The OA: Το Stranger things… αλλιώς

Το Netflix δεν ασχολήθηκε και πάρα πολύ με την προώθηση της σειράς “The OA” πριν από την επίσημη προβολή του πρώτου κύκλου της στις 16 Δεκεμβρίου. Πριν από έναν χρόνο, ο γίγαντας στην αγορά του streaming παρήγγειλε τη συγκεκριμένη σειρά από το indie ντουέτο Ζαλ Μπατμανγλίζ και Μπριτ Μάρλινγκ (γνωστοί για τις ανεξάρτητες ταινίες “Sound of my voice” και “The East”, που ξεχώρισαν όταν προβλήθηκαν στο Sundance Festival), χωρίς να δοθεί καμία περαιτέρω διευκρίνιση. Ανάμεσα στα ονόματα των παραγωγών φιγουράρει και αυτό του Μπραντ Πιτ.

Πιο πρόσφατα, το Netflix αιφνιδίασε το κοινό ανεβάζοντας στους λογαριασμούς του στα social media ένα τρέιλερ της σειράς τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου, με την ανακοίνωση ότι ολόκληρη η πρώτη σεζόν θα αναρτηθεί στην πλατφόρμα του σε μόλις τέσσερις ημέρες (Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου). Επιπλέον, επέβαλε εμπάργκο στη δημοσίευση κριτικών πριν από την πρεμιέρα. Και αν νομίζετε ότι η συμπεριφορά του Netflix είναι παράξενη, πού να δείτε και τη νέα σειρά!

Βουτιά στο παράξενο

Η ιστορία ξεκινά με την Πρέρι (Μπριτ Μάρλινγκ) να βουτά από μία γέφυρα. Η επόμενη σκηνή τη βρίσκει στο νοσοκομείο, όπου η δεύτερή της ερώτηση είναι αν έπαθε ανακοπή. Λίγο αργότερα καταφτάνει στο νοσοκομείο και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Η Πρέρι δεν τους αναγνωρίζει μέχρι που ψηλαφίζει το πρόσωπο της άγνωστης γυναίκας: είναι η μητέρα της. Ο ένας κοιτάει τον άλλον με αμηχανία. Βλέπετε, όταν εξαφανίστηκε η νεαρή κοπέλα πριν από επτά χρόνια, ήταν τυφλή. Τώρα, βλέπει!



Οι γονείς παίρνουν την κόρη τους στο σπίτι, η συμπεριφορά της τελευταίας, όμως, είναι πολύ παράξενη. Ψάχνει απεγνωσμένα σύνδεση στο internet. Και όταν τα καταφέρνει, στέλνει ένα μήνυμα μέσω YouTube, στο οποίο θα ανταποκριθούν πέντε συντοπίτες της: τέσσερις περιθωριοποιημένοι μαθητές και μία καθηγήτρια. Αφού συγκεντρωθούν όλοι μαζί σε ένα παρατημένο σπίτι (υπόλειμμα της οικονομικής κρίσης), η Πρέρι αρχίζει να τους διηγείται την ιστορία της: από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την περίοδο της εξαφάνισής της.

Κάν’ το όπως το “Stranger things”

Οι συγκρίσεις και οι παραλληλισμοί με το “Stranger things”, την έκπληξη του καλοκαιριού, ήταν αναπόφευκτες: γυναίκα στον κεντρικό χαρακτήρα, μία ομάδα αγοριών (έφηβοι στην προκειμένη περίπτωση) που αναλαμβάνει να τη βοηθήσει, επιστημονική φαντασία, ρινορραγίες, υπερφυσικά φαινόμενα, μία επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ - και όλα αυτά σε έναν κύκλο οκτώ επεισοδίων. Ο ίδιος ο Μπατμανγλίζ παραδέχεται ότι είναι φίλος με τους αδελφούς Ντάφερ (τους δημιουργούς του “Stranger things”), όμως επισημαίνει ότι δεν μίλησαν ποτέ για το περιεχόμενο των σειρών τους. Επίσης, τα γυρίσματα και των δύο παραγωγών έγιναν σχεδόν παράλληλα, επομένως ο Μπατμανγλίζ δεν προλάβαινε να δει το “Stranger things” και να ενσωματώσει στοιχεία του στο “The OA”. Παρ’ όλα αυτά, η νέα σειρά έχει μία αναφορά στην παλαιότερη: στο τέταρτο επεισόδιο, όταν ο Τζέσε (ένα μέλος της ομάδας της Πρέρι) γυρίζει στο σπίτι του, η τηλεόραση παίζει το “Stranger things”!



Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι διαφορές. Η σειρά είναι ένας πραγματικός χαμαιλέοντας. Ξεκινά με μία δραματική νότα, προσθέτει αρκετές πινελιές μυστηρίου, συνεχίζει με μία διάσταση θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας και fantasy και να αποκτά τα προαπαιτούμενα ψυχολογικού θρίλερ. Έχει συνεχή plot twists που θυμίζουν κάπως τις δημιουργίες του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν στα πρώτα του -καλά- βήματα στη μεγάλη οθόνη και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει απρόβλεπτη μέχρι τέλους.

Ένα ακόμα ιδιαίτερα γοητευτικό στοιχείο του “The OA” είναι ότι δεν είναι «κλειστό» στην ερμηνεία του. Στην ουσία είναι ένας μισοτελειωμένος πίνακας ζωγραφικής που καλεί εσένα, τον θεατή, να βάλεις τις πινελιές σου ανάλογα με τις προτιμήσεις σου. Σου επιτρέπει να το ερμηνεύσεις ανάλογα με τη δική σου σκοπιά. Αυτό ισχύει ακόμα και για το τέλος του πρώτου κύκλου. Βέβαια, από την άλλη πλευρά, υπάρχουν άφθονα κενά στο σενάριο ή ερωτήματα, τα οποία δεν απαντώνται επαρκώς. Η Μπριτ Μάρλινγκ επεσήμανε ότι αν υπάρξει δεύτερος κύκλος (το Netflix δεν έχει δώσει ακόμα το πράσινο φως), τότε όλο το μυστήριο θα λυθεί - και δεν ξέρω αν αυτό θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, μια και το μυστήριο ορισμένες φορές προσθέτει γοητεία.



Η σειρά, όμως, έχει και άλλα χαρακτηριστικά, που την κάνουν τόσο περίεργη, όσο και την ιστορία της καθαυτή. Για παράδειγμα, στο πρώτο επεισόδιο, που διαρκεί 70 λεπτά, οι τίτλοι αρχής εμφανίζονται μετά από μία ώρα. Η διάρκεια των επεισοδίων είναι εξαιρετικά μεταβλητή, καθώς κυμαίνεται από 70 έως 30 λεπτά - κάτι που ασφαλώς δεν είναι εντυπωσιακό από μόνο του, αλλά είναι σίγουρα αξιοσημείωτο. Επίσης, οι τίτλοι τέλους είναι διαφορετικοί κάθε φορά, με ένα διακριτό παιχνίδισμα με το φως που άλλοτε σχηματίζει τα αρχικά “OA” και άλλοτε σχήματα, τα οποία αναρωτιέσαι αν επίσης έχουν σχέση με την ιστορία.

Χορεύοντας με το αλλόκοτο

Το πιο αμφιλεγόμενο, ωστόσο, σημείο της σειράς είναι η χρήση του χορού - και μάλιστα ως συστατικού στοιχείου στην αφήγηση της ιστορίας. Δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες ως προς τον ρόλο που διαδραματίζει ο χορός, μια και δεν θέλω να σας κάνω spoiler, πάντως το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να τον προσεγγίσετε αν όχι με ανοικτό μυαλό, τότε τουλάχιστον με ανοχή. Απέναντί του διχάστηκαν οι κριτικοί, μια και κάποιοι τον αντιμετώπισαν ειρωνικά, ενώ ορισμένοι το χαρακτήρισαν «εμπνευσμένο» (οι κριτικοί διχάστηκαν, εξάλλου, και στη συνολική αξιολόγηση της σειράς).



Το καστ, με τη σειρά του, κάνει θαυμάσια δουλειά. Στο επίκεντρο βρίσκεται η Μπριτ Μάρλινγκ, η οποία ως Πρέρι επισκιάζει όλους τους άλλους χαρακτήρες. Η ιστορία της είναι αυτή που μονοπωλεί το ενδιαφέρον, έτσι αφιερώνεται λιγότερος χρόνος στους υπόλοιπους ήρωες και στο «χτίσιμο» των χαρακτήρων τους - κάτι που διαπιστώνεις εκ των υστέρων και δεν σε ενοχλεί απαραίτητα. Σκοτ Γουίλσον (ίσως η πιο ευγενική φυσιογνωμία που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αμερικανική τηλεόραση) και Άλις Κριτζ δίνουν το δυστυχισμένο ζευγάρι γονέων που βρίσκουν τη μονάκριβή τους κόρη έπειτα από επτά χρόνια και τώρα προσπαθούν να καταλάβουν και οι ίδιοι τι πάει στραβά. Σου περνούν την αγωνία τους και σε κάνουν να συμπάσχεις μαζί τους στο δικό τους δράμα.Την προσοχή μας κερδίζουν επίσης ο Τζέισον Άιζακς (γιατρός Χαπ), η Φίλις Σμιθ στον ρόλο της Ελίζαμπεθ Μπρόντερικ Άλεν (ή BBA όπως αυτοαποκαλείται) και ο Πάτρικ Γκίμπσον στον ρόλο του νταή του σχολείου, Στιβ.

Το φαινόμενο spillover

Ως συμπέρασμα, πάντως, οφείλουμε να πούμε ότι η σειρά δεν ενδείκνυται για το ευρύ κοινό. Οι συχνές εναλλαγές στο περιεχόμενο, η μη γραμμική εξιστόρηση και ορισμένα στοιχεία της αφήγησης (υποψιάζομαι ότι πρώτες και κύριες θα είναι οι -έστω περιορισμένες- σκηνές με τη χορογραφία) θα ξενίσουν πολλούς τηλεθεατές. Και αυτό είναι μία κατάκτηση του Netflix. Η ταχεία επέκτασή του στην παραγωγή περιεχομένου δημιουργεί ένα φαινόμενο spillover, επιτρέποντας τη δημιουργία σειρών που απευθύνονται σε πιο περιορισμένα κοινά. Όντας στην εμπροσθοφυλακή, ακολουθείται και από άλλες online πλατφόρμες όπως η Amazon. Όμως το Netflix μπορεί να νιώθει αρκετά ασφαλές προς το παρόν, ώστε να έχει την αυτοπεποίθηση να τρολάρει τους ανταγωνιστές του. Σε ένα από τα επεισόδια της σειράς, ορισμένοι από τους ήρωες συζητούν πάνω από μία κούτα βιβλία. Η κούτα έχει φάτσα-κάρτα το λογότυπο της Amazon. Είναι ένας τρόπος για να της πει το Netflix «ασχολήσου με την αγορά βιβλίων και άσε εμένα που ξέρω να κάνω σειρές».

Tip: Αφού παρακολουθήσεις τη σειρά, ρίξε μία ματιά στον λογαριασμό της στο Instagram. Είναι εφάμιλλος της αισθητικής του και θα σε ενθουσιάσει.