Ο δρόμος με έφερε στον σταθμό Πελοποννήσου, σε αυτό το αγαπημένο σημείο της Αθήνας και σε ένα από τα ωραιότερα κτίρια της πόλης. Την τελευταία φορά, πριν από λίγα μόλις χρόνια, που είχα περάσει από εδώ, το είχα θαυμάσει όπως έλαμπαν οι τρούλοι του στον αττικό ήλιο, με όλες εκείνες τις μικρές και τόσο όμορφες λεπτομέρειες της κατασκευής του, τις μεγάλες πόρτες και τα παράθυρα, τα περίτεχνα σκίαστρα από πάνω τους. Για την ιστορία, χτίστηκε το 1884 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Αλφρέντ Ροντέλ και την ομάδα του και μεταποιήθηκε αργότερα από τον Ερνέστο Τσίλλερ. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, λοιπόν, πρόσεξα ότι ο σταθμός -το θαυμάσιο διατηρητέο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον γειτονικό του σταθμό Λαρίσης-, έχει κι αυτός αφεθεί στη φθορά του χρόνου, με εμφανή τα αποτελέσματα από την ανθρώπινη αδιαφορία και την κρίση όπως και σε τόσα άλλα παλιά όμορφα κτίρια στην Αθήνα.
Οι τοίχοι του γκρεμίζονται, οι ξύλινες πόρτες έχουν ξεφλουδίσει, τα σκίαστρα έχουν σκουριάσει και εκείνη η απόκοσμη ησυχία που το ντύνει φαίνεται να μεγενθύνει την παρακμή του. Τα ανούσια tags που γεμίζουν τους εξωτερικούς τοίχους του υπογραμμίζουν την τέλεια απουσία ενδιαφέροντος και σεβασμού από πολίτες και πολιτικούς. Μικρογραφία του Σιδηροδρομικού Σταθμού Σιρκετσί της Κωνσταντινούπολης, έχει πρωταγωνιστήσει για πάνω από 100 χρόνια στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, ενώ η εποχή της δόξας του, όταν έσφιζε από κίνηση, αποτυπώθηκε σε πολλές παλιές και νεότερες κινηματογραφικές ταινίες, σε ελληνικές και ξένες παραγωγές.
Περασμένα μεγαλεία
Ο σταθμός Πελοπονήσσου αντιμέτωπος με τη λαίλαπα της αδιαφορίας
Την προηγούμενη φορά που πέρασα είχα την τύχη να τον βρω ανοιχτό λόγω κάποιων εργασιών που ήταν σε εξέλιξη στο υπέροχο εσωτερικό του. Τότε, είχα μπει μέσα και πριν με διώξει ένας υπάλληλος που μου δήλωσε «υπεύθυνος» του χώρου είχα προλάβει να θαυμάσω τα περίτεχνα ταβάνια του, τις μεγάλες αίθουσες των επιβατών, τα γραφικά ταμεία όπου έκοβαν τα εισιτήρια. Αυτήν τη φορά ήταν ερμητικά κλειστός. Τυχαία μόνο άκουσα, προ ημερών στο ραδιόφωνο, ότι θα ανοίξει προκειμένου να φιλοξενήσει μια εκδήλωση.
Πολύ αραιά και που, πολιτιστικές εκδηλώσεις βρίσκουν εδώ τον τέλειο χώρο δίνοντάς του πάλι ζωή, ξυπνώντας τον από τον λήθαργο στον οποίο έχει πέσει. «Θα έπρεπε να έχει γίνει μουσείο ή κάτι άλλο τέλος πάντων», μου έλεγε αργότερα νευριασμένη η Δήμητρα, φίλη που μένει εκεί κοντά. Ναι, συμφώνησα μαζί της, αλλά...
Τα λιγοστά αυτοκίνητα που περνούν από μπροστά του χάνονται πίσω από την παρακείμενη γέφυρα, η οποία οδηγεί προς την Κωνσταντινουπόλεως, αφήνοντας πίσω τους τη γεύση ενός επώδυνου πουθενά, τη σκοτεινή αύρα μιας συνεχιζόμενης αναγκαστικής απουσίας, ένα τεράστιο κρίμα που λες και κρέμεται σαν γκρίζο σύννεφο καταιγίδας πάνω από τις γυαλιστερές οροφές των κτιρίων του. Δεν είναι ότι η Αθήνα δεν έχει άλλα όμορφα παλιά κτίρια, αλλά ότι κι αυτά που έχουν απομείνει λες και ενοχλούν, λες και οι αρμόδιοι/αναρμόδιοι περιμένουν πότε επιτέλους θα πέσουν από μόνα τους, ώστε να τους γλιτώσουν κι από τα έξοδα της κατεδάφισης αυτών των περασμένων μεγαλείων που διηγώντας τα να κλαίς.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr