Η Αθήνα μέσα από τα μάτια του Γιάννη Χατζηγεωργίου

Ο Γιάννης Χατζηγεωργίου είναι ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς της νέας γενιάς. Αν και 26 ετών ήδη μετράει στο βιογραφικό του συνεργασίες με μεγάλα ονόματα του χώρου, συμμετοχή σε τηλεοπτικό σίριαλ, πολλές θεατρικές παραστάσεις και τη δράση του σε μουσικό συγκρότημα. Δραστήριος, ευχάριστος και πάντοτε χαμογελαστός, ο Γιάννης προσπαθεί να δώσει στην κάθε μέρα νόημα, και να προσφέρει κάτι στον κόσμο γύρω του.

Συναντήθηκα με τον Γιάννη λίγο πριν την πρεμιέρα του στην παιδική παράσταση «Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα 2 με τον Άνθρωπο Ορχήστρα», όπου μιλήσαμε για την Αθήνα, το θέατρο, τα συναισθηματικά και τα επαγγελματικά, ενώ μου αποκάλυψε και πλευρές της ζωής του, άγνωστες μέχρι σήμερα στο ευρύ κοινό. 

«Αυτή την περίοδο ασχολούμαι με το συγκρότημα, τους Radio Act, στην Panik Records, ενώ παράλληλα βρίσκομαι στο Θέατρο Coronet όπου παίζω τον σπασικλοαλφαβητούλη, στην παράσταση Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα 2 με τον Άνθρωπο Ορχήστρα, με εξαίσιους συντελεστές, και επίσης ο κόσμος μπορεί να με βρει στο Ταμάμ, που παίζει την Παρασκευή στο Ant1 στις 23:15», μου λέει ο ίδιος.



Όμως η ηθοποιία δεν προέκυψε τυχαία στη ζωή του. «Από 7 χρονών ασχολούμαι με το θέατρο», μου εξομολογείται ο Γιάννης. «Ήμουν σε μία ερασιτεχνική ομάδα του πατέρα μου, στη σχολή Σταυράκου, η οποία ονομάζονταν “Ξυπόλυτοι Άγγελοι”. Από εκεί μυήθηκα στον χώρο του θεάτρου και έπαθα το πρώτο μου déjà vu επί σκηνής. Εν συνεχεία ο πατέρας μου μού πρότεινε να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Φυσικοθεραπεία, όπου και σπούδασα για δύο χρόνια, αλλά εν τέλει τα παράτησα, γιατί με κέρδισε η υποκριτική». Ο Γιάννης αγαπάει τη δουλειά του και δεν θα δίσταζε να επεκτείνει τη δράση του και στο εξωτερικό, αλλά υπό μία προϋπόθεση: να επέστρεφε πάντα στην περιοχή όπου μεγάλωσε, τη Νέα Φιλαδέλφεια. «Θα ήθελα να είμαι ένα αποδημητικό πουλί, να φεύγω και να έρχομαι», δηλώνει ο ίδιος χαρακτηριστικά. «Λατρεύω τη Νέα Φιλαδέλφεια, είναι ο έρωτάς μου, και δεν μπορώ να σκεφτώ την ζωή μου μακριά από εκεί. Οπότε και να έφευγα, πάντα θα επέστρεφα». 

Εκτός από τη Φιλαδέλφεια ο Γιάννης συχνάζει «στο Ηράκλειο, στο Μαρούσι και στα περίχωρα, καθώς εκεί βρίσκονται και τα παιδιά από το συγκρότημα». Γενικά αγαπάει το Λεκανοπέδιο, και έχει τα δικά του στέκια σ' αυτό. Αν θα άλλαζε κάτι από την Αθήνα αυτό θα ήταν «το γκρι της χρώμα, και ίσως τη νοοτροπία των ανθρώπων σε κάποια πράγματα, όπως η μισαλλοδοξία. Υπάρχει μία καλή λαϊκή ρήση που λέει ότι ένας βοσκός είχε μία κατσίκα που δεν έβγαζε γάλα, ενώ του διπλανού του η κατσίκα έβγαζε πολύ γάλα. Και τότε είπε κάποιος στον βοσκό που δεν έβγαζε γάλα η κατσίκα του, τι να κάνει για να τον βοηθήσει. "Θες να σου δώσω γάλα;", του είπε, και εκείνος απάντησε "όχι, θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του διπλανού". Αν δεν υπάρχει όμως αλληλεγγύη μεταξύ μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα», προσθέτει ο ίδιος. 

Φεύγοντας από τα επαγγελματικά, η κουβέντα στράφηκε σε πιο προσωπικά θέματα. «Δεν είμαι σε σχέση αυτή την περίοδο», ομολογεί ο Γιάννης, «κι έχω πολλά και όμορφα πράγματα να κάνω στην καθημερινότητά μου. Οι άνθρωποι κάποιες περιόδους πρέπει να κάθονται και λίγο μόνοι τους, να σκέφτονται και να ηρεμούν. Εγώ αυτό μέχρι τώρα δεν το έκανα. Στη ζωή μου ήμουν συνέχεια σε σχέσεις». Όσον αφορά τις δεύτερες ευκαιρίες, ο ίδιος επισημαίνει πως, «ναι, έχω δώσει δεύτερες ευκαιρίες αρκετές φορές στη ζωή μου. Είμαι διαλλακτικός άνθρωπος, και όχι απόλυτος». Ένα πράγμα που δεν συγχωρεί σε μία σχέση είναι η αδιαφορία. «Ενδεχομένως να συγχωρούσα την απιστία και το ψέμα, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος σ' αυτή τη ζωή, αλλά όχι την αδιαφορία, γιατί αυτή μου δείχνει ότι δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω κάτι», τονίζει.

Όσο βέβαια κι αν επιδιώκει την ηρεμία στα προσωπικά του, η αδρεναλίνη παραμένει στα ύψη σε όλες τις υπόλοιπες δράσεις του... «Ένα extreme πράγμα που έχω κάνει είναι πτήση σε διθέσιο αεροπλάνο, όπου έχω παρακολουθήσει και κάποια μαθήματα για να πάρω το δίπλωμα», μου αποκάλυψε ο ίδιος, ενώ ένα extreme πράγμα που τον εξιτάρει και θα ήθελε να κάνει είναι «η πτώση από αεροπλάνο με αλεξίπτωτο, αν και νομίζω ότι θα είναι λίγο περίεργο σαν συναίσθημα, και ίσως να δείλιαζα πριν πέσω». Μια και παίζει σε παιδική παράσταση, τον ρωτάω αν μπορούσε να έχει μια μαγική ιδιότητα, ποια θα ήθελε να ήταν αυτή. «Μια μαγική ιδιότητα που θα ήθελα να έχω θα ήταν να είμαι υπεράνθρωπος, να μη με καταβάλλει κανείς και τίποτα», μου είπε ο ίδιος. Φεύγοντας όμως από τον κόσμο της φαντασίας και επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος της λογικής στη δουλειά του, αλλά σ' όλα τα υπόλοιπα είναι του συναισθήματος. «Στις διαπροσωπικές μου σχέσεις υπερέχει πάντα το συναίσθημα», απαντά εμφατικά.

Για το τέλος της συζήτησης αφήσαμε τις δυο μεγάλες του αγάπες, την τηλεόραση και το θέατρο. «Το θέατρο με την τηλεόραση διαφέρουν», μου λέει ο ίδιος. «Το κλίμα στην τηλεόραση είναι διαφορετικό και υπάρχει μία πίεση λόγω του χρόνου και της δουλειάς που πρέπει να βγει, ενώ στο θέατρο από την άλλη υπάρχει μια άμεση προβολή, που επίσης είναι αγχωτικό. Τελικά πιστεύω, ότι ο άνθρωπος πιο πολύ αγχώνεται όταν δεν είναι έτοιμος για κάτι, όταν δεν είναι καλά προετοιμασμένος. Δεν σχετίζεται δηλαδή με την περίσταση, αλλά με την προετοιμασία που έχεις κάνει. Και τα δύο, τηλεόραση και θέατρο, είναι δημιουργικά, και το καθένα μου προσφέρει τις δικές του ομορφιές».

Όμως, η εργασία στον συγκεκριμένο κλάδο συνεπάγεται και μία προβολή - έκθεση στον κόσμο, που πολλές φορές έχει και τα αρνητικά της... «Έχω έρθει σε δύσκολη θέση μία φορά. Κατεβαίνοντας από το θέατρο έρχεται μία κοπέλα και με φιλάει, ενώ από πίσω ακούω τη μητέρα της να λέει σ' αυτήν, "με πρόλαβες". Απλά ασχολίαστο. Χαμογέλασα και απομακρύνθηκα διακριτικά, μιλώντας με άλλους για να ξεπεράσω το σοκ». Με αφορμή αυτό το περιστατικό και μιλώντας γενικά για την προσφορά στην κοινωνία και την εικόνα που σχηματίζει ο κόσμος για τους ηθοποιούς, ο Γιάννης Χατζηγεωργίου θέλει να εκφράσει μια άποψη, που ίσως αντικατοπτρίζει τον συναισθηματισμό κι άλλων ηθοποιών. «Θεωρώ την υποκριτική ως ψυχαγωγία του κόσμου», δηλώνει. «Δεν δίνω το ψωμί στο τραπέζι του άλλου. Δεν είμαι στην παραγωγή που κάποιος συνεισφέρει μεγαλύτερο έργο. Εγώ απλά κάνω ένα entertainment, μία διασκέδαση, εκτονώνω τον κόσμο όσο μπορώ μέσα από τα τραγούδια που λέω και τους διάφορους ρόλους που καλούμαι να παίξω, αλλά μέχρι εκεί. Είμαι ίσος με όλους τους άλλους, ούτε ανώτερος, ούτε κατώτερος. Και όπως σέβομαι τους άλλους, έτσι θέλω να με σέβονται κι αυτοί. Αρκετές φορές στη ζωή μου έχω δεχτεί άσχημες συμπεριφορές, που δεν άξιζα, και που πιστεύω πως κανείς δεν είναι ωραίο να αντιμετωπίσει».

Εκτός λοιπόν από την λανθασμένη εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει κάποιος για τους ηθοποιούς, ένα ακόμη αρνητικό του χώρου είναι «ότι ο κλάδος πεθαίνει τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος είναι σε δύσκολη οικονομική θέση, οπότε είναι ακόμη πιο δύσκολο να πάει στο θέατρο», όπως αναφέρει ο Γιάννης. «Επίσης αυτή την περίοδο είναι δύσκολο να κάνεις κάποια πράγματα από μόνος σου, και να ξεκινήσεις μια δική σου δουλειά». Όμως, στην καθημερινότητά του βρίσκει και κάτι ανεκτίμητο... «Αυτό που με ευχαριστεί είναι ότι στο τέλος της ημέρας αισθάνομαι ότι συμβάλλω στην ένωση με τον κόσμο. Παίζοντας σε μία σειρά όπως το Ταμάμ, περνάμε αντιρατσιστικά μηνύματα, ή όταν βρίσκομαι με το συγκρότημά μου λέμε τραγούδια με νόημα, ακόμη κι όταν ανεβαίνω στη σκηνή θα συμπράξω με άλλους και θα κάνουμε τον κόσμο να γελάσει και να ξεχαστεί για λίγο από τις έγνοιες. Κι αυτό για μένα έχει αξία».

Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η όμορφη αυτή κουβέντα μας. Η πόρτα στο καμαρίνι έκλεισε. Ο Γιάννης φόρεσε τα ρούχα του ρόλου του και εν συνεχεία ανέβηκε στη σκηνή για να ψυχαγωγήσει τους μικρούς του φίλους, που είχαν γεμίσει από νωρίς το θέατρο Coronet. Με τους προβολείς στραμμένους επάνω του, ένα πλατύ χαμόγελο και μία γεμάτη φωνή γέμισαν την αίθουσα, και έβαλαν τον Γιάννη μέσα στις καρδιές των παρευρισκομένων...