Ας διευκρινίσουμε κάτι εξαρχής. Όταν είδα το ένατο επεισόδιο του “Game of thrones”, απλά έχασα τα μυαλά μου. Οι δημιουργοί κατάφεραν να φτάσουν σε άλλο επίπεδο τις τηλεοπτικές πολεμικές σκηνές, δημιουργώντας νέα δεδομένα για τη μικρή οθόνη. Η μάχη των μπάσταρδων πολύ δύσκολα θα χάσει τη θέση της ως η πιο εντυπωσιακή μάχη που γυρίστηκε ποτέ για τη μικρή οθόνη! Εύλογα, λοιπόν, θα αναρωτηθεί κανείς γιατί θα πρέπει να ασχοληθούμε με το αν ήταν ακριβής ή όχι (οι δημιουργοί δήλωσαν ότι για να τη γυρίσουν βασίστηκαν σε ορισμένες ιστορικές μάχες). Η απάντηση είναι πολύ απλή: γιατί έχει πλάκα! Σαφώς και έχουμε να κάνουμε με μία σειρά που δείχνει απέθαντους, δράκους, ιέρειες να γεννούν κακοποιά πνεύματα από καπνό (αλήθεια, γιατί η Μελισάντρε δεν έκανε ένα τέτοιο για να ξεφορτωθεί τον Ράμσεϊ) και γίγαντες (RIP Γουν Γουν) και πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι όταν την παρακολουθούμε, χωρίς να έχουμε την απαίτηση οτιδήποτε βλέπουμε να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η μάχη του Αζινκούρ
Όταν οι δημιουργοί έλεγαν πως εμπνεύστηκαν από τη μάχη του Αζινκούρ, είχαν υπόψη τον αρχικό σχεδιασμό του team Σνόου πριν από τη μάχη. Για την ιστορία, στη μάχη του Αζινκούρ ο στρατός του Άγγλου βασιλιά Ερρίκου Ε' αποδεκάτισε τα πολλαπλάσια στρατεύματα των Γάλλων -σε γαλλικό, μάλιστα, έδαφος- χάρη στην εκτεταμένη χρήση του πιο ισχυρού του όπλου, του αγγλικού μακριού τόξου (longbow). Οι Άγγλοι τοξότες (οι οποίοι αποτελούσαν τη συντριπτική πλειονότητα του στρατεύματος) έριχναν στους Γάλλους με ρυθμό 1.000 βέλη ανά δευτερόλεπτο. Έπειτα, μάλιστα, από τη μάχη, μάρτυρες έγραψαν ότι τα λευκά φτερά (από τα βέλη) ήταν τόσο πυκνά απλωμένα πάνω στο έδαφος, που έμοιαζε σαν να είχε χιονίσει - ένα σκηνικό που θα ταίριαζε γάντι στον Βορρά του “Got”, δηλαδή.
Αυτός ήταν και ο αρχικός σκοπός του επιτελείου του Σνόου: να αναγκάσει τις δυνάμεις του Ράμσεϊ να κινηθούν εναντίον τους, προκειμένου να αναλάβουν δράση οι τοξότες και να μειώσουν τον αριθμό τους (θυμίζουμε ότι η αναλογία των στρατιωτών ήταν δύο προς ένα εις βάρος του Τζον). Παράλληλα, τα χαρακώματα που έσκαψαν οι αμυνόμενοι θα βοηθούσαν στην προστασία τους από το ιππικό του Ράμσεϊ. «Αζινκούρ 2» ασφαλώς θα ήταν δύσκολο να έχουμε, δεδομένου ότι οι τοξότες του Σνόου ήταν πολύ λίγοι - ο στρατός του αποτελούνταν κυρίως από Αγρίους, δηλαδή πεζικάριους. Βέβαια, ούτως ή άλλως το σχέδιο πήγε περίπατο όταν ο Τζον αποφάσισε πολύ συνετά (not) να επιτεθεί μόνος του εναντίον ολόκληρου στρατού, παρασέρνοντας και τους υπολοίπους στην παγίδα του Ράμσεϊ.
Ο Τζον Σνόου, ο Braveheart
Θυμάστε που ο Τζον ζήτησε από τη Μελισάντρε να μην τον αναστήσει αν έπεφτε στη μάχη; Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχε αναθεωρήσει πολύ γρήγορα στο επεισόδιο - και αναφερόμαστε στη σκηνή που βρίσκεται μόνος του αντιμέτωπος με το ιππικό του εχθρού. «Η μεσαιωνική μάχη δεν γινόταν με έναν ήρωα να τρέχει από εδώ και από εκεί», επισημαίνει στο Vulture ο BryndenBFish, αξιωματικός του αμερικανικού στρατού που έχει μάθει απ' έξω τα βιβλία του Μάρτιν και γράφει σχετικά στο blog του, Wars and Politics of Ice and Fire. Και συνεχίζει: «Η μάχη διεξαγόταν σε μονάδες. Προέλαυνες κυριολεκτικά ώμο με ώμο με καθέναν που πορευόταν μαζί σου. Αυτή η ενότητα σου δίνει ένα μέσο να χρησιμοποιήσεις το άτομο δεξιά, αριστερά, εμπρός και πίσω σου για να αμυνθείς. [...] Η επίθεση του Τζον στο πεδίο της μάχης ήταν αυτοκτονική».
Ράμσεϊ, ο αδίστακτος
Ένα άλλο σημείο που έκανε εντύπωση ήταν η εντολή που έδωσε ο Ράμσεϊ στους τοξότες να ρίξουν τα βέλη τους εναντίον του εχθρού, τη στιγμή όμως που είχαν ήδη εμπλακεί μαζί του δικά του στρατεύματα. Ήταν κάτι τέτοιο διαδεδομένο στον Μεσαίωνα; Η απάντηση είναι όχι. Για ποιο λόγο ένας ευγενής θα ακολουθούσε κάποιον που θα οδηγούσε αυτόν και τους στρατιώτες του στον θάνατο; Αυτό λέει και ο BryndenBFish: «Αν [ο Ράμσεϊ] τους έστελνε στο πεδίο της μάχης και μετά τους έριχνε βέλη, είναι σαν να τους λέει “δεν δίνω δεκάρα για τη συμβολή σας στην προσπάθειά μου”. Αυτό καταλύει τον φεουδαρχικό κώδικα. Οι Άμπερ θα έλεγαν “γιατί να στείλουμε τους άνδρες μας στη μάχη αν πρόκειται να τους σκοτώσεις;”». Βέβαια έτσι ήταν ο χαρακτήρας του Ράμσεϊ - ο διάβολος προσωποποιημένος. Και αν δεν υπάρχει ιστορικό αντίστοιχο αυτής της συμπεριφοράς, σίγουρα είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί στον κινηματογράφο και συγκεκριμένα στο “Braveheart”. Στη Μάχη του Φόλκερκ, του βασιλιάς Εδουάρδος δίνει εντολή στους τοξότες να ρίξουν τη στιγμή που δικοί του στρατιώτες έχουν ήδη εμπλακεί με τον εχθρό. «Έχουμε εφεδρείες. Επιτεθείτε!», η χαρακτηριστική του ατάκα.
Η ώρα του πεζικού
Στο πιο κρίσιμο σημείο της μάχης, οι μονάδες του Τζον έχουν περικυκλωθεί από τους σαρισοφόρους του Ράμσεϊ. Η σκηνή παραπέμπει στον Β' Καρχηδονιακό Πόλεμο και στη Μάχη των Καννών που πραγματοποιήθηκε το 216 πΧ., κατά τη διάρκεια της εισβολής του Αννίβα στην Ιταλία, υποστηρίζει ο BryndenBFish: «Ο Αννίβας δεν είχε τους αριθμούς των Ρωμαίων [είχε 50.000 στρατιώτες έναντι 85.000 των εχθρών του], επομένως στη μάχη, οι Καρχηδόνιοι διαμόρφωσαν ένα μέτωπο σε σχήμα “U”. Οι Ρωμαίοι άρχισαν να πιέζουν, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι επιτίθεντο στο κέντρο του “U”». Το ημικύκλιο των Καρχηδόνιων άρχισε να κάμπτεται προς το εσωτερικό και έτσι οι Ρωμαίοι βρέθηκαν περικυκλωμένοι. Από αυτούς υπολογίζεται ότι πέθαναν 50.000-70.000. Και πάλι, βέβαια, αυτοί που έχασαν τη μάχη ήταν αυτοί με τους μεγαλύτερους αριθμούς, σε αντίθεση με το τι πήγε να γίνει στη μάχη του Γουίντερφελ, προτού εφορμήσει το ιππικό του Μικροδάχτυλου και σώσει τη μέρα.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης του επικού ένατου επεισοδίου, Μιγκέλ Σαπότσνικ, μιλώντας στο Entertainment Weekly, είχε επισημάνει ότι όντως είχαν χρησιμοποιήσει ως σημείο αναφοράς αυτή την ιστορική μάχη: «Αρχικά βασίσαμε τη μάχη των μπάσταρδων στη Μάχη του Αζινκούρ […]. Όμως καθώς άλλαξαν οι ανάγκες, όπως και ο προϋπολογισμός, άρχισε να μοιάζει περισσότερο με τη μάχη των Καννών […]».
Οι χρυσές εφεδρείες
Τέλος, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη σκηνή όπου ενώ όλα φαίνονται πως έχουν χαθεί για τον Τζον και τους συμπολεμιστές του, εμφανίζεται ο Γκάνταλφ, συγγνώμη, ο Μικροδάχτυλος με τη Σάνσα και το ιππικό του Βέιλ που επιτίθεται στα νώτα του στρατού του Ράμσεϊ και τον σαρώνει σε χρόνο dt. Πρόκειται για την τρίτη επίθεση ιππικού που αλλάζει τον ρου μίας μάχης στο Game of thrones, μετά τη μάχη στον Μαυροπόταμο και την άφιξη του Τάιγουιν που έσωσε το Κινγκς Λάντινγκ από την εισβολή του Στάννις, αλλά και την επίθεση των Αγρίων στο Τείχος που τερματίστηκε έπειτα από την έφοδο του Στάννις.
«Νομίζω ότι ο Τζορτζ Μάρτιν, όταν έφτιαχνε τις μάχες του, τις βάσιζε περισσότερο στον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών” και ιδιαίτερα στην έφοδο στο Πέλενορ», λέει ο BryndenBFish και εμείς οφείλουμε να προσθέσουμε ως σημείο αναφοράς και τη μάχη στο Χελμς Ντιπ, όπου ο Γκάνταλφ φτάνει στο οχυρό των Ροχίρριμ τη στιγμή που αυτό ήταν έτοιμο να πέσει. «Αυτό το είδος σφύρας και άκμονος, όπου το ιππικό σου περιστρέφεται (στο πεδίο μάχης) δεν συνέβαινε στην πραγματική ζωή. Ένας καλός διοικητής θα είχε ιππικό στα πλευρά και μία εφεδρεία στρατιωτών στα νώτα για να αποτρέψει κάτι τέτοιο», καταλήγει ο ίδιος.
Follow Christos Tsapakidis
