Χορεύοντας στο Φεστιβάλ Αθηνών

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί (ακόμα) ότι ο σύγχρονος χορός στην Ελλάδα έχει τη θέση που του αρμόζει ανάμεσα στις Τέχνες. Όμως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα με τους Έλληνες χορογράφους να δίνουν δυναμικό παρών μέσα από πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Το Φεστιβάλ Αθηνών, στο πλαίσιο της υποστήριξης που παρέχει στους Έλληνες δημιουργούς, θα φιλοξενήσει μέσα στον Ιούλιο μία σειρά από παραστάσεις σύγχρονου χορού με ελληνική υπογραφή.

Στις 2 και 3 Ιουλίου η Γεωργία Βαρδαρού, απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και της Σχολής Χορού P.A.R.T.S. των Βρυξελλών παρουσιάζει τη νέα της δουλειά με τίτλο “New Narratives”, επιχειρώντας να εξερευνήσει μέσα από την τέχνη της τοn κοινό χώρο ανάμεσα στην αφήγηση και την αφαίρεση. Η ίδια μετράει αρκετά χρόνια στον χώρο και η τελευταία συνεργασία της ήταν με τη χορογράφο Anne Teresa De Keersmaeker της ομάδας Rosas.

Στις 4 και 5 Ιουλίου η Σοφία Μαυραγάνη, μία από τις πιο δυναμικές φωνές του σύγχρονου ελληνικού χορού με πληθώρα παραστάσεων την τελευταία δεκαετία, επιχειρεί με τη νέα της δημιουργία «Σάλος» μια ποιητική αλληγορία που αναμετράται με αγωνίες του σήμερα σε ένα πλαίσιο ελεύθερου συνειρμού και φαντασιακής πρόκλησης. Πολύτιμος αρωγός της σε αυτή τη δουλειά η Μπέττυ Δραμισιώτη, με την οποία συνυπογράφουν το concept.

Στις 8 και 9 Ιουλίου η Μαριέλα Νέστορα, που μετράει πια μία 20ετία στον χώρο μαζί με την ομάδα της Yelp Dance Company που ίδρυσε το 1996 στο Λονδίνο, παρουσιάζει την παράσταση «Αυτό είναι, όχι άλλο, μόνο αυτό» μετατρέποντας τον Χώρο Ε της Πειραιώς 260 σ’ έναν ιδιότυπο κήπο, όπου συνυπάρχουν τρεις χορευτές με τρεις μη χορευτές, που βρίσκονται εκεί ως φυσικά πρόσωπα.

Στις 12 και 13 Ιουλίου, η Ερμίρα Γκόρο, συνεργάτιδα του περίφημου Λόιντ Νιούσον και της ομάδας του DV8 Physical Theatre, παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών μία solo performance με την Αγγελική Στελλάτου. Το “After party” έχει ως πυρήνα του την ίδια τη Στελλάτου ως performer και ως γυναίκα.

Στις 30 και 31 Ιουλίου η Κατερίνα Ανδρέου, κάτοχος του μεταπτυχιακού χορογραφίας Εssais “Création et Performance” (CNDC Angers), που τα τελευταία χρόνια ζει στη Γαλλία και συνεργάζεται ως χορεύτρια με τους καλλιτέχνες DD Dorvillier, Emmanuelle Huyhn και Λενιώ Κακλέα, έρχεται στο Φεστιβάλ με το “A Kind of Fierce”, ένα solo ή αλλιώς τον δικό της ελεύθερο χορό.

Τις ίδιες μέρες η Άρια Μπουμπάκη, μετά τις σπουδές της στο χορογραφικό-μεταπτυχιακό πρόγραμμα Ex.e.r.ce της Γαλλίας, καλεί στην Αθήνα τους Calixto Neto, Pauline Brun και Noga Golan και μαζί συνδημιουργούν το “And we are not at the same place”, μία παράσταση που επιχειρεί να δοκιμάσει τα όρια της κίνησης και της δημιουργίας. Εμείς ζητήσαμε από τις παραπάνω χορογράφους να μας μυήσουν οι ίδιες στο σύμπαν των παραστάσεών τους κάνοντας μας κοινωνούς των θέλω τους, των σκέψεων και των προβληματισμών τους.

ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΑΡΔΑΡΟΥ - “NEW NARRATIVES”
2 και 3 Ιουλίου στις 9 μ.μ. – Πειραιώς 260 (Χώρος Η)
Η αφορμή για τη δημιουργία αυτής της παράστασης ήταν η αναζήτηση της αφηγηματικότητας μέσα από τον χορό. Έχοντας τα τελευταία χρόνια ερευνήσει αρκετά την αφαιρετική κίνηση, πάντα μέσα από τον προσωπικό μου τρόπο κίνησης και των χορευτών μου, ερχόμουν συχνά αντιμέτωπη με ένα είδος «περιεχομένου» των κινήσεων αυτών. Αυτό το περιεχόμενο, δηλαδή αυτό που μπορεί να προβάλλει μια χορευτική κίνηση (νόημα, συναίσθημα κτλ.) είναι για μένα ο κοινός χώρος μεταξύ της αφαίρεσης και της αφήγησης.

Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο χώρο, όπου στα πλαίσια μίας κινητικής φράσης ενός χορευτή, προτείνονται ανά πάσα στιγμή στοιχεία μιας πιθανής ιστορίας, τα οποία ωστόσο υπερβαίνουν το νόημα τους καθώς λαμβάνονται και ως πρωτότυπες κινητικές εντυπώσεις μέσα στον χώρο του θεάτρου. Άρα η ανάγνωση του κομματιού είναι κατά κάποιον τρόπο διττή, αναλόγως με το πώς επιλέγει ο κάθε θεατής να δει την κάθε στιγμή: αφαιρετικά, αφηγηματικά ή με το δικό του αμάλγαμα αντίληψης. Έχοντας ως έμπνευση για τη δραματουργία το μυθιστόρημα «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και δουλεύοντας με τους συνεργάτες μου, πολλοί από τους οποίους χορεύουν με την ομάδα της Rosas όπου και γνωριστήκαμε στην τελευταία παραγωγή της ομάδας αυτής, δημιούργησα το “New Narratives”.

ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗ - «ΣΑΛΟΣ»
4 και 5 Ιουλίου στις 10:30 μ.μ. - Πειραιώς 260 (Χώρος Ε)
Η δημιουργία του έργου «ΣΑΛΟΣ» στηρίζεται στην έννοια του βωβού κύματος. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα κύματα της θάλασσας λόγω της παραδοξότητας και της ανατρεπτικότητάς του σε σχέση με τον χρόνο και τον τόπο που συμβαίνει. Ο χρόνος και ο χώρος είναι δομικά στοιχεία στη δημιουργία μιας παράστασης χορού και ήταν μεγάλη πρόκληση να δούμε την πρακτική εφαρμογή του όρου στο σώμα και στη σύνθεση. Στόχος μας βέβαια δεν ήταν να μείνουμε στο αφαιρετικό επίπεδο αλλά να ανακαλύψουμε την αλληγορική του δύναμη. Η έρευνα για τη δημιουργία του έργου πήρε διαφορετικές κατευθύνσεις και δεν βρέθηκε καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί το βωβό κύμα παρά μόνο μέσω ενός ιστορικού παραδείγματος.

Εστιάσαμε στην ιστορική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τις πρώτες συμφωνίες μέχρι την πρόσφατη πρώτη έξοδο κράτους-μέλους. Το έργο έχει στηθεί στη λογική μιας επαναλαμβανόμενα ανατρεπόμενης φόρμας. Η κάθε επανάληψη αντιπροσωπεύει ένα επόμενο στάδιο της πορείας της Ε.Ε, ανατρέποντας ταυτόχρονα το προηγούμενο. Η σωματικότητα κάθε σταδίου είναι έτσι δουλεμένη ώστε όχι μόνο η σύνθεση αλλά και το ίδιο το σώμα να φέρει αλλαγές και να αποτυπώνει καταστάσεις. Δεν ξέρω αν η παράσταση λέει κάτι καινούργιο. Μοιράζεται όμως τον προβληματισμό μας σχετικά με τη πορεία της Ε.Ε και δίνει μια άλλη διάσταση άρα και οπτική στο πολυσυζητημένο πλέον ζήτημα του τι σημαίνει Ε.Ε και πώς θα μπορέσει να επιβιώσει.

ΜΑΡΙΕΛΛΑ ΝΕΣΤΟΡΑ & YELP danceco – «ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΟΧΙ ΑΛΛΟ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ»
8 και 9 Ιουλίου στις 9 μ.μ. – Πειραιώς 260 (Χώρος Ε)
Στο έργο «Αυτό είναι, όχι άλλο, μόνο αυτό», η ομάδα YELP danceco. συνεχίζει τη χορογραφική έρευνα του σώματος ως φορέα της σκέψης. Η συνύπαρξη των σωμάτων, των εικόνων, των αντικειμένων και των κειμένων ανοίγουν χώρους στους οποίους ο θεατής προσκαλείται να απεκδυθεί συμβάσεις θέασης και να αφεθεί στη δημιουργία συνειρμών. Δηλαδή να δημιουργήσει ένα δικό του έργο σε σχέση με τον χρόνο, τη φύση και την ύπαρξη.

Οι χορεύτριες Νικολέτα Καρμίρη, Βιτόρια Κωτσάλου και Ιωάννα Αποστόλου, συνυπάρχουν με την Μπετίνα Παναγιωτάρα, θεωρητικό χορού, Χριστίνα Κατσάρη, εικαστικό, και Άννα Παγκάλου, μέτζο σοπράνο, οι οποίες ως δημιουργικοί θεατές συνδιαλέγονται με το έργο - η καθεμιά από τη δική της οπτική. Η επιθυμία για ολοκλήρωση και συνειδητότητα απαντά όχι μόνο στους στοχασμούς του έργου αλλά και στην εποχή που διανύουμε, της διαρκούς αμφισημίας και αμφιβολίας. Με σύμμαχο το χιούμορ, την αποδοχή και την ευαισθησία στην ελευθερία, ίσως μπορούμε κάποια στιγμή να πούμε -Αυτό είναι -όχι άλλο –μόνο αυτό.

ΕΡΜΙΡΑ ΓΚΟΡΟ – “AFTER PARTY”
12 και 13 Ιουλίου στις 9 μ.μ. – Πειραιώς 260 (Χώρος Ε)
Το “After Party” είναι το σημείο καμπής μεταξύ ενός κόσμου που αφήνεις πίσω κι ενός άλλου που έπεται. Πρόκειται για τη μεταβατική περίοδο μιας γυναίκας κοντά στα πενήντα, η οποία κατακλύζεται από υπαρξιακά ερωτήματα, ανασφάλειες και φόβους, στοιχεία που διαχειρίζεται πότε με χιούμορ και πότε με άγχος. Συνεργάζομαι για πρώτη φορά με την καταξιωμένη χορεύτρια και χορογράφο Αγγελική Στελλάτου, που αποτελεί η ίδια τον πυρήνα της παράστασης ως περφόρμερ και ως γυναίκα. Η παράσταση στο σύνολό της είναι μία νύξη για ό,τι συνοδεύει το πέρασμα του χρόνου από μία εποχή σε μια άλλη, σχολιάζοντας έντονα τη μοναξιά, τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες, την τόλμη να αντιμετωπίσεις τους φόβους, και την αντιπαλότητα μεταξύ των πραγμάτων για τα οποία αξίζει κανείς να παλέψει, αλλά κι εκείνα τα οποία πρέπει να αφήσει πίσω προκείμενου να προχωρήσει.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΔΡΕΟΥ – “A KIND OF FIERCE”
30 και 31 Ιουλίου στις 9 μ.μ. – Πειραιώς 260 (Χώρος Ε)
Με ενδιαφέρει αυτό που λέμε κανόνας, όριο, ελεύθερη βούληση και επιλογή. Επίσης αυτό που λέμε τόλμη για να χαρακτηρίσουμε δράσεις και συμπεριφορές. Ο όρος fierce είναι κοντινός στην ποιότητα του τολμηρού και συγγενεύει περισσότερο με την σκηνική συνθήκη της έκθεσης, κυρίως αυτής του ενός ενώπιον πολλών. Με ενδιαφέρει αυτή η συνθήκη ως εργαλείο δουλειάς και όχι ως σκηνικό στερεότυπο, και επιμένω στην υποκειμενική, σχετική και εμπειρική διάσταση όλων των εννοιών που ερευνώ. Το “Α kind of fierce” είναι ένα παιχνίδι: θέτω τους κανόνες για να τους καταλύσω λίγο αργότερα και χρησιμοποιώ μεθόδους που ενεργοποιώ επί σκηνής, για να διατηρήσω την αμεσότητα της δράσης και τη δυναμική της ορμής.

Με ενδιαφέρει για παράδειγμα τι παράγεται όταν «αντιδράω» σε αλλεπάλληλες ηχογραφημένες οδηγίες ή όταν η αέρινη, μελωδική, ελαφριά, καλαίσθητη ποιότητα του dance libre της Isadora Duncan και του François Malkovsky τείνει να συναντήσει τη γήινη, ρυθμική, βαριά, «άκομψη» και αιχμηρή σωματικότητα ενός αμερικανού kramper. Αυτό που έχει σημασία είναι η δημιουργία μίας κατάστασης που είναι το αμάλγαμα από αντιφατικά ίχνη ελευθερίας. Ψάχνω να σκηνοθετήσω ένα συμπεριφορικό μωσαϊκό, ένα σώμα με βραχυπρόθεσμη μνήμη, ένα σώμα-χρυσόψαρο, που βουτάει στη δράση και ξεχνάει ανά πάσα στιγμή το πριν και το μετά. Βιώνω αλλεπάλληλα κύματα απόλυτης δέσμευσης και γρήγορης αποδέσμευσης από δράσεις, ιδέες, χαρακτήρες και πιθανές αφηγήσεις, και ακριβώς σε αυτήν την πλοήγηση βρίσκω την εκφραστική μου ελευθερία.

ΑΡΙΑ ΜΠΟΥΜΠΑΚΗ – “AND WE ARE NOT AT THE SAME PLACE”
(σε συνεργασία με τους Pauline Brun, Noga Golan, Calixto Neto)
30 και 31 Ιουλίου στις 10 μ.μ. – Πειραιώς 260 (Χώρος Ε)
Το “and we are not at the same place” ξεκίνησε από την έντονη επιθυμία των τεσσάρων δημιουργών του να επισκεφθούν την Ελλάδα και να βάλουν εδώ τα θεμέλια του επόμενου work in progress έργου τους. Πρόκειται για μια συλλογική δουλειά που εστιάζει στην κίνηση και την αποτελεσματικότητα (ή μη) της δράσης, έχοντας πάντα ως αφετηρία έρευνας το σώμα. Από την αρχή ως το τέλος της παράστασης, παρακολουθούμε τρία (ή και τέσσερα, ή πέντε) σώματα που αντιμετωπίζουν συνεχείς αλλαγές στο περιβάλλον τους, ψάχνουν τι-ποιος τα κινεί και προσπαθούν να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας. Σε καταστάσεις αστάθειας και αγώνων, επιβάλλονται το ένα στο άλλο, μα και συνεργάζονται, πράττουν από κοινού και καλούνται να πάρουν αποφάσεις πριν από το πέρας του χρόνου. Χρησιμοποιώντας γεωμετρικές, ρυθμικές φόρμες και ενεργειακά μοτίβα οι performers αναζητούν, ανακαλύπτουν, χτίζουν και φανερώνουν ένα τοπίο επιλογών, σε μια χώρα-πέρασμα σωμάτων, πολιτισμών, επιθυμιών, αναγκών και ευχών.