Ο κινηματογράφος συναντά το σχολείο

Φτάσαμε στα μέσα του Οκτωβρίου και σιγά-σιγά χειμωνιάζει. Είναι μία περίοδος που οι υποχρεώσεις φουντώνουν και σε συνδυασμό με τον καιρό σε πιάνει μία κατάθλιψη, εκτός αν έχεις πολλά ενδιαφέροντα, οπότε δεν μένει χρόνος ούτε γι΄ αυτήν. Αυτό είναι και το ιδανικό: να πέφτεις το βράδυ στο κρεβάτι κατάκοπος, αλλά γεμάτος, ψυχικά και πνευματικά.

Στις τελευταίες ανταποκρίσεις θα αντιληφθήκατε, ότι τη μερίδα του λέοντος κατείχε ο κινηματογράφος. Ειλικρινά δεν το έχω επιλέξει, αλλά οι δράσεις που σχεδόν μονοπωλούν το ενδιαφέρον το τελευταίο διάστημα σχετίζονται με τη μεγάλη οθόνη. Από φεστιβάλ έως προβολές, με τις δράσεις να ποικίλλουν. Κάπως έτσι συνεχίζουμε. Πάμε, λοιπόν, στο πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Select Respect, που ξεκίνησε στις 13 και ολοκληρώνεται στις 19 Οκτωβρίου στην πόλη μας. Στόχοι του είναι ο σεβασμός κι η αποδοχή της διαφορετικότητας. Πολλές ταινίες ακολουθούνται από συζητήσεις με διακεκριμένους επιστήμονες σχετικά με σημαντικά θέματα της εποχής, όπως το προσφυγικό, τον σχολικό εκφοβισμό, την ομοφυλοφιλία, την ένταξη των μειονοτήτων και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αξίζει τον κόπο να βρεθεί κανείς έστω σε μία-δύο εξ αυτών. Άλλωστε, το εισιτήριο είναι συμβολικό.



Παράλληλα, είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε, την «Αποφοίτηση» του Ρουμάνου Κρίστιαν Μουντζίου στον ιστορικό κινηματογράφο Φαργκάνη, που ξανάνοιξε τις πύλες του στο κοινό. Το φιλμ βραβεύτηκε στις Κάννες και απεικονίζει με σκληρό ρεαλισμό τη διαφθορά και τα συμφέροντα που κυριαρχούν έναντι των ηθικών αξιών. Θέλουμε άραγε να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Ακόμη, βρεθήκαμε το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου και στο Μακεδονικόν. Στο πλαίσιο του «Σινεμά και Ψυχανάλυση», είδαμε το “Shame” του Στιβ ΜακΚουίν, ενώ μετά το τέλος της είχαμε μία πολύ εποικοδομητική συζήτηση με την Ε. Νεοφυτίδου, τον Βαγγέλη Ντούρο και τον Τέλλο Φίλη.

Πάμε όμως κάπου εδώ να κάνουμε μία σύνδεση του κινηματογράφου με το σχολείο με αφορμή το EUFORIA. Σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και με τη συμμετοχή της Πολωνίας και της Ουγγαρίας τρέχει ένα πρόγραμμα που σκοπεύει να αποσαφηνίσει έννοιες όπως ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η προσφυγιά και να διδάξει τον έρωτα, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, μέσα από επιλεγμένες ταινίες που προβάλλονται στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το μεγαλύτερο βάρος για την επίτευξη του εγχειρήματος, επωμίζεται ο καθηγητής-παιδαγωγός. Μόνο εύκολο δεν είναι, ωστόσο πρέπει να το προσπαθήσουμε, μια και μας δίνεται η ευκαιρία.



Τα Δημήτρια συνεχίζονται και μετά τις αναφορές μας στο Kαπάνι Project και στις θεατρικές παραστάσεις, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το THESS International Short Film Festival (Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους - TISFF), που ξεκίνησε στις 17 και συνεχίζεται μέχρι και τις 22 Οκτωβρίου. Το TISFF πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη εδώ και δέκα χρόνια και παρουσιάζει ταινίες μικρού μήκους και υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας, προωθώντας την τέχνη του κινηματογράφου και τους νέους δημιουργικούς σκηνοθέτες. Στη δέκατη χρονιά του, αυτό το «μικρό» φεστιβάλ με τη μεγάλη ψυχή έχει ήδη καθιερωθεί στη λίστα με τα 45 παγκοσμίως και τα 28 ευρωπαϊκά φεστιβάλ μικρού μήκους, αλλά και στα τρία καλύτερα στα Βαλκάνια. Το TISFF θα αποτελέσει και πάλι χρονικά το μικρό γεφυράκι μεταξύ των δυο μεγάλων θεσμών της πόλης, τα 51α Δημήτρια και το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.



Στα θεατρικά δρώμενα υποδεχόμαστε το πολυαναμενόμενο, «Ω, Θεέ μου!» της Ανάτ Γκοβ, με τον Γρηγόρη Βαλτινό, αλλά και το «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή σε διασκευή του Σταμάτη Φασουλή με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στον ρόλο της Εκάβης. Παράλληλα, είχαμε την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν. Μία απόφαση που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως παγκόσμια, αλλά και εντός των τειχών της Νύφης του Θερμαϊκού.

Κάπως έτσι κύλησε και αυτή η εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Με πολύ σινεμά, γρήγορους ρυθμούς και την υγρασία να διαβρώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά, θυμίζοντας τραύματα του παρελθόντος.