Η προσφυγική κρίση στην Ελλάδα από τον φακό του Γκίλι Γιάαρι

Ο Γκίλι Γιάαρι είναι ένας Ισραηλινός φωτορεπόρτερ που ειδικεύεται στο ντοκιμαντέρ και στην ειδησεογραφική φωτογραφία. Επικεντρώνεται σε θέματα κοινωνικού και ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος. Οι δουλειές του Γκίλι δημοσιεύτηκαν σε παγκόσμια μέσα ενημέρωσης όπως οι New York Times, το Time, η Wall Street Journal, η Le Monde, η Corierra della Serra, ο The Guardian και οι Financial Times, καθώς και σε άλλα διεθνή και ισραηλινά περιοδικά και εφημερίδες. Από το 2007 ο Γιάαρι είναι συνεργάτης του ισραηλινού φωτογραφικού πρακτορείου Flash90, ενώ από το 2013 είναι συνεργάτης του NurPhoto.

Ο Γιάαρι έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Ισραήλ. Η δουλειά του έχει βραβευτεί σε διάφορους διεθνείς φωτογραφικούς διαγωνισμούς, όπως το “Sony World Photography Awards”, το “Prix de la Photography Paris (PX3)”, το “International Photography Awards (IPA)” και το “Moscow International Photography Awards (MIFA)”.

Το φωτογραφικό του πρότζεκτ «Απομονωμένοι στην Ελλάδα - Η προσφυγική κρίση στην Ελλάδα» έχει ως πρωταγωνιστές τους πρόσφυγες στη χώρα μας. Η αποστολή του διήρκεσε από τις 27 Απριλίου έως τις 6 Μαΐου και ο Γκίλι φωτογράφησε τη ζωή των προσφύγων στον Πειραιά, την Ειδομένη, το Πολύκαστρο, τη Νέα Καβάλα και τους Ευζώνους. Η Ελλάδα από τον περασμένο χρόνο έχει γίνει σημείο αναφοράς για την προσφυγική κρίση στην Ευρώπη. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέρασαν στην Ευρώπη μόνο το 2015, εκ των οποίων περίπου οι 800.000 έφτασαν μέσω της Ελλάδας.

Οι περισσότεροι από αυτούς ήρθαν από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και από άλλες χώρες. Αντιμετωπίζουν πολέμους και βία στις πατρίδες τους και ψάχνουν για ένα καλύτερο αύριο.

Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει γίνει πολύπλοκη μέσα από συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας τον Μάρτιο του 2016 που προβλέπουν ότι όλες οι νέες αφίξεις στην Ελλάδα πρέπει είτε να αιτούνται άσυλο στη χώρα είτε να στέλνονται πίσω στην Τουρκία. Η συμφωνία προκάλεσε ένα bottleneck ανθρώπων, κυρίως κατά μήκος των συνόρων με τα Σκόπια σε έναν καταυλισμό στο χωριό Ειδομένη, αλλά και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα.

Οι προσφυγικοί καταυλισμοί εμφανίστηκαν κατά μήκος της χώρας στο λιμάνι του Πειραιά, σε βενζινάδικα και εγκαταλελειμμένα κτίρια. Οι ελληνικές αρχές κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες και άρχισαν να δημιουργούν καταυλισμούς για τους πρόσφυγες, κυρίως σε στρατιωτικούς χώρους, προκειμένου να φιλοξενηθούν προσωρινά. Το μέλλον αυτών των προσφύγων είναι αβέβαιο, καθώς δεν έχουν ούτε σπίτι να γυρίσουν ούτε μέρος για να πάνε. Εξαρτώνται από τις ΜΚΟ και τους εθελοντές, οι οποίοι έρχονται από όλο τον κόσμο και παρέχουν τα απολύτως απαραίτητα, όπως σκηνές, φαγητό, φάρμακα και ιατρική περίθαλψη.

Η αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης στην Ελλάδα, ως μέρος της Ευρωπαϊκής προσφυγικής κρίσης, είναι μια μεγάλη πρόκληση για ολόκληρη την ευρωπαϊκή κοινότητα. Αγγίζει ευαίσθητα νευραλγικά σημεία και ουλές από τις μακρινές σκοτεινές περιόδους της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο χρόνος θα δείξει πώς η Ευρώπη θα διαχειριστεί αυτή την κρίση, τη μεγαλύτερη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.


Ένα παιδί από τη Συρία στέκεται σε έναν χώρο δίπλα από τον προσφυγικό καταυλισμό στην Ειδομένη κατά τη δύση του ήλιου. Σύμφωνα με στατιστικά της UNHCR, περίπου το 40% των προσφύγων που έφτασαν στην Ελλάδα το 2016 είναι παιδιά.


Προσφυγόπουλα παίζουν δίπλα από μια πινακίδα που γράφει «Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα!», στο ξενοδοχείο Χαρά στο χωριό των Ευζώνων, εφτά χιλιόμετρα από τα ελληνοσκοπιανά σύνορα.Το βενζινάδικο και το μέρος δίπλα από το ξενοδοχείο έχει μετατραπεί σε προσφυγικό καταυλισμό.


Σκηνές τοποθετούνται στις αποβάθρες και στις ράγες στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Ειδομένης. Μέχρι το τέλος του Απριλίου, υπήρχαν περίπου 12.000 πρόσφυγες στον προσφυγικό καταυλισμό στην Ειδομένη, στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα.


Γυναίκες πρόσφυγες σπρώχνουν καροτσάκια και ένας ηλικιωμένος σπρώχνει ένα αναπηρικό αμαξίδιο, καθώς περνούν δίπλα από άνδρες που στέκονται στη σειρά για να πάρουν φαγητό στον προσφυγικό καταυλισμό στην Ειδομένη.


Αφγανοί πρόσφυγες προσεύχονται στην αποβάθρα του λιμανιού του Πειραιά, στην Αθήνα. Κάποιες χιλιάδες πρόσφυγες, που φτάνουν από την Τουρκία μέσω των ελληνικών νησιών, έμειναν στο λιμάνι καθώς έκλεισαν τα Ελληνοσκοπιανά σύνορα.


Ο επιβατηγός σταθμός Ε1 στο λιμάνι του Πειραιά έχει γίνει καταφύγιο για εκατοντάδες πρόσφυγες.


Ένας Αφγανός ηλικωμένος πρόσφυγας ξεκουράζεται δίπλα στη σκηνή του, που είναι τοποθετημένη κάτω από αερογέφυρα στο λιμάνι του Πειραιά.


Προσφυγόπουλα από τη Συρία παίζουν δίπλα από τις σκηνές τους που βρίσκονται κάτω από αερογέφυρα στο λιμάνι του Πειραιά.


Πακιστανοί μετανάστες σε εγκαταλελειμένο κτίριο όπου ζουν δίπλα στο ξενοδοχείο Χαρά, κοντά στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα.


Ένα προσφυγόπουλο κοιμάται στη μητέρα του όπως εκείνη κάθεται στο έδαφος στην πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα. Η πλατεία Βικτωρίας είναι ένα μέρος όπου οι πρόσφυγες συγκεντρώνονται στην Αθήνα υπό το βλέμμα της Ελληνικής Αστυνομίας.


Κουτιά από παιχνίδια και παπούτσια στο “Warehouse” στο Πολύκαστρο, στη Βόρεια Ελλάδα. Το “Warehouse” λειτουργεί από εθελοντές, μαζεύοντας προμήθειες από όλο τον κόσμο για τη διανομή τους στους πρόσφυγες. Καθώς οι ελληνικές αρχές αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες των προσφύγων, πολλές ΜΚΟ και εθελοντές παρέχουν τις βασικές ανάγκες.


Πρόσφυγες στο βενζινάδικο της EKO κοντά στο Πολύκαστρο, στη Βόρεια Ελλάδα.Το βενζινάδικο που βρίσκεται στην εθνική που οδηγεί στα σύνορα έχει μετατραπεί σε καταυλισμό.


Προσφυγικές σκηνές τοποθετούνται ακριβώς δίπλα σε παροχές βενζίνης, στο βενζινάδικο του ξενοδοχείου Χαρά, στο χωριό Εύζωνοι, εφτά χιλιόμετρα από τα Ελληνοσκοπιανά σύνορα.


Ένα προσφυγόπουλο από τη Συρία κοιτάζει μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου έναν άνδρα που τείνει το χέρι προς αυτό στο λιμάνι του Πειραιά, περιμένοντας τη μεταφορά του μαζί με την οικογένειά του στον καταυλισμό του Σκαραμαγκά.


Σκηνές και πρόσφυγες στον καταυλισμό της Νέας Καβάλας, που βρίσκεται σε μια στρατιωτική βάση στη Βόρεια Ελλάδα, διακρίνονται μέσα από τον φράκτη που περιβάλλει τον καταυλισμό.


Ο τοίχος ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου είναι διακοσμημένος με γκράφιτι στον καταυλισμό της Ειδομένης, στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα.

Σκηνές τοποθετημένες στις αποβάθρες και στις ράγες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Ειδομένης.


Μια γυναίκα κουβαλώντας το παιδί της περπατάει στις ράγες καθώς άλλες γυναίκες κάθονται στην αποβάθρα και άλλοι ανάβουν φωτιά για να μαγειρέψουν στον προσφυγικό καταυλισμό στην Ειδομένη.


Ένας Σύριος πρόσφυγας κοιτάζει μέσα από το τζάμι μιας εγκαταλελειμμένης αμαξοστοιχίας όπου ζει σε ένα κουπέ στο σιδηροδρομικό σταθμό της Ειδομένης.

Ένας πρόσφυγας περπατάει σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης.


Ένα προσφυγόπουλο στέκεται στις ράγες κοντά σε φωτιά που χρησιμοποίησαν για να ζεστάνουν νερό στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης.


Σύριοι πρόσφυγες μεταφέρουν ξυλεία κατά τη διανομή τους στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης. Η ξυλεία είναι μια απαραίτητη πηγή για τη ζέστη και το μαγείρεμα, κυρίως για τις βροχερές κρύες μέρες.


Ένας Σύριος πρόσφυγας ξεκουράζεται καθώς κάθεται σε ξύλα στο σημείο διανομής της ξυλείας στο σημείο διανομής της στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης.

Περισσότερες πληροφορίες για τη δουλειά του Γκίλι θα βρείτε εδώ.