Ο ανατρεπτικός Πέδρο Αλμοδόβαρ Καμπαγιέρο!

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι σίγουρα ο πιο αναγνωρισμένος Ισπανός σκηνοθέτης διεθνώς και «τέκνο» του αντι-πολιτιστικού κινήματος “La Movida Madrileña”, που σάρωσε την Ισπανία μετά το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο. Γεννημένος το 1949 σε μία μικρή πόλη της Ισπανίας, γιος οινοποιού και μαθητής καθολικού σχολείου, ο Αλμοδόβαρ από πολύ μικρός ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος για το τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. Μόλις ενηλικιώθηκε, μετακόμισε στη Μαδρίτη με τον ίδιο και μοναδικό σκοπό: να γίνει σκηνοθέτης.



Για βιοποριστικούς λόγους αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές, όπως το να πουλάει μεταχειρισμένα αντικείμενα σε υπαίθριες αγορές. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης χρημάτων για να σπουδάσει σκηνοθεσία, καθώς και του γεγονότος ότι ο Φράνκο έκλεισε όλες τις αντίστοιχες σχολές στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Αλμοδόβαρ έπιασε δουλειά στην ισπανική εταιρεία τηλεπικοινωνιών και με τον πρώτο του κιόλας μισθό, αγόρασε την πρώτη του κάμερα, μία Super 8. Από το 1972 έως το 1978 αφιερώθηκε στο να φτιάχνει ταινίες μικρού μήκους, με τη βοήθεια των φίλων του, ενώ οι «πρεμιέρες» τους, έπαιζαν σε μπαρ και σε σπίτια γνωστών. Όπως εξηγεί ο ίδιος, «στις ταινίες αυτές δεν μπορούσε να έχει ήχο και έτσι, αναγκαζόταν ο ίδιος κατά την διάρκεια των προβολών τους να κάνει τους διάφορους ήχους και τους διαλόγους των “πρωταγωνιστών” τους».

Το 1980 ολοκλήρωσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία, με τίτλο “Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón” (η Πέπη, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια), ενώ δύο χρόνια αργότερα έκανε το “Laberinto de pasiones” (Λαβύρινθος του πάθους) που συνοδεύτηκε με το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Αντόνιο Μπαντέρας. Η διεθνής αναγνώριση ωστόσο ήρθε το 1988 με την κωμωδία «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Το 1999 κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξένης Ταινίας και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών με το «Όλα για τη μητέρα μου», ενώ το 2003 ο Αλμοδόβαρ, κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου με το «Μίλα της», για το οποίο ήταν και υποψήφιος για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.



Η σχέση του Αλμοδόβαρ με τη μητέρα του τον επηρέασε σημαντικά, και έκανε τη μητρική φιγούρα καθοριστική στις περισσότερες ταινίες του. Εξάλλου, ένα από τα βασικά θέματά του είναι η γυναίκα σε όλες της τις εκδοχές. Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, «όλες του οι ταινίες έχουν και μία αυτοβιογραφική διάσταση, εμμέσως μέσα από τους χαρακτήρες που χρησιμοποιεί», χωρίς όμως να μιλάει ποτέ για τον εαυτό του στο πρώτο πρόσωπο καθώς κάτι τέτοιο το θεωρεί «φτηνή επιδειξιμανία». Για τον ίδιο, το σινεμά έχει γίνει η ζωή του κυριολεκτικά. Όπως έχει αναφέρει, «μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι η καθημερινή πραγματικότητα είναι απλά εκεί για να παρέχει υλικό για την επόμενη ταινία μου». Χαρακτηριστική είναι επίσης η αισθητική των έντονων χρωμάτων, που χρησιμοποιεί σε πολλές ταινίες του, ενώ συνηθίζει να δουλεύει με τους ίδιους ηθοποιούς, τους οποίους βλέπουμε να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρκετές ταινίες του. Ορισμένες από τις μούσες του είναι η Κάρμεν Μάουρα, η Σεσίλια Ροτ, η Μαρίσα Παρέδες, η Πενέλοπε Κρουζ, η Τσους Λαμπρεάβε.



Στον μεγάλο αυτό Ισπανό σκηνοθέτη, τα κανάλια Novacinema ετοιμάζουν τους επόμενους δύο μήνες, Νοέμβρη και Δεκέμβρη, ένα μεγάλο αφιέρωμα με 12 ταινίες του. Κάθε Πέμπτη, στις 22:00, από τις 5 Νοεμβρίου έως και τις 10 Δεκεμβρίου, οι τίτλοι που θα προβληθούν στα κινηματογραφικά κανάλια της Nova είναι οι: «Δέσε με», «Όλα για τη μητέρα μου», «Κακή εκπαίδευση», «Αμαρτωλές καλόγριες», «Μίλα της», «Κίκα», «Ο νόμος του πόθου», «Καυτή σάρκα», «Το μυστικό μου λουλούδι», «Γύρνα πίσω», «Μια ζωή ταλαιπωρία» και φυσικά το «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης».