Ένας Ορέστης διαφορετικός από τους άλλους

Ο Μιχάλης Αγγελιδάκης γεννήθηκε το 1982 στην Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσε. Δεν άργησε να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη του αγάπη για το τραγούδι, η οποία ξεκίνησε μέσα από τα ποπ είδωλα της εποχής. Μεγαλώνοντας, η κλίση του στη μουσική και τις τέχνες ήταν εμφανής και η συνάντηση του με την κλασική μουσική ήταν νομοτελειακή.

Παράλληλα με τις σπουδές του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης στο τμήμα Μονωδίας και έπειτα συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αθήνα στο ωδείο Αθηνά, στην τάξη της υψίφωνου Βαρβάρας Γκαβάκου. Η ανάγκη για συνεχή αυτοβελτίωση τον οδήγησε σε διαρκή μελέτη δίπλα σε μεγάλα ονόματα της κλασικής μουσικής παιδείας. Επίσης, από πολύ νεαρή ηλικία ο Μιχάλης ξεκίνησε να συμμετέχει σε αρκετές παραγωγές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του ως Ναύτης στην όπερα «Διδώ και Αινείας» του Χένρι Πάρσελ, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Αδάμ -όπου και συνεργάστηκαν για πρώτη φορά- σε παραγωγή του Victoria Theater (Noέμβριος 2014-Μάρτιος 2015), καθώς και οι συμμετοχές του σε παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης ως χορωδός σε όπερες όπως «Μαντάμα Μπατερφλάι» του Τζάκομο Πουτσίνι (2003) ,«Λουτσία ντι Λάμερμουρ» του Γκαετάνο Ντονιτσέττι (2004) με σκηνοθέτρια τη Ρενάτα Σκότο, «Καβαλερία Ρουστικάνα» του Πιέτρο Μασκάνι (2003) και «Τροβατόρε» του Τζουζέπε Βέρντι(2005). 

Σταθμό στη μέχρι τώρα καριέρα του αποτελεί ο ρόλος του Ορέστη στην οπερέτα «Η ωραία Ελένη» του Ζακ Όφενμπαχ, που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Olvio τη σεζόν 2014-2015. Σημειώνοντας αριθμό ρεκόρ για όπερα, με 66 παραστάσεις, ολοκλήρωσε την περιοδεία της στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης. Φέτος τον απολαμβάνουμε ξανά ως Ορέστη σε μια ανανεωμένη και καθόλα φρέσκια παραγωγή της «Ωραίας Ελένης» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, κάθε Κυριακή στις 21.30, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Παναγιώτη Αδάμ και μουσική διεύθυνση Χρύσας Γρένδα.

Η γνωστότερη φάρσα του Όφεμπαχ, είναι μια σάτιρα που δεν χαρίζεται σε κανέναν, ένα έργο με μελωδίες που δημιούργησαν σχολή, μια μουσική κωμωδία που, από τις πρώτες νότες ως το φινάλε, συνδυάζει ευρηματικά υπέροχες μουσικές ερμηνείες με σκηνές αυθεντικής αίσθησης του χιούμορ. Έρωτας, μοιχεία, σκηνές ζηλοτυπίας, ναυαγοσωστικά κόλπα, μεταμφιέσεις και μαντικές τεχνικές χαρίζουν άφθονο γέλιο. Ενάντια στη φήμη που θέλει το λυρικό θέατρο ένα θέαμα αποκλειστικά για λίγους και «εκλεκτούς» και την οπερέτα ένα είδος παρωχημένο, σχεδόν μουσειακό, η «Ωραία Ελένη» αναδεικνύει το λαϊκό και προσιτό χαρακτήρα του συγκεκριμένου θεατρικού είδους προτείνοντας μια νέα ριζοσπαστική ανάγνωση. Με αφορμή τη συμμετοχή του στο έργο, ο Μιχάλης μάς μιλά για τη σχέση του με τη μουσική και την Αθηναία «Ωραία Ελένη».

Τι είναι για εσένα η μουσική;
Για μένα η μουσική πρώτα απ' όλα είναι η δουλειά μου, είναι αυτό που αγαπώ και επέλεξα συνειδητά να ασχοληθώ. Είναι η τέχνη που με τράβηξε κοντά της και μου προσέφερε απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Η μουσική δεν ορίζεται, είναι η τέχνη που δεν γνωρίζει από χρώμα, φυλή, και γλώσσα.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου στην «Ωραία Ελένη»
Στην «Ωραία Ελένη» υποδύομαι τον Ορέστη, γιο του βασιλιά Αγαμέμνονα και ανιψιό της Ελένης βασίλισσας της Σπάρτης. Μέσα από τη χιουμοριστική οπτική του συνθέτη καλούμαι να ερμηνεύσω έναν Ορέστη εντελώς διαφορετικό από τον ήρωα της μυθολογίας που γνωρίζουμε. Νέο, ωραίο, αφελή παραδομένο στις σαρκικές απολαύσεις και στην ακατάσχετη σπατάλη του πλούτου που του παρέχει η θέση του.

Πες μας τέσσερις λόγους για να έρθουμε να σε ακούσουμε
Πρώτον, το αιρετικό λιμπρέτο των Ανρί Μεϊγιάκ-Λουντοβίκ Αλεβί, που τόσο έξυπνα μετέφερε στα ελληνικά ο Ζiλ Γκουρντιέ. Δεύτερον, η ευφάνταστη, σαρκαστική και τόσο σύγχρονη μουσική του Ζακ Όφενμπαχ. Τρίτον, το άρτιο επιτελείο των έμπειρων συναδέλφων μουσικών της παράστασης και τέταρτον η πολύχρωμη και δροσερή αισθητική προσέγγιση που χαρακτηρίζει την άκρως διασκεδαστική παράστασή μας.

Θα διάλεγες ελληνική ή ξένη οπερέτα και γιατί;
Η οπερέτα είναι μουσικό είδος που γεννήθηκε στην Ευρώπη, αλλά γνώρισε μεγάλη άνθιση και λαϊκή αποδοχή στη χώρα μας. Μου είναι δύσκολο να διαχωρίσω κάποιο ανάμεσα στα πολύ σημαντικά έργα των ξένων και Ελλήνων δημιουργών. Θαυμάζω τα υπέροχα βαλς του Στράους και του Λέχαρ και την παριζιάνικη φινέτσα του Όφενμπαχ εξίσου με τις μαγικές μελωδίες των Σακελλαρίδη και Χατζηαποστόλου.



Πού θα ήθελες να φτάσεις; Και γιατί επέλεξες έναν δύσκολο δρόμο στη μουσική;
Δεν είναι απόλυτα θέμα επιλογής. Η «φύση», τα ακούσματα και το προσωπικό γούστο του καθενός μας μας οδηγεί να ακολουθήσουμε μονοπάτια που δεν γνωρίζουμε και δεν σκεφτόμαστε το πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η διαδρομή τους. Στόχος μου είναι κάποια στιγμή η επαγγελματική και καλλιτεχνική καταξίωση στο χώρο του λυρικού τραγουδιού.

Ποια είναι τα όνειρα και οι προσδοκίες σου;
Παρόλο που δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε το μέλλον μας, ελπίζω σε μία προσωπική καλλιτεχνική εξέλιξη, πάντα μέσα από σκληρή δουλειά, ώστε να ερμηνεύσω αγαπημένους μου ρόλους όπως Ναντίρ, Ταμίνο και Αλφρέντο. Η μουσική και η τέχνη εν γένει να εξακολουθεί να επηρεάζει θετικά τους ανθρώπους και να τους βοηθάει να ξεπερνάνε τα καθημερινά τους προβλήματα. Στη χώρα και την εποχή που ζούμε, κρίνω πως αυτό είναι ένα θέμα ζωτικής σημασίας.

Και τέλος, θέλω να μου πεις τι θαυμάζεις, τι σκέφτεσαι κάθε φορά στη σκηνή, και τι δεν θα ήθελες να ακούσεις και να ερμηνεύσεις ποτέ
Θαυμάζω γενικά όλους τους ταλαντούχους ανθρώπους, οι οποίοι χωρίς εκπτώσεις παλεύουν να μεταδώσουν με κάθε δυνατό τρόπο την τέχνη τους. Μόνη μου σκέψη την ώρα που ερμηνεύω είναι η καλή επικοινωνία με τους συναδέλφους τραγουδιστές με τον μαέστρο και την ορχήστρα, με απώτερο σκοπό ένα σωστό μουσικό αποτέλεσμα. Όσον αφορά στο τι δεν θα ήθελα να ακούσω και να ερμηνεύσω, δεν διαχωρίζω τα είδη μουσικής, αλλά το καλότεχνο από το κακότεχνο, το δουλεμένο από το αδούλευτο.