Περιμένοντας το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η ζωή σού μαθαίνει συνεχώς πράγματα. Άλλες φορές όμορφα κι ωραία κι άλλες σκληρά κι άσχημα. Όλα όμως είναι το ίδιο σημαντικά για τη μετέπειτα πορεία μας. Γνωρίζεις καθημερινά ανθρώπους κaι έναν κόσμο που σε προβληματίζει, καθώς το φαίνεσθαι έχει κερδίσει για τα καλά τη μάχη από το είναι. Κάπως έτσι γίνεσαι πιο ώριμος, λιγότερο ευάλωτος και φυσικά πιο επιφυλακτικός.

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν γεμάτη αργίες. Γιορτάσαμε τον Πολιούχο της πόλης μας, Άγιο Δημήτριο, και την επέτειο απελευθέρωσής μας από τους Γερμανούς. Και συνειρμικά μπορώ να πω, πως οι παρελάσεις αρμάτων μού προξενούν παρέλαση συναισθημάτων. Mέσα σε μία εποχή «πολέμου», η ιστορία βρίσκεται στο περιθώριο, η λήθη κυριαρχεί και μαθηματικά (νομοτελειακά) οδηγούμαστε στην καταστροφή. Λύπη, απογοήτευση, ίσως και θυμός, γι΄αυτό που ζούμε και αυτά που έρχονται.

Πάμε, όμως, να δούμε, τι ζήσαμε αυτές τις ημέρες και τι περιμένουμε το προσεχές διάστημα. Νωρίς το πρωί της Δευτέρας βρεθήκαμε στη συνέντευξη τύπου του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (ΦΚΘ). Μετά από χρόνια τα πρόσωπα έχουν αλλάξει. Προεξέχοντος του Ορέστη Ανδρεάδακη, νέου καλλιτεχνικού διευθυντή, γίνεται μεγάλη προσπάθεια το Φεστιβάλ, που ξεκινά σε λίγες ημέρες, να είναι εφάμιλλο -αν όχι καλύτερο- αυτών που προηγήθηκαν.



Mέχρι όμως αυτό το σημαντικό πολιτιστικό γεγονός, προλάβαμε να δούμε, τη «Μεγάλη επιστροφή» του Ζιανγκ Γιμού. Ένα οικογενειακό δράμα με πολιτικές προεκτάσεις. Βρισκόμαστε στην περίοδο της Πολιτιστικής Επανάστασης. Ο Μάο κυριαρχεί στην Κίνα. Το καθεστώς διαλύει μία οικογένεια. Πόσο μακρινά είναι άραγε όλα αυτά από τη σημερινή Κίνα του καπιταλισμού; Ο κόσμος αλλάζει, οι ιδέες, οι αξίες μένουν, όπως και οι ανθρώπινοι δεσμοί. Ένα ταξίδι αναμνήσεων, με στόχο τη θύμηση.

Και φυσικά από την αναφορά μας δεν θα μπορούσε να λείπει το πολυαναμενόμενο “Toni Erdmann”. Από τις Κάννες, στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον. Πλήθος κόσμου το παρακολούθησε. Βραβευμένο από τους κριτικούς στις Κάννες, υποψήφιο για το Βραβείο LUX του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου και επίσημη υποψηφιότητα της Γερμανίας για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Ενορχηστρωμένο μαεστρικά από τη Μάρεν Άντε, μέσα από αντιφάσεις και συγκρούσεις, που προκύπτουν από την προβληματική συμβίωση δύο γενεών -δύο διαφορετικών κόσμων-, οδηγούμαστε στην «ενηλικίωση» των δύο πρωταγωνιστών και στην απελευθέρωση απ΄ ό,τι τους κρατά δέσμιους. Με απρόβλεπτη πλοκή, δυνατά μηνύματα και τη μουσική να διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο, είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Μία κινηματογραφική γροθιά, με χιούμορ, στη σημερινή Ευρώπη, που μας θέλει δίχως αισθήσεις κι αισθήματα, όργανα μία καλοδουλεμένης μηχανής για τα συμφέροντα λίγων.

Κι από τη μεγάλη οθόνη, στη σκηνή του Principal. Παύλος Παυλίδης και B-Movies στο πλαίσιο των Δημητρίων έδωσαν ένα πραγματικό σόου. Ενέργεια, τραγούδι, χορός, μία πανδαισία δυόμισι ωρών. Σε εξιτάρει, σε μαγεύει και προσπαθείς μάταια να συνέλθεις από το σοκ.

 

Στα θεατρικά δρώμενα, στη Θεσσαλονίκη ανεβαίνει το «Η μάνα κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπέρτολντ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, με τη μοναδική Λυδία Φωτοπούλου. Μία συγκλονιστική παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανένας. Εξαιρετικές ερμηνείες από τον Ορέστη Χαλκιά (Άιλιφ), τον Χρήστο Παπαδημητρίου, την Εμμανουέλα Μαγκώνη (Κάτριν) και τον τρομερό Γιώργο Κολοβό, που εντυπωσιάζει εκ νέου με το ταλέντο του.

Μεγάλη εβδομάδα για την πόλη. Μετράμε ήδη αντίστροφα για την Πέμπτη και την τελετή έναρξης. Ο καιρός κρύωσε και πλέον συνηγορεί να μπούμε μέσα στις αίθουσες προβολών. Ήρθε η πολυπόθητη στιγμή, να ξανασυναντηθούμε.