Είδωλα μέσα από έναν σπασμένο καθρέφτη

Ο Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος κατάγεται από την Κεφαλονιά, όμως μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε φιλολογία, θεατρολογία, και απέκτησε master στην εκπαίδευση. Συνέχισε να παρακολουθεί μαθήματα, σεμινάρια και εργαστήρια πάνω στην υποκριτική σε διάφορα πανεπιστήμια και σχολές θεάτρου των ΗΠΑ.



Πέρα από τις υποκριτικές του δραστηριότητες στο θέατρο και στο σινεμά, είναι επίσης ζωγράφος και συγγραφέας. Στη Νέα Υόρκη εργάστηκε ως καθηγητής φιλολογίας και θεατρολογίας σε διάφορα λύκεια και πανεπιστήμια. Ενεργό μέλος της ελληνοαμερικάνικης κοινότητας, διετέλεσε πρόεδρος της ομοσπονδίας Ελλήνων φοιτητών στο St. John's University, όπου πρόβαλε τον ελληνισμό πέρα από το πανεπιστήμιο, στον ευρύτερο πληθυσμό της Νέας Υόρκης, και όχι μόνο. Ίδρυσε το πρώτο φοιτητικό περιοδικό Hellenic Voice «Μηνύματα», το οποίο έδινε βήμα για ελληνικά θέματα στον χώρο του πανεπιστήμιου.

Ο Σπύρος-Ανδρέας επέστρεψε στην Ελλάδα το 2005. Ρίχτηκε μεμιάς σε μία πληθώρα καλλιτεχνικών ενεργειών με επίκεντρο την υποκριτική, η οποία ήταν και είναι το πρωταρχικό του πάθος. Λέει ότι κάθε φορά που πατάει στο «σανίδι» νιώθει σαν να ξαναγεννιέται, κατανοώντας τον εαυτό του και τον κόσμο όλο και καλύτερα. Ζει γι' αυτό και το γεύεται. Δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρείς την υποκριτική.



Για τον Σπύρο-Ανδρέα η υποκριτική και η τέχνη γενικότερα είναι τα μόνα «αγαθά» που διαρκούν και δίνουν αλήθειες. Πιστεύει ότι ο κάθε καλλιτέχνης έχει χρέος απέναντι στον εαυτό του και στην κοινωνία να είναι πάντα ειλικρινής και να αποφεύγει κάθε λογοκρισία. Παρόλο που έχει την επιλογή να φύγει από την Ελλάδα και να αφήσει πίσω του την κρίση που ζούμε και τα προβλήματα της καθημερινής πλέον επιβίωσης, δεν το έχει σκεφτεί ούτε στιγμή. Η Ελλάδα είναι η μόνη του... ερωμένη και δεν μπορεί να ζήσει μακριά της. Λατρεύει την πατρίδα χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Όταν ψάχνει για περισσότερη ψυχική γαλήνη, βρίσκει καταφύγιο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κεφαλονιά.



Αυτήν την περίοδο στο Θέατρο Παραμυθίας ανεβάζει το έργο «Κομμάτια σπασμένου καθρέφτη» το οποίο υπογράφει τόσο ως σκηνοθέτης, όσο και ως συγγραφέας. Πρόκειται για ένα ψυχωτικό, ερωτικό θρίλερ με εσωτερικές, δυναμικές προεκτάσεις και διακλαδώσεις. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στo πλαίσιo του «Festival 10» (ένα φεστιβάλ με έργα θρίλερ, πολιτικού, αστυνομικού, σουρεαλιστικού και σατιρικού περιεχομένου), στο Θέατρο Παραμυθίας, τον περασμένο Μάιο, όπου και διακρίθηκε κερδίζοντας τις εντυπώσεις του κοινού και της επιτροπής.



Το έργο παρουσιάζει δύο ψυχές που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Ένα ζευγάρι ζει μια ζωή των άκρων, ξεπερνώντας κάθε όριο. Όταν ο κρίκος σπάει, μένουν αντιμέτωποι με την σκοτεινή τους πραγματικότητα. Το έργο μάς δίνει μια αντιπαράθεση μεταξύ κόλασης και παράδεισου. Η κόλαση του ενός είναι ο παράδεισος του άλλου και αντίστροφα. Βλέπουμε τα δύο πρόσωπα να παλεύουν να σταθούν επάξια απέναντι στα ιδανικά και τα πιστεύω τους. Στον καθρέφτη αντικρίζουν το «εγώ» τους και οι ενοχές, η βία, το πάθος, ο πόθος, οι μετάνοιες, οι φόβοι και τα ισχυρά «θέλω» τους ραγίζουν αυτόν τον καθρέφτη, κάνοντας τον κομμάτια. Το έργο μας προκαλεί να κοιτάξουμε μέσα στον καθρέφτη και μας δίνει ταυτόχρονα την δύναμη να τολμήσουμε.



Οι ηθοποιοί, Τιμόθεος Θάνος και Γιάννης Κοκορέτσας, ενσαρκώνουν αντίστοιχα τον Λευτέρη και τον Αναστάση. Είναι δύο δυναμικοί ηθοποιοί και ο ζήλος τους για την τέχνη είναι αδιαμφισβήτητος. Ακολουθούν πιστά την ψυχωτική γραμμή του σκηνοθέτη σε σημείο που ανατριχιάζουν τους θεατές. Μόνο η εμπιστοσύνη προς τον σκηνοθέτη και η αγάπη για την πρόκληση αυτή βγάζει τέτοιο αποτέλεσμα. Η καλλιτεχνική χημεία μεταξύ των ηθοποιών και του σκηνοθέτη είναι ηλεκτρική.

Στο κάλεσμα να «ξεγυμνώσουν» τις ψυχές τους, ο Τιμόθεος και ο Γιάννης απαντούν με αξιοπρέπεια, σεβασμό και ειλικρίνεια. Αυτό που καλούνται να κάνουν απαιτεί συγκέντρωση, συγκράτηση, πάθος και ενσυναίσθηση. Αυτά τα στοιχεία τα διαθέτουν και βασιζόμενοι πάνω σε αυτά χαρίζουν στους θεατές μια παράσταση που τους στοιχειώνει και τους προβληματίζει πέρα από την υπόκλιση και πέρα τον χώρο του θεάτρου. Ο σκηνοθέτης τους καμαρώνει και είναι ευγνώμων για όσα του έχουν προσφέρει απλόχερα και για όλα όσα χαρίζουν στους θεατές.