Τι του αρέσει να κάνει τις περιόδους που ηχογραφεί ένα άλμπουμ και ποια ήταν τα ακούσματά του κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της καινούργιας του δισκογραφικής δουλειάς; «Άκουγα διάφορα είδη ELO, Soft Machine, Weather Report, Bert Jansch , Fleetwood Mac και αρκετή hip hop, techno. Επίσης μου αρέσει να διαβάζω πολύ όταν ηχογραφώ ή να παρακολουθώ τον κόσμο είτε να πηγαίνω σε εκθέσεις ζωγραφικής», απαντάει. Η αγάπη του για τη ζωγραφική φαίνεται και στα τραγούδια του, καθώς δημιουργεί εικόνες, τόσο για την ιστορία που θέλει να μιλήσει, όσο και για το πλαίσιο, στο οποίο την τοποθετεί. «Νομίζω πως κάθε ιστορία διαπραγματεύεται σε ένα περιβάλλον. Κάθε ήρωας έχει ένα περιβάλλον ίσως μια έρημο, δυο πολυκατοικίες, μια ταράτσα, ένα αυτοκίνητο, έναν δρόμο και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και αναπνέει, στοχάζεται, πονάει. Κάθε μου τραγούδι το βλέπω σαν ένα φιλμάκι που κάποιες φορές δεν έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος αλλά κάποιες φορές πηγαίνει τόσο κεντραρισμένος ο ήρωας στον στόχο για αυτό και πρέπει να τον πλαισιώσουν όλα με αρμονία δηλ. η μουσική. Άλλες φορές τζαμάρω ώρες με μπασογραμμές ή με τα συνθεσάιζερ και αφήνω την μουσική να μιλήσει αυτή».
Η παρουσία του «άλλου» και η ανάγκη για την παρουσία του «άλλου» είναι πολύ έντονες και σ’ αυτό το άλμπουμ και αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισε να γράψει στίχους, ενώ η αρχική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός μουσικού άλμπουμ χωρίς τραγούδια. «Τα πρόσωπα στη ζωή μας είναι σημαντικά, είναι οι καθρέφτες μας για να δούμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Σίγουρα επηρεάζουν την τέχνη των ανθρώπων. Και στη δική μου προσπάθεια να δημιουργήσω υπάρχουν οι άλλοι, αλλά υπάρχει και η φωνή ή η εσωτερική δύναμη που κάνει την δική της τοποθέτηση μέσα στην μουσική μου. Η μουσική είναι ένας κόσμος που δημιουργείται από κάποιον», μου διευκρινίζει. Στη συνέχεια τον ρωτάω αν η αγάπη του για τον κινηματογράφο, το θέατρο και τη λογοτεχνία έχει αντίκτυπο στις συνθέσεις του. «Κάποιες φορές έχει αντίκτυπο, άλλες όχι. Προτιμώ να δημιουργώ μέσα από τα βιώματα μου, από αυτό που έχει αποτυπωθεί μέσα μου. Γι’ αυτό και αφήνω το συναίσθημα να καταλαγιάζει, να μένει, να εξουδετερώνεται και μετά αρχίζω να γράφω. Οι τέχνες μου αρέσουν και τις παρακολουθώ», αποκρίνεται.
Έχοντας ακούσει τα τραγούδια «Μεσάνυχτα» και «Ο Απόφοιτος», στα οποία ο Κ.ΒΗΤΑ χρησιμοποιεί λέξεις που σχετίζονται με την ελευθερία, θέλω να μάθω πότε νιώθει πραγματικά ελεύθερος και δεν αρνείται να μου πει. «Δεν ψάχνω την ελευθερία εξωτερικά, ποτέ δεν το έκανα γιατί πιστεύω πως γύρω μας υπάρχει μόνο ένα μάθημα που ποτέ δεν σταματά και απλά επαναλαμβάνεται για να δούμε στην πορεία τι τελικά καταλαβαίνουμε μέσα από αυτό. Η ελευθερία θα έλεγα πως είναι μια εσωτερική σχέση, είναι το όριο αυτό που βάζεις μέσα σου για να επικοινωνήσεις, να έρθεις κοντά σε ένα στόχο. Κάποιες φορές νιώθω ελεύθερος λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ».
Οι τίτλοι των τραγουδιών του είναι κάποιες φορές αινιγματικοί. «Συνήθως βάζω τους τίτλους την τελευταία στιγμή, λίγο πριν από το mastering του δίσκου. Αυτή τη φορά κάθισα σε ένα τυροπιτάδικο στα Εξάρχεια, πήρα ένα χαρτί και σημείωνα. Το «Ντιζέζ» είχε τίτλο (Ελα Ματέλ) από ένα παιδικό παιχνίδι , μετά το άλλαξα γιατί ήθελα να έχει τη φωνή της άγνωστης τραγουδίστριας που κάνει το φωνητικό στο κομμάτι. Είναι για μια φίλη μου που έκανε πιάτσα γιατί πίστευε πως με αυτό τον τρόπο θα γίνει διάσημη. Το «Τρεμολόρα» το είχα γράψει για μια σεκάνς από το Death Proof του Ταραντίνο, κοίταζα την ταινία και έφτιαχνα ένα δικό μου σάουντρακ. Ο «Απόφοιτος» είναι για τον πατέρα μου που δεν πρόλαβε να τελειώσει τις σπουδές του και έφυγε μετανάστης. Κάπως έτσι….», εξηγεί. Οι ερωτήσεις που αφορούν τα τραγούδια της «Ομόνοιας» δεν σταματούν εδώ και μαθαίνω ότι η επιλογή του «Συνεδρία» ως τελευταίου τραγουδιού του άλμπουμ δεν είναι τυχαία. «Είναι ένα κομμάτι για την αφασία που επικρατεί σαν ιδεολογία τα τελευταία χρόνια. Ήθελα να κλείσει με την ασάφεια που διακατέχει τον ήρωα σε ολόκληρο το άλμπουμ. Ίσως είναι το πιο προσωπικό κομμάτι του άλμπουμ, κάτι σαν πίνακας, σαν μια φωτογραφία από τον πλανήτη. Ακούω την φωνή ενός ψυχίατρου από το διάστημα».
Κάθε δισκογραφική δουλειά του Κ.ΒΗΤΑ εκτός από μουσικό, έχει και εικαστικό ενδιαφέρον. Γι’ αυτό το επόμενό μας θέμα είναι το εξώφυλλο του άλμπουμ. «Έφτιαξα πολλά εξώφυλλα και κάποια από αυτά τα έβαλα μέσα στο layout του άλμπουμ με τον Δημήτρη Παναγιωτακόπουλο. Το τελικό σχέδιο το έκανα ένα βράδυ που δεν ήξερα τι πραγματικά ήθελα. Έτσι έφτιαξα μια σύνθεση από πράγματα που είχα και ανάμεσα στις δύο φιγούρες έβαλα δύο τρύπες από πυροβολισμούς που στην ουσία είναι δύο αρνητικοί ήλιοι. Αυτό ήταν το τελικό εικαστικό, την άλλη μέρα παρέδωσα το εξώφυλλο».
Πλησιάζοντας προς το τέλος της συνέντευξης αναφερόμαστε στο workshop για το ρεμπέτικο που θα παρουσιαστεί τον Ιούνιο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. «Δεν γνωρίζω ακόμα τον τίτλο, είναι ένα workshop με τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη και τον εικαστικό Άγγελο Πλέσσα. Εγώ γράφω τη μουσική και είναι ένα κονσέρτο για ηλεκτρικό κουαρτέτο και φωνή. Τα τραγούδια είναι αποκλειστικά από το ρεπερτόριο της Μαρίκας Παπαγκίκα και τις πρώτες εκτελέσεις της Σωτηρίας Μπέλλου. Επέλεξα δύο γυναίκες ερμηνεύτριες για να μην χαθώ μιας και το πρώιμο ρεμπέτικο είναι ένας απέραντος θησαυρός από τραγούδια. Αυτό θα παρουσιάσουμε σε δύο κονσέρτα στην Στέγη Γραμμάτων 3 και 4 Ιουνίου».
Τα κονσέρτα στη Στέγη είναι ο λόγος που θα καθυστερήσει η παρουσίαση του άλμπουμ. «Λόγω της προετοιμασίας που έχει το (ρεμπέτικο) αδυνατώ να κάνω αυτή τη στιγμή κάποια συναυλία. Θα αφήσω απλά το άλμπουμ να κυλήσει, να ακουστεί, να το αφομοιώσει και ο κόσμος και από το καλοκαίρι και μετά θα το παρουσιάσω. Νομίζω όμως πως κανονικά θα το παρουσιάσω από το Φθινόπωρο. Μου είναι πολύ δύσκολο να τα κάνω όλα μαζί. Πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά». Ο Κ.ΒΗΤΑ αυτή την περίοδο δεν ασχολείται μόνο με το ρεμπέτικο, όπως μας αποκαλύπτει. «Παράλληλα γράφω τη μουσική για το ντοκιμαντέρ της Διονυσίας Κοπανά «Το Ίχνος του Χρόνου». Είναι ένα φιλμ για τον αρχαιολόγο Γιάννη Σακελλαράκη και τις ανασκαφές του στην Κρήτη. Έναν μεγάλο στοχαστή και άνθρωπο του ελληνικού πολιτισμού».
