Σάλα σάλα μες τη σάλα

Του αρέσει να πειραματίζεται, να τολμάει, να ψάχνει κάτω από την επιφάνειες της μουσικής και να ανακαλύπτει ξανά μελωδίες και αισθήσεις. Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος Βήτα, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά στον χώρο της μουσικής, ο κυριότερος εκπρόσωπος της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής, ο ένας εκ των ιδρυτών των αξέχαστων Στέρεο Νόβα.

Γνωρίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, η απόφαση του να αφήσει στην άκρη τα beats αλλά και τον Μάνο Χατζιδάκι και να καταπιαστεί με το ρεμπέτικο δεν μας ξαφνιάζει. Μουσικό είδος που άκουγαν οι γονείς του και μελωδίες που έχουν καταγραφεί στο dna του βγαίνουν στην επιφάνεια σήμερα και μετουσιώνονται μέσα από τα δικά του ακούσματα και τη μουσική του σήμερα. Με τον τίτλο «Σάλα Σάλα» η ενασχόληση του Βήτα με το ρεμπέτικο παίρνει σάρκα και οστά και παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στις 3 και 4 Ιουνίου και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 13 Ιουνίου.

Το Σάλα Σάλα εστιάζει στη μουσική ιστορία που έγραψαν τον περασμένο αιώνα δύο σημαντικές μορφές του είδους, η Σωτηρία Μπέλλου (1921-1997) και η Μαρίκα Παπαγκίκα (1890-1943), δύο μεγάλες κυρίες της ελληνικής μουσικής και δύο ξεχωριστές μουσικές φωνές που σημάδεψαν τη ζωή του. Μετά από έναν χρόνο έρευνας για το ρεμπέτικο και διαδρομές σε μονοπάτια που είχαν τραγουδήσει αυτές οι δύο σπουδαίες εκπρόσωποί του, ο Κωνσταντίνος Βήτα μαζί με τον Ανδρέα Αγγελιδάκη και τον Άγγελο Πλέσσα δημιούργησαν μια νέα ανάγνωση του ρεμπέτικου. Μια απρόσμενη μουσική συνάντηση, γεμάτη χρώματα και μνήμες των πρώτων ακουσμάτων του Κ. Βήτα στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Όπως γράφει ο ίδιος ο συνθέτης: «Αγάπησα το ρεμπέτικο και οι ήχοι του με συνοδεύουν πάντα σαν φθαρμένα χρώματα μιας υδατογραφίας. Χρώματα αλλά και στοιχεία που με βοηθούν να συνδέομαι με την αληθινή ζωή, τον πόνο, τη χαρά και τον άνθρωπο μέσα μου και γύρω μου. Τα τραγούδια αυτά είναι σαν μια πηγή, μια φλέβα όπου ένα αληθινό αίσθημα διαπερνά τα πάντα, μια εσωτερική κατάληψη που κυριεύει κάποιον και τον οδηγεί να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις. Ένας προορισμός που οδηγεί στην επιστροφή, στην αγκαλιά της μάνας. Ένας άνθρωπος που χάθηκε στην πορεία του, αλλά και οι ακρότητες που επιζητούν να ενωθούν.

»Σε αυτό το σημείο αισθάνθηκα πως θέλω να ανοίξω μια είσοδο και να συνομιλήσω με δύο μορφές του ρεμπέτικου. Τη Μαρίκα Παπαγκίκα και τη Σωτηρία Μπέλλου. Μια προσέγγιση στον κόσμο του πρώιμου ρεμπέτικου μέσα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Σμύρνης και τον απόηχο που άφησαν οι επιρροές τους στην Αθήνα του ’40. Μέσα από αυτές τις δύο φωνές, τις δύο σκιές, θέλησα να απεικονίσω το πρόσωπο της συντριβής, της χαράς, ένα πλοίο που ακόμη ταξιδεύει μέσα μας, μια κρυφή ανέλπιστη χαρά, ένα θλιμμένο χαμόγελο, τον άνθρωπο – ένα παιδί χωρίς οικογένεια. Το ρεμπέτικο, ένα γιαπί που μπάζει, ένα σπίτι μέσα μας».