Οι Ραστ Χιτζάζ στην υπηρεσία του ρεμπέτικου

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ηθοποιούς να ανεβαίνουν για λίγο στο πάλκο, να παίρνουν το μικρόφωνο για τις ανάγκες μιας θεατρικής παράστασης, να συμμετέχουν σε ένα μιούζικαλ και γενικά να τραγουδούν με διάφορες ευκαιρίες. Άλλοι το κάνουν και άλλοι όχι, πάντως αρκετοί το προσπαθούν. Η Λένα Κιτσοπούλου και ο Γιάννος Περλέγκας ανήκουν στην κατηγορία αυτών που το κάνουν καλά, γιατί το αγαπούν. Εδώ και πέντε χρόνια οι δυο τους βρίσκονται τα βράδια μαζί με το σχήμα Ραστ Χιτζάζ και τραγουδούν ρεμπέτικα και λαϊκά.

Η Λένα αγαπούσε πάντα το τραγούδι, το εξασκούσε μια περίοδο ερασιτεχνικά και μετά επαγγελματικά στη Σαντορίνη με ντόπιους μουσικούς, ενώ τα τελευταία χρόνια ανακάλυψε ότι το ίδιο μεράκι έχει και ο φίλος της και συνάδελφος Γιάννος Περλέγκας. Ο τελευταίος είχε ήδη δημιουργήσει το σχήμα Ραστ Χιτζάζ με συμμαθητές του από το σχολείο που στην πορεία έγιναν μουσικοί και όλοι μαζί τραγουδούν κομμάτια που αγαπούν και τους συγκινούν.

«Είναι μεγάλη μου αγάπη το τραγούδι», μου λέει η Λένα «και ειδικά το ρεμπέτικο. Είναι από το είδος της μουσικής που με συγκινεί και έχει ταυτιστεί με μια συγκεκριμένη εποχή της Ελλάδας». Η απλότητα των στίχων, ο πόνος, η αλήθεια που έχουν αυτά τα τραγούδια τα έχουν κάνει να αντέχουν στο χρόνο. Να μοιάζουν σημερινά κι ας έχουν γραφεί 80 χρόνια πριν. Η καθημερινή στιγμή που εκφράζουν, ο έρωτας, η ταπεινότητα που βλέπουν τον κόσμο.

Οι Ραστ Χιτζάζ αποτελούνται εκτός από τον Γιάννο Περλέγκα, από τον Στράτο Γκρίντζαλη στο μπουζούκι, τον Μπάμπη Παπαδημητρίου στο μπουζούκι και τον μπαγλαμά και φυσικά τη Λένα που έχει γίνει πια αναπόσπαστο μέλος της ομάδας. Για τις ανάγκες του αποψινού τους live στον Ιανό (το δεύτερο κατά σειρά) μαζί τους θα παίξει κοντραμπάσο ο Κώστας Σταυρόπουλος. Το σχήμα θα εμφανίζεται και φέτος στο αγαπημένου τους στέκι Μπριζολάκια.gr και σε άλλους χώρους στην Αθήνα.



Ο κόσμος που πηγαίνει να τους ακούσει ανήκει σε κάποιο βαθμό στον χώρο του θεάτρου, αλλά δεν εξαντλείται εκεί. Είναι κόσμος που αγαπάει το ρεμπέτικο, τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τον Ζαμπέτα. «Τα τραγούδια που λέμε ξεκινούν από τις πρώτες ηχογραφήσεις των ρεμπέτικων, τον Τούντα που θεωρώ κορυφαίο συνθέτη και τον Σκαρβέλη και φτάνουν μέχρι τη δεκαετία του ’60 και του ’70 με τον Τσιτσάνη και τον Ζαμπέτα. Είναι τραγούδια που αγαπάμε πολύ, που τραγουδάμε όλοι στις παρέες μας και τα λέμε χωρίς να τα πειράζουμε και να κάνουμε πειραματισμούς. Τα αγαπάμε και τα ερμηνεύουμε όπως είναι», τονίζει η Λένα.

Και όταν αναρωτιέμαι γιατί τα τραγούδια τα προτιμάει αυτούσια ενώ τα θεατρικά έργα αγαπάει να τα «πειράζει», απαντάει: «Τα τραγούδια μου αρέσουν έτσι όπως είναι, αλλά το θέατρο είναι αλλιώς. Η παράσταση είναι μια ‘ξανα-δημιουργία’, οπότε εκεί μπορείς να επέμβεις και να ερμηνεύσεις τα πράγματα με τον τρόπο που θέλεις εσύ, με τον τρόπο που σε συγκινεί».