Η εξομολόγηση της Άννας Κουρουπού

Την Άννα Κουρουπού τη γνωρίσαμε από το βιβλίο της «Γιατί, δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;» από τις εκδόσεις Ποταμός, την αρθρογραφία της σε ελληνικά sites, και από την ενεργό δράση της για τα δικαιώματα των τρανς στην Ελλάδα. Η Άννα είναι πάντα χαμογελαστή όπως ένα μικρό παιδί - έτσι με υποδέχτηκε και στο ραντεβού μας στον Πειραιά, σε ένα νεοκλασικό κτίριο του 1930. Η κουβέντα μας κράτησε αρκετή ώρα, αφού η ίδια έχει πολλές ιστορίες να σου διηγηθεί με ξωτικά νεράιδες, άλλα και δράκους σαν αυτές που γράφονται στα παραμύθια των σπουδαίων συγγραφέων.

Η Άννα γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κατερίνης και η μητέρα της ήθελε κορίτσι. «Σαν να έπιασε κατά το ήμισυ η επιθυμία της», μου λέει, αφού «τα δικά μου χρωμοσώματα ήδη χόρευαν άλλο χορό όταν γεννήθηκα». Είχε όμορφα παιδικά χρόνια, με ένα θαμπό σκοτάδι να καλύπτει την παιδική ψυχή της. Εφηβεία ανάκατη με νιάτα, όνειρα, οι ορμόνες στο κόκκινο, η θηλυπρέπεια επίσης, το κράξιμο δυσβάσταχτο. Tο bullying ήταν η αιτία να παρατήσει το σχολείο στην πρώτη Λυκείου ένας αριστούχος μαθητής.

Με δάφνες την υποδέθηκε η λεωφόρος Συγγρού, με ψηλά τακούνια και κατάξανθο μαλλί. Aργότερα ακολούθησε η επέμβαση στην Καζαμπλάνκα. Η Άννα βουρκώνει στην κουβέντα μας όταν μου εξιστορεί την περίοδο της Συγγρού και των οίκων ανοχής. «Καβάλησα καλάμια. Μόνο εγώ. Έφαγα χαστούκια. Επανήλθα. Μαζί μου και το σκοτάδι μου. Το παρεάκι μου. Μέχρι που στο τέλος το αγάπησα και το αγκαλιάζω κάθε φορά που με θυμάται, επειδή μάλλον βαριέται. Οίκοι αν-τ-οχής. Πολλά χρόνια. Εκεί ανακάλυψα τη σεξουαλικότητά μου στο έπακρο. Εκεί έμαθα πως ο έρωτας, ακόμη και με χρήμα, είναι το υπέρτατο αγαθό μετά την αγάπη.



»Τον τίμησα τον έρωτα και με αντάμειψε πλουσιοπάροχα. Και στην παλάμη και στην ψυχή, πρωτίστως. Μια μάνα βράχος πάντα δίπλα μου, εν αγνοία της. Φτάνει που ήξερα ότι η αγκαλιά της περισσεύει για μένα. Όχι απλά με χωράει. Ξαναγίνομαι έμβρυο κάθε φορά εκεί μέσα. Αυτό μου έσωσε τη ζωή. Τόση ευαισθησία σε τόσο σκληρό κόσμο, πώς να τα έφερνα βόλτα; Όταν δεν ήθελα να την πληγώσω, έβρισκα άλλες “σειρήνες” που τα σημάδια τους ακόμη τα κουβαλώ. Διαλύθηκα από συγκυρίες, αποσυναρμολογήθηκα και σκέφτηκα πολύ έντονα, ποιος ο πόλος μου σε αυτό τον κόσμο, εκτός του να προσφέρω τέρψη, ηδονή και χαρά;».

Η Άννα στη ζωή της κάνει μια εντυπωσιακή στροφή, γράφει το πρώτο της βιβλίο τον Νοέμβριο  2011 και στην πρόταση τότε του Σταύρου Θεοδωράκη απάντα θετικά και αρχίζει να αρθρογραφεί στο protagon.gr. «Ήθελα και θέλω να προβληματίσω, όπως προβληματιζόμουν εγώ μικρό παιδί αλλά απαντήσεις δεν έπαιρνα. Δεν ήταν κανείς πρόθυμος να μου τις δώσει - η παραπληροφόρηση κατέστρεψε ζωές. Σε μια δύσκολη φάση στη ζωή μου κάνω ένα δυνατό outing με την αυτοβιογραφία μου “Γιατί, δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;” από τις εκδόσεις Ποταμός. Τα μηνύματα που έδωσα, τα πήρα πίσω εις τη νιοστή. Μητέρες ρωτούσαν, ευχαριστούσαν, είχαν φόβο για το αύριο των παιδιών τους. Τρανς ή γκέι νέα παιδιά, ατέλειωτα μηνύματα, με θέματα που αφορούν αυτό το “διαφορετικό” που οι περισσότεροι λατρεύουν να μισούν». Η ανταπόκριση ήταν τεράστια. Όλοι θαύμασαν την πένα της Άννας με την οποία κατάφερε να απόδειξει ότι τρανς δεν σημαίνει μόνο πεζοδρόμιο.

Περήφανη αναφέρεται και στο Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, αναγνωρισμένη συλλογικότητα για τα τρανς δικαιώματα. «Μετά από κάποιους μήνες εκλέχθηκα γενική γραμματέας. Παλεύω για τα νεότερα παιδιά να μην περάσουν από τις ίδιες ατραπούς που διασχίσαμε οι παλαιότερες. Αιμορραγώ με την αδικία στον κόσμο. Η ταυτότητα φύλου είναι πλέον η σημαία μου, κι ας έχω γυναικεία ταυτότητα λόγω επαναπροσδιορισμού του φύλου μου. Είμαι γυναίκα γιατί η φύση το επέλεξε, όχι εγώ. Εγώ την ακολούθησα πιστά και δεν την πρόδωσα».
 


1. Τι θα άλλαζες στην ζωή σου από όλα αυτά που μου περιέργραψες;

Πιστεύω, μετά από πολύ σκέψη γιατί δεν είναι εύκολο να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, δεν θα έδιωχνα κάποιους ανθρώπους απ’ τη ζωή μου. Ίσως, ίσως λέω, κάτι να ήταν διαφορετικό. Ένα τραγικό λάθος που δεν θα έκανα, δεν θα άφηνα τη μητέρα μου να διαβάσει το βιβλίο μου. Την πόνεσα πολύ. Της έξυσα πληγές και σίγουρα της άνοιξα περισσότερες. Άλλο να υποψιάζεσαι και άλλο να στο δείχνουν ολοζώντανο. Η κραυγή της ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου…

2. Ερωτεύτηκες πολλές φορές; Ποιος είναι αυτός που θα θυμάσαι για πάντα;

Τον έρωτα τον τίμησα περισσότερο στην προσωπική μου ζωή. Στα «σπίτια» απλώς αισθανόμουν πιο ελεύθερη και έμαθα τις ευαισθησίες του κορμιού μου. Ήταν η πληθώρα τέτοια, μιλάμε για περίπου 100 ανθρώπους την ημέρα. Ήταν αδύνατον να μην ανακαλύψω πράγματα που με κάποιον εραστή ίσως δεν τολμούσα. Αλλά ο έρωτας, όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον, δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Ναι ερωτεύτηκα! Και ακόμη ερωτεύομαι! Δεν είναι εγωιστής ο έρωτας από μόνος του. Εμείς τον κάνουμε. Αυτός χτυπάει όπου βρει πρόσφορο έδαφος. Και μένα μου αρέσει να ζω. Η σχέση που θα θυμάμαι για πάντα, σίγουρα τις θυμάμαι όλες, αλλά αυτή που στιγμάτισε την καρδιά μου με χαρακτήρα και απωθημένου, ήταν ο έρωτας που έζησα στη Λάρισα. Έχω ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο μου γι’ αυτό. «Η πουτάνα και ο νταλικέρης». Μάλιστα σκέφτομαι να το γράψω ως κείμενο. Είναι υπέροχη ιστορία και δεν θέλω να την «κάψω».
 
3. Λεωφόρος Συγγρού, πρώτη μέρα. Εκεί τι φοβήθηκες;

Στην κυριολεξία τον εαυτό μου. Πως θα αντιδράσω σε κάτι που ήταν τόσο έξω από μένα αλλά και τόσο προκλητικό, να λέμε την αλήθεια. Φοβήθηκα μη γίνω το άλλο μισό τους. Καταλαβαίνεις; Κατάφερα, με πολύ κόπο, να γίνομαι το κούμπωμα τους, με επιτυχία ομολογώ, μόνο για εκείνες τις στιγμές. Στον υπόλοιπο χρόνο μου, δεν υπήρχαν.

4. Ετοιμάζεις και δεύτερο βιβλίο. Σε τι θα αναφέρεται;

Καλή ερώτηση. Ξέρεις, μου λείπει η φαντασία. Όταν το ανακάλυψα, ξεκινώντας να γράψω ένα μυθιστόρημα -που το 10% του είναι πραγματική ιστορία- κόλλησα. Τρόμαξα. Γιατί διαπίστωσα πως όταν η ίδια μου η ζωή έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία, λόγω πολλών γεγονότων, έχω ξεμείνει. Οπότε το συνεχίζω με πραγματικές ιστορίες που έχω ζήσει και δει, απλά προσπαθώ να τα παντρέψω σε μια συγκλονιστική ιστορία που αφορά ένα ίντερσεξ παιδί. Είναι ένα θέμα που δεν έχουν ακουμπήσει κανείς σχεδόν στα ελληνικά δρώμενα.



5. Τι θα έλεγες σε μια μητέρα που το παιδί της θα ήθελε να αλλάξει φύλο;

Στέφανε, το φύλο δεν αλλάζει. Δεν είναι μια ζακέτα που πάλιωσε και την αλλάζεις. Το φύλο υπάρχει μέσα σου απ’ τη στιγμή που γεννιέσαι. Άρα αν συμβεί ένα «στραβοπάτημα» στα χρωμοσώματα, επαναπροσδιορίζεις αυτό ακριβώς το φύλο. Αυτό, λοιπόν, που θα έλεγα σε κάθε μητέρα –και λέω- είναι να αγκαλιάσει το παιδί της και να το ακούσει πάνω απ’ όλα. Να αφήσει τον εγωισμό της που βγαίνει αυτόματα στην επιφάνεια και να ακούσει πραγματικά τι θέμα έχει το παιδί της. Το οφείλει σε αυτό. Είναι υποχρεωμένη στην τελική.
 
6. Ισότητα για τα τρανς άτομα σε όλα. Πού θεωρείς ότι υπάρχει το εμπόδιο;

Στην ολιγωρία του κράτους και φυσικά της ελληνικής κοινωνίας. Στην παιδεία. Στην Εκκλησία. Αν ο κάθε Ανθιμος έβγαινε στον άμβωνα και έλεγε «αγκαλιάστε κι αυτούς τους ανθρώπους, είναι παιδιά του Θεού», σε πέντε μήνες θα έβλεπες τεράστια αλλαγή. Κι όλο αυτό γιατί είμαστε πρόβατα. Δεν υπάρχει παιδεία να σου δώσει την επιλογή τι να υπερασπίσεις και με τι να αδιαφορήσεις. Για το μόνο που θα έπρεπε να βγάζουμε τον κακό μας εαυτό είναι στους φασίστες, στους κτηνοβάτες, στους παιδεραστές κλπ.

7. Πολιτικό κόμμα σε έχει προσεγγίσει;

Με έχουν προσεγγίσει με μια ασπίδα μπροστά. Δεν κάνω για πολιτικός. Αυτό φοβούνται. Δεν μπορώ να μη λέω την αλήθεια. Όσο καιρό -και είναι λίγος- συνδικαλίζομαι για τα τρανς δικαιώματα -που στην ουσία είναι ανθρώπινα δικαιώματα- έχω κάνει ήδη στον «χώρο» των ΛΟΑΤ αρκετούς εχθρούς. Δεν με αντέχουν. Κι αυτό μου δίνει τεράστια ικανοποίηση.

8. Aνάρτησες ένα βίντεο και ανέφερες τη λέξη λογοκρισία. Γιατί;

Διότι, όταν ανέβηκε η συνέντευξή μου στο site της κ. Στεφανίδου, έκοψαν 11 λεπτά από την αρχή της συνέντευξης. Ομολογώ πως ήμουν λίγο επιθετική, αλλά όπως τους είπα και στο τηλέφωνο, δεν πάω στην εκπομπή για αγιογραφία, ούτε για να κλαίει το Πανελλήνιο με την ιστορία μου. Της πήγα ως δώρο λοιπόν, ένα μικρό βιβλιαράκι με τις σωστές ορολογίες που αφορούν την τρανς κατάσταση με την αιτιολογια -και της το είπα στον αέρα- ότι πρέπει να το διαβάζει γιατί στο συγκεκριμένο θέμα τη θεωρώ ρατσίστρια, όπως έχει αποδείξει στο παρελθόν. Και αυτή και πολλοί δημοσιογράφοι. Θα επανέλθω λοιπόν λέγοντας πως οι άνθρωποι εξελίσσονται και κυρίως είναι γονείς. Αν συμβεί κάτι παρόμοιο στο παιδί τους, λυπάμαι το παιδί γιατί θα είναι αναγκασμένο να μεγαλώσει σε μια τόσο σάπια κοινωνία.

9. Μια ευχή για το τέλος;

Θα ήθελα να βλέπω πιο χαμογελαστά πρόσωπα γύρω μου. Η κρίση θα περάσει, ελπίζω, κάποια στιγμή. Η ανθρωπιστική κρίση που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και θέλει αρειμανίως να πετάξει οτιδήποτε δεν του κάθεται κάποιου καλά στον Καιάδα είναι το πρόβλημα. Και δυστυχώς εκεί καμιά ευχή δεν χωράει. Μόνο πράξεις, με το όποιο κόστος.