Μπορούν οι ποδηλάτες να γλιτώσουν από τη μόλυνση του αέρα;

Η ποδηλασία είναι ένας υγιεινός τρόπος ζωής, αλλά η εξάσκησή της στην πόλη αφήνει τους ποδηλάτες εκτεθειμένους σε έναν κίνδυνο που λίγο-πολύ έχουμε όλοι υποπτευθεί: στη μόλυνση του αέρα. Για παράδειγμα, ένας ποδηλάτης εισπνέει μεγαλύτερη ποσότητα αιθάλης (μαύρου άνθρακα) από έναν πεζό. Μία πρόσφατη έρευνα με τίτλο “The Fort Collins Commuter Study: Impact of route type and transport mode on personal exposure to multiple air pollutants”, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό “Journal of exposure science & environmental epidemiology”, ασχολείται με το ερώτημα εάν οι ποδηλάτες μπορούν να μειώσουν αυτή την έκθεση ακολουθώντας εναλλακτικές διαδρομές, όπως μας επισημαίνει η Βίκυ Γκαν του Citylab.

Οι ερευνητές στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο μελέτησαν 45 ποδηλάτες και οδηγούς αυτοκινήτων στο Φορτ Κόλινς και μέτρησαν την έκθεσή τους σε επικίνδυνους αέριους ρύπους, όπως αιθάλη, μονοξείδιο του άνθρακα και αιωρούµενα σωµατίδια. Σε σύγκριση με τους οδηγούς, οι ποδηλάτες έχουν μεγαλύτερη διάμεση έκθεση στα αιωρούμενα σωματίδια, αλλά μικρότερη στο μονοξείδιο του άνθρακα. Επίσης, οι ποδηλάτες μπορούσαν να μειώσουν τη διάμεση έκθεσή τους στην αιθάλη και το μονοξείδιο του άνθρακα χρησιμοποιώντας εναλλακτικές διαδρομές.

Ο διάβολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες: άλλο η διάμεση και άλλο η συνολική έκθεση, η οποία εξαρτάται από τη διάρκεια της διαδρομής. Και επειδή η εναλλακτική διαδρομή σημαίνει αναπόφευκτα μεγαλύτερη διαδρομή (διαφορετικά θα ήταν ήδη η πρώτη επιλογή), ο ποδηλάτης που την ακολουθεί δεν σημαίνει ότι έχει κάποιο ουσιαστικό όφελος. Άλλωστε, το γεγονός ότι οι ποδηλάτες λαχανιάζουν περισσότερο σε σύγκριση με τον κόσμο που χρησιμοποιεί άλλα μέσα μεταφοράς πιθανότατα «μπορεί να διπλασιάσει την έκθεσή τους σε σύγκριση με τους οδηγούς», επισημαίνουν οι ερευνητές.

Ακόμα και έτσι, ωστόσο, μην αποθαρρύνεστε. «Το όφελος της αυξημένης άσκησης πιθανόν να υπερτερεί των κινδύνων από την έκθεση στους αέριους ρύπους», συμπληρώνουν οι ερευνητές. Παρ’ όλα αυτά, καλό θα ήταν να δημιουργηθούν υποδομές που θα ευνοούσαν τον διαχωρισμό μεταξύ των διαδρομών των ποδηλατών και των αντίστοιχων των οδηγών, καθώς έτσι θα μειωνόταν και η έκθεση των ποδηλατών στους ρύπους. Το ζήτημα είναι πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί μία τέτοια πρόταση σε πυκνοκατοικημένες πόλεις (στις οποίες ανήκει ασφαλώς και η Αθήνα), όπου δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για νέες υποδομές στο συγκεκριμένο μέτωπο.