Έξι ταινίες του Μελ Γκίμπσον που θέλεις να ξαναδείς

Πριν από περίπου μιάμιση εβδομάδα, ο Στίβεν Κολμπέρ είχε καλεσμένο στην εκπομπή του, The late show, τον μουσάτο πια Μελ Γκίμπσον, ο οποίος έχει την τιμητική του αυτόν τον καιρό χάρη στην ταινία «Αντιρρησίας συνείδησης» την οποία σκηνοθετεί και η οποία έχει αποσπάσει κολακευτικά σχόλια από κοινό και κριτικούς. Σε ένα από τα σκετσάκια του talk show, ο οικοδεσπότης και ο καλεσμένος έχουν ξαπλώσει σε μία κουβέρτα και ατενίζουν τα αστέρια κάνοντας μία χαλαρή συζήτηση. «Όταν κοιτάς πίσω στη ζωή σου, μετανιώνεις για τίποτα;», ρωτά ανέμελα ο Στίβεν. «Όχι», λέει ο Μελ και το κοινό ξεσπά σε γέλια, για να συνεχίσει: «Συνήθως [οι μεταμέλειές μου] έρχονται κατά κύματα».

Η επόμενη ερώτηση είναι: «Αν μπορούσες να πας πίσω τον χρόνο, τι θα έλεγες στον νεότερο εαυτό σου;». Και ο Αυστραλός ηθοποιός αποκρίνεται με φιλοσοφικό οίστρο, «να μην ασχολείσαι με τα μικρά πράγματα. Να ζεις κάθε ημέρα στο 100%», για να συμπληρώσει αμέσως: «Θα έλεγα επίσης στον εαυτό μου να βγάλει τον γαμ*****ο σκασμό». Είναι μία πολύ καλή συμβουλή, αν σκεφτεί κανείς ότι η καριέρα ενός τόσο ταλαντούχου ηθοποιού και δημιουργού ουσιαστικά βάλτωσε για μία δεκαετία, έπειτα από τη σύλληψή του υπό την επήρεια αλκοόλ το 2006 και τα αισχρά αντισημιτικά σχόλια που έκανε.

Δέκα χρόνια είναι πολλά. Και όπως λέει και ο Γκίμπσον, είναι άδικο να χαρακτηρίζεται κάποιος από μία κακή στιγμή του. Ελπίζοντας ότι έχει αφήσει πίσω του το σκοτεινό παρελθόν του (όπως επισημαίνει και ο ίδιος), θυμόμαστε έξι από τις καλύτερες στιγμές του στη μεγάλη οθόνη, είτε ως πρωταγωνιστή είτε ως δημιουργού.

Μαντ Μαξ: Ο εκδικητής της νύχτας (Mad Max -1979, 1981, 1985)

Ο Γκίμπσον είχε συνοδεύσει έναν φίλο του στην οντισιόν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όταν οι υπεύθυνοι είδαν το στραπατσαρισμένο πρόσωπό του (είχε μπλέξει σε έναν καβγά την προηγούμενη ημέρα και τον είχαν λιανίσει τρεις παίκτες ράγκμπι), του είπαν «μοιάζεις με φρικιό, μπορεί να σε χρειαστούμε» και τον κάλεσαν για δεύτερη οντισιόν. Τρεις εβδομάδες μετά ξαναπήγε και χωρίς πολλά-πολλά ο σκηνοθέτης Τζορτζ Μίλερ του έδωσε τον ρόλο. Κάπως έτσι ξεκίνησε η τρελή ιστορία ενός εκ των πιο καλτ και πιο επιτυχημένων franchises, που είχε ως καμβά αφήγησης το δυστοπικό μέλλον μας. Με μπάτζετ μόλις 200 χιλιάδων δολαρίων, η ταινία είχε εισπράξεις άνω των 100 εκατ., και ήταν η ταινία με τον καλύτερο λόγο εσόδων/κόστους μέχρι το 1999, όταν εκτοπίστηκε από το Blair Witch project.

Καλλίπολη (Gallipoli, 1981)

Μία ακόμα αξιόλογη ταινία made in Australia, στην οποία έλαμψε το αστέρι του Γκίμπσον και προβλήθηκε λίγο πριν από το sequel του Mad Max - στην αρχή της καριέρας του, δηλαδή. Πρόκειται για την ιστορία του εκστρατευτικού σώματος των Αυστραλών στην καταστροφική αποστολή στη Χερσόνησο της Καλλίπολης κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από τα μάτια δύο νεαρών σπρίντερ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Πίτερ Γουίαρ, ήταν μάλιστα ένας από αυτούς (μαζί με τον Ρίτσαρντ Ντόνερ και τον Τζορτζ Μίλερ) που αποτέλεσαν τους καλύτερους δασκάλους του Γκίμπσον για τη μετέπειτα σκηνοθετική του πορεία.

Φονικό όπλο (1987, 1989, 1992, 1998)

Η σειρά ταινιών που έθεσε τα δικά του κριτήρια στα buddy movies που ακολούθησαν και μεταφέρθηκε μόλις φέτος και στη μικρή οθόνη ως σειρά (εδώ μπορείς να δεις και το review της - no Mel, no party, βέβαια). Ο Ρότζερ Μέρτο (Ντάνι Γκλόβερ) περιμένει να περάσει ήσυχα-ήσυχα το υπόλοιπο της καριέρας του ως αστυνομικός, λίγο προτού συνταξιοδοτηθεί, μέχρι που αποκτά ως συνεργάτη τον αυτοκτονικό Μάρτιν Ριγκς (Μελ Γκίμπσον), ο οποίος έχει άλλα σχέδια… Πιστολίδι, ένταση και ξύλο θα θέσουν τις βάσεις για μία βαθιά φιλία, η οποία θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη για τρεις ακόμα φορές. Ωραία προσθήκη από τη δεύτερη ταινία και μετά ήταν και ο Τζο Πέσι, στον ρόλο του καπάτσου Λίο Γκετζ.

Braveheart (1995)

Όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του σκωτσέζικου δημοψηφίσματος πριν από δύο χρόνια ξενερώσαμε λίγο. Έχοντας δει το “Braveheart” νομίζαμε ότι οι Σκωτσέζοι είναι ανυπότακτες ψυχές που θέλουν εδώ και αιώνες να αποτινάξουν τον αγγλικό ζυγό. Ποιος δεν έγινε φαν του Γουίλιαμ Γουάλας (Μελ Γκίμπσον), ο οποίος ξεκίνησε στον Μεσαίωνα μία επανάσταση εναντίον του στέμματος, επειδή ένας Άγγλος στρατιώτης σκότωσε τη γυναίκα του; Και αυτοί πήγαν και ψήφισαν υπέρ της παραμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο… Η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Μελ τού εξασφάλισε πέντε Όσκαρ (ανάμεσα στα οποία και τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας) και τον καθιέρωσε όχι μόνο ως ηθοποιό, αλλά και ως δημιουργό. Αξέχαστο και το soundtrack του αείμνηστου Τζέιμς Χόρνερ. Ακόμα βάζω να ακούσω πού και πού το A gift of a thistle.

Apocalypto (2006)

Το έκανε με τα Πάθη του Χριστού, το επανέλαβε με το Apocalypto. Και δεν εννοούμε μόνο την ωμή βία, η οποία ενδεχομένως να αποθαρρύνει πολλούς θεατές από το να δουν την ταινία, αλλά και το γεγονός ότι ο ίδιος δεν βρίσκεται μπροστά στην κάμερα. Αναφερόμαστε στη χρήση μίας ασυνήθιστης γλώσσας ως βασικού συστήματος επικοινωνίας κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Στην πρώτη περίπτωση ήταν τα αραμαϊκά (μαζί με λίγα λατινικά), ενώ στη δεύτερη ήταν τα γιουκατέκ των Μάγια. Η περιπέτεια ακολουθεί τον αγώνα ενός ιθαγενή Αμερικάνου να παραμείνει ζωντανός, προσπαθώντας να ξεφύγει από τους Μάγιας που θέλουν να τον θυσιάσουν, μπας και καταφέρουν να τερματίσουν την κακοδαιμονία του πολιτισμού τους. Η τελευταία ταινία του Γκίμπσον πριν από την κατρακύλα.

Οι καλοκαιρινές μου διακοπές (Get the gringo, 2012)

Για να μη γίνω τετριμμένος βάζοντας κανένα Maverick στη λίστα, είπα να συμπληρώσω την τελευταία με μία ταινία από την πιο πρόσφατη περίοδο του Γκίμπσον. Το Get the gringo είναι για μένα μία αρκετά υποτιμημένη για το είδος της ταινία, τουλάχιστον στο box office. Κατ’ αρχάς έχει τον Γκίμπσον σε μεγάλα κέφια, καθώς υποδύεται έναν Αμερικανό κακοποιό που περνά τα σύνορα (βλέπετε, το τείχος του Τραμπ δεν είναι ακόμα έτοιμο) και καταλήγει φυλακισμένος σε μία μεξικάνικη φυλακή, όπου προσπαθεί να επιβιώσει. Δεύτερον έχει ένα αρκετά καλογραμμένο σενάριο (το οποίο συνυπογράφει ο Γκίμπσον) με έξυπνη πλοκή, που θυμίζει κάπως το εξίσου καλό Ανοιχτοί λογαριασμοί).