Η Λυρική έδωσε το δικό της «ραντεβού το φθινόπωρο»

Κανονικά αυτές τις ημέρες θα απολαμβάναμε μία ακόμη μεγαλειώδη παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Εξαιτίας όμως των γνωστών γεγονότων, η Κάρμεν δεν τίναξε ποτέ παιχνιδιάρικα τη φούστα της επί σκηνής. Αυτό δεν σήμαινε, βέβαια, ότι η Λυρική θα μας άφηνε για φέτος δίχως να μας αποχαιρετήσει. Έτσι, ένα χιλιόμετρο πιο κάτω από το Ηρώδειο, στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, μας παρουσίασε χθες, Τετάρτη, βράδυ ένα πλούσιο πρόγραμμα με αποσπάσματα από ορισμένες από τις σημαντικότερες όπερες της ιστορίας.

Όπως και όλες τις δράσεις τις Λυρικής με ελεύθερη είσοδο (ή για την ακρίβεια μπορούμε να συμπεριλάβουμε και τις υπόλοιπες παραγωγές της, αφού πλέον οι περισσότερες γίνονται sold-out), έτσι και αυτή προσέλκυσε ένα ευρύτατο κοινό (3.000 θεατές), σε πείσμα του καύσωνα που έχει αγκαλιάσει ασφυκτικά την πόλη μας αυτή την εβδομάδα και παρά το γεγονός ότι στην πόλη ήταν προγραμματισμένη την ίδια ώρα άλλη μία σημαντική συναυλία, αυτή στον Κήπο του Μεγάρου που ήταν αφιερωμένη στα γενέθλια του Μίκη Θεοδωράκη.



Με φόντο τους επιβλητικούς στύλους του Ναού, τον πράσινο λόφο του Αρδηττού, καθώς και ένα φεγγάρι που ήταν σχεδόν ολόγιομο, ένα πολύχρωμο πλήθος -από πατεράδες που ύψωναν τα πιτσιρίκια τους στους ώμους τους για να βλέπουν καλύτερα τη σκηνή, έως Κινέζους τουρίστες που είχαν ανά χείρας selfie sticks για να απαθανατίσουν τις στιγμές- απόλαυσαν το εβδομηντάλεπτο πρόγραμμα που μας προσέφερε η ορχήστρα, η χορωδία και οι σολίστ υπό το πρόσταγμα του Μύρωνα Μιχαηλίδη

.

Σε αυτό το διάστημα προλάβαμε να ακούσουμε αποσπάσματα όπως την άρια “Vissi d’arte” («Έζησα για την τέχνη») με την κρυστάλλινη φωνή της Τσέλια Κοστέα (η ίδια υποδύθηκε την Τόσκα λίγες εβδομάδες πριν στην παραγωγή της Λυρικής που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο) και την άρια “Te Deum” επίσης της «Τόσκα» με τη φωνή του Δημήτρη Πλατανιά (ο οποίος επίσης συμμετείχε σε μία από τις δύο διανομές της «Τόσκα», στον ρόλο του Σκάρπια) που θυμίζει οργισμένο ωκεανό. Ο τελευταίος ερμήνευσε επίσης και τη άρια “Credo in un Dio crudel”, το… σκοτεινό σύμβολο της πίστης του Ιάγου στον «Οθέλλο» του Βέρντι.



Ακούστηκαν επίσης αποσπάσματα από τον «Ναμπούκο» (η εισαγωγή του άνοιξε το πρόγραμμα), τον «Τροβαδούρο», τον «Μάκβεθ» (όπου ερμήνευσε και ο τενόρος Δημήτρης Πακσόγλου), αλλά και τη «Μαντάμα Μπατερφλάι». Η βραδιά έκλεισε με το χορωδιακό “Va, pensiero, sull’ ali dorate” του «Ναμπούκο», το οποίο μάλιστα ακούσαμε και σε encore, παρακαλώ! Πριν, όμως, από το encore, ο Μύρων Μιχαηλίδης παραδέχτηκε ότι έστω και υποσυνείδητα ήθελαν να μας περάσουν το μήνυμα της ελπίδας. Άλλωστε, το χορωδιακό “Va, pensiero, sull’ ali dorate”, που σημαίνει «Πέτα, σκέψη, πάνω σε χρυσαφένια φτερά», κατά τα μέσα του 19ου αιώνα είχε γίνει σύνθημα για την απελευθέρωση της Ιταλίας από την ξένη κυριαρχία… Το σίγουρο είναι ότι όσο υπάρχουν τόσο φωτεινοί θύλακες πολιτισμού που θα «παρηγορούν τη δόλια ψυχή μας», η ελπίδα θα παραμένει άσβεστη.