Οι ελιγμοί του Τάκη Παρασκευόπουλου

Ο Τάκης Παρασκευόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς Κωνσταντινουπολίτες. Σπούδασε σε δραματική σχολή και μετά την αποφοίτησή του άρχισε την καριέρα του στο θέατρο ως ηθοποιός. Επιπλέον, έχει διατελέσει βοηθός σκηνοθέτη του Βασίλη Μυριανθόπουλου στις παραστάσεις «Μαγειρεύοντας με τον Έλβις», «Είπα μην ενοχλείτε», «Μόλις χώρισα», αλλά και σκηνοθέτης σε παραστάσεις όπως «Κυριακή χωρίς Κυριάκο», «Το φαινόμενο του θερμοκηπίου» και «Λάσκεια 2014». Ως ηθοποιός ξεκίνησε στα «Κρυφά απογεύματα»του Δημήτρη Μωραΐτη, για να παίξει στη συνέχεια στο «Πινόκιο, μια ιστορία για μεγάλους» του Λάμπρου Γιώτη, στο «Ο κύριος Τιμόθεος και το Χαμένο Πετράδι της Γνώσης» του Στέφανου Κοσμίδη κά. 

Σε τηλεόραση και κινηματογράφο έχει εμφανιστεί σε μικρούς ρόλους, με τελευταία συμμετοχή στη σειρά του Alpha, «Έλα στη θέση μου». Αυτήν την περίοδο συμμετέχει στην παράσταση «Ελιγμοί» του Eduardo Galan και αυτό που θα δούμε είναι πως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από την φαντασία, πώς η εξουσία υπερβαίνει τα όρια και γίνεται κατάχρηση, την προσπάθεια να ελιχθούμε στους άλλους και στον ίδιο μας τον εαυτό. «Μια οντισιόν είναι μια δοκιμασία, τίποτα το πραγματικό. Είναι ένα παιχνίδι. Με το πρόσχημα αυτό λοιπόν, ο ρόλος μου ασκεί όλη του την εξουσία φτάνοντας στα άκρα, πατάει πάνω στη ματαιοδοξία των άλλων και γίνεται θύτης μέχρι το σημείο που θα ελιχθεί και ο ίδιος χάνοντας το μέτρο. Στην ουσία περνάει ο ίδιος στη θέση του θύματος σε μια κατάσταση που δημιούργησε μόνος του. Όλοι κάνουμε ελιγμούς στη ζωή μας είτε από παράγοντες που δεν τους ελέγχουμε εμείς είτε από καταστάσεις που δημιουργούμε οι ίδιοι μέσα από τις πράξεις,τα θέλω και τις φιλοδοξίες μας», αναφέρει ο ίδιος για τον ρόλο του. Το έργο του Ισπανού συγγραφέα Eduardo Galan, «Ελιγμοί», ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.



Πώς προέκυψε το θέατρο στη ζωή σου;
Μικρός-μικρός θυμάμαι ότι ήθελα να γίνω εργάτης και συγκεκριμένα να βάζω τούβλα, αλλά πάντα μου άρεσε το θέατρο. Πραγματικά μαγευόμουν όταν παρακολουθούσα θεατρικές παραστάσεις και είχα την τύχη η μητέρα μου να με πηγαίνει συχνά. Στην εφηβεία ουσιαστικά το αποφάσισα. Έπειτα από παρότρυνση φίλων και καθηγητών στο σχολείο κατάλαβα πως αυτό είναι το όνειρό μου.

Ποιο κατά τη γνώμη σου είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κόσμος του θεάματος (κινηματογράφος και θέατρο) στην Ελλάδα και τι θα έπρεπε να αλλάξει;
Η πιο αναμενόμενη απάντηση είναι το οικονομικό. Ελλιπής χρηματοδότηση και πλέον ελάχιστη κρατική υποστήριξη. Έπειτα, ο χώρος έχει να παλέψει με κακούς παραγωγούς που δεν πληρώνουν και άλλα προβλήματα. Κατά τη γνώμη μου, ένα επίσης βασικό πρόβλημα είναι ότι οι σχολές θεάτρου και κινηματογράφου δεν έχουν συγκεκριμένη μέθοδο και δεν στοχεύουν συγκεκριμένα, με αποτέλεσμα στην πορεία να δημιουργούνται κενά.

Ποιες είναι οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση;
Από τηλεόραση δεν έχω και μεγάλη εμπειρία για να μιλήσω συγκεκριμένα. Από τα λίγα που έχω βιώσει, πέραν από τον τρόπο απόδοσης το θέατρο είναι ένα ζωντανό πράγμα: γεννιέται και πεθαίνει κάθε μέρα για περίπου ένα δίωρο. Ίσως αυτή να είναι η μαγεία του. Στην τηλεόραση όλα τρέχουν πολύ γρήγορα και κάτω από μεγάλη πίεση, που δεν σου αφήνει τον χρόνο να τη γευτείς.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στο θέατρο; Και τι αυτό που σε ενοχλεί;
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια τι είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο θέατρο. Είναι η αύρα που λαμβάνεις όταν παίζεις. Είναι σαν ένα αόρατο κύμα, αυτή την αίσθηση έχω από τότε που έπαιξα πρώτη φορά μπροστά στο κοινό, από την σχολή ακόμα. Είναι κάτι παράλογο που δεν μπορώ να το περιγράψω. Με ενοχλεί πολύ η αντιμετώπιση του επαγγέλματος ως χόμπι και κυρίως όταν γίνεται αυτό από τους ίδιους του ηθοποιούς. Και λίγο αυτό το ατέρμονο άγχος.



Πες μου έναν λόγο που θα άφηνες το θέατρο.
Όπως το έχει αποτυπώσει ο Βατό στο «Επιβίβαση για τα Κύθηρα», «να ταξιδεύεις μαζί της πάνω σε μια βάρκα που τη σέρνουν αγγελάκια». Κάτι τέτοιο να μπορούσα, δηλαδή να ταξίδευα όλο τον κόσμο. Τα ταξίδια είναι ό,τι πιο ωραίο. Είναι σαν καραμέλες σοφίας.

Η Ζαν Μορό έχει πει ότι «η ηθοποιία έχει να κάνει με πολύ λεπτά συναισθήματα. Δεν βάζεις μια μάσκα. Κάθε φορά που ένας ηθοποιός παίζει, δεν κρύβεται. Εκθέτει τον εαυτό του». Εσύ τι θα έλεγες;
Συμφωνώ ως ένα σημείο: φιλτράρεις ουσιαστικά τον ρόλο μέσα από τον ίδιο σου τον εαυτό, μέχρι το σημείο όπου βρίσκεις κοινά με τον χαρακτήρα.

Ποιους ηθοποιούς θαυμάζεις και γιατί;
Την Αμαλία Μουτούση. Κάθε φορά που την παρακολουθώ, τη θαυμάζω όλο και περισσότερο.

Πώς θα χαρακτήριζες εσύ τον εαυτό σου και πώς σε χαρακτηρίζουν οι φίλοι σου;
Δεν ξέρω τι να πω για εμένα. Ό,τι και να πω εγώ, οι άλλοι το βλέπουν καλύτερα. Θέλω να πιστεύω πως ειμαι ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος και οι φίλοι μου πως πιστεύουν το ίδιο για εμένα.

Και για το τέλος θέλω να μου πεις μια φράση για το σήμερα που ζούμε.
Αυτό που θα έλεγα για το σήμερα είναι ένα απόσπασμα από τον «Δωδεκάλογου του γύφτου» του Κωστή Παλαμά:
Δουλεύτε τον ξανά τον κόσμο στη φωτιά
και τα καλά του ξανανθίστε και τα κρίματα
χτυπώντας τον με το σφυρί και με τ' αμόνι! 
 
Info
Ελιγμοί
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Παραστάσεις: Από 26 Απριλίου και για 14 μόνο παραστάσεις
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μμ
Εισιτήρια: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο)
Διάρκεια: 80 λεπτά
Tηλ.: 210 345 5020