινητό του για να εξασφαλίσει ότι θα ενοχλήσει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο ή η κυρία η οποία θα έλθει σε μία τέτοια παράσταση γιατί πιστεύει ότι η φωνή της ακούγεται καλύτερα με μουσική υπόκρουση. Τέτοια κρούσματα λειτούργησαν κάπως διασπαστικά για την προσοχή μας, τουλάχιστον για εμάς που βρεθήκαμε όρθιοι περιμετρικά των καθήμενων, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απολαύσαμε τις άριες του έργου, όπως το “L'amour est un oiseau rebelle”, αλλά και τα σπουδαία χορωδιακά κομμάτια του, όπως το "Les voici ! Voici la quadrille!".