73 posts στο χαρτί!

Με την Ξένια είμαστε συνάδελφοι. Αν και μας χωρίζει περίπου μια δεκαετία, περπατήσαμε στους ίδιους τόπους και στους ίδιους δρόμους. Νιώθω για εκείνη κάτι παραπάνω από μια απλή κατανόηση. Ίσως, να υπάρχει και εκείνο το νήμα -το λεπτό, αδιόρατο νήμα- που αποδεικνύεται υπέρμετρα ανθεκτικό και συγκρατεί τους ανθρώπους της γενιάς. Ανθρώπους μιας συγκεκριμένης (πολιτικής) κουλτούρας. Μπορεί να είναι και το DNA μας, που δημιουργεί αυτό το «κενό ταυτότητας» στις μέρες που ζούμε, στους καιρούς που δεν ελέγχουμε… «Είμαι άπατρις - πολιτικά», γράφει στη σελίδα αριθμός 56 του βιβλίου της, «Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές».

Συνολικά η έκδοση, που κυκλοφορεί ήδη στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Πόλις, περιλαμβάνει 73 σημειώματα - το καθένα με έκταση 2-3 σελίδες και ξεχωριστό τίτλο. Σημειώματα ή αν προτιμάτε, αναρτήσεις σαν αυτές στο προφίλ μας στο Facebook. Λογοτεχνικές αναρτήσεις των καιρών μας, που όμως αποστρέφονται την επικαιρικότητα των στιγμών, καθώς πηγαίνουν βαθιά στον χρόνο των ουσιωδών πραγμάτων. Οδηγός τις περισσότερες φορές είναι η μνήμη και το βίωμα.

Η Ξένια είναι η Ξένια Κουναλάκη. Δημοσιογράφος. Αθηναία. Μητέρα μιας κόρης. Ενεργός πολίτης. Καθ΄ όλα μάχιμη. Μέσα σε όλα. Δεν αρνείται τίποτα, συμμετέχει στην αληθινή ζωή. «Για τους πρόσφυγες και μετά τους γκόμενους, το παιδί και μετά την “Καθημερινή”, το γράψιμο και μετά το σόπινγκ, τα τραύματα και μετά την απόλυτη χαρά». Κάπως έτσι τελειώνει το πρώτο της σημείωμα. Σε αυτό δίνει και τη βασική πληροφορία: «Τα περισσότερα από αυτά τα κείμενα γράφτηκαν Παρασκευή απόγευμα, στην εφημερίδα».

Από την πλευρά της η Ξένια μιλά για ένα ημερολόγιο και όχι μόνο. Ο λόγος και η σκυτάλη σε εκείνη: «Το βιβλίο μου είναι ένα ημερολόγιο. Ή μια δημόσια ψυχανάλυση χωρίς ειρμό. Γράφω, σε προφορικό σχεδόν λόγο, σαν να μιλάω σε κάποιον φίλο μου για όλα όσα με απασχολούν: για τη ζωή στην εφημερίδα, την ιδιαίτερη σχέση μου με το κρεβάτι μου, το φαγητό, τα ρούχα και τα αδιάβαστα βιβλία στο δωμάτιό μου, που σχηματίζουν ένα προστατευτικό τείχος γύρω μου. Για τη ρουτίνα που ακολουθώ στα μουσεία της Ευρώπης, τα οικογενειακά τραπέζια που με τρομοκρατούν και την απέχθειά μου προς μέρη του λόγου και σημεία στίξης, όπως τα επίθετα και τα αποσιωπητικά.

»Για τη μανία μου να παρατηρώ πτώματα νεκρών ζώων στην άσφαλτο, την αγάπη μου για τον Μπαχ και τον Καραβάτζιο, το θέατρο του Πίτερ Μπρουκ, αλλά και τις ταινίες του Μπρους Λι. Γράφω επίσης για την κρίση, τους έρωτες, την αμφίθυμη σχέση μου με την Ελλάδα και τη Γερμανία. Για την Αριστερά και τους πολιτικούς που σέβομαι και νοσταλγώ, τον Κώστα Σημίτη, τον Χέλμουτ Σμιτ και τον Λεωνίδα Κύρκο, για παράδειγμα. Για την Ευρώπη και την αμηχανία που μου προκαλεί η προσπάθεια να πω κάτι θετικό για τη σημερινή ΕΕ. Για τους πάγκους με φρούτα κατά μήκος της εθνικής οδού, που ίσως και να είναι το νόημα της ζωής. Και, τέλος, για τις ταινίες που με κάνουν να κλαίω, συνήθως στις πιο άσχετες σκηνές».