Εικόνες ντροπής στον Ζωολογικό Κήπο της Θεσσαλονίκης

Γεννήθηκα στην Άνω Πόλη, αλλά για πολλά χρόνια κατοικούσα μαζί με την οικογένειά μου, στην περιοχή της Ρωμαϊκής Αγοράς, κάτω από την Αγίου Δημητρίου. Το θέατρο Δάσους κι ο Ζωολογικός Κήπος συνοδεύουν τις παιδικές μου αναμνήσεις. Θεατρικές παραστάσεις, μαλλί της γριάς, βόλτες με τα πόνυ και φυσικά κυριακάτικες επισκέψεις στον μαγευτικό κόσμο των ζώων. Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, να βρίσκομαι σπάνια σε εκείνα τα μέρη, αλλά δεν ξεχνώ τις όμορφες στιγμές που σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία. Έτσι, ένα μεσημέρι, δίχως εμφανή λόγο, θέλησα να επισκεφθώ ξανά τα παλιά μου λημέρια.

Δυστυχώς, τίποτα δεν έμοιαζε με το τότε. Σαν μία φωτιά να πέρασε πάνω από τον Κέδρινο Λόφο (Σέιχ Σου) και να τα έκαψε όλα. Προχώρησα, μπήκα μέσα και το εσωτερικό του θύμιζε κρανίου τόπο. Προσπάθησα να συνομιλήσω με έναν βαριεστημένο φύλακα - τον μόνο που συνάντησα. Μάταιος κόπος.



Έρημη έκταση, ελάχιστα ζωάκια που ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες. Νηστικά, ασθενικά, παραμελημένα. Σε κοιτούσαν με παράπονο και προσμονή να τα βοηθήσεις, να τα ταΐσεις, να τους δώσεις μια γουλιά νερό. Εικόνες-σοκ για κάθε φιλόζωο.

Αποχώρησα απογοητευμένος, λυπημένος, μα δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια και θέλησα να διερευνήσω την τύχη του ζωολογικού κήπου και τυχόν σχέδια που υπάρχουν για την αναβάθμισή του. Κάπου διάβασα πως η τοπική αυτοδιοίκηση προτίθεται να μετατρέψει τον χώρο σε «πάρκο σπάνιων οικόσιτων ζώων». Γι΄αυτό τον λόγο μάλιστα, οι λύκοι και οι αρκούδες μεταφέρθηκαν προ διετίας από τη Θεσσαλονίκη στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου, στο Νυμφαίο. 

Ο κύριος Μάξιμος Πετρακάκης, προϊστάμενος του Τμήματος Κτηνιατρικής Υπηρεσίας του χώρου, έκανε μία μελέτη ανάπλασης και τονίζει ότι «δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά ο χαρακτήρας του Ζωολογικού Κήπου, γιατί θα περιέλθει στην αρμοδιότητα του Δασαρχείου. Αν φύγουν τα άγρια ζώα και αντικατασταθούν με οικόσιτα, δεν θα ισχύει πλέον το σχετικό παραχωρητήριο στον δήμο». Στην κατεύθυνση αυτή, τα περίπου 70 άγρια θηλαστικά όπως ελάφια, πλατώνια και αγριοπρόβατα που ζουν στον χώρο και μάλιστα αναπαράγονται, θα παραμείνουν και θα γίνει προσπάθεια τα θηλυκά να μπουν σε διαφορετικά κλουβιά για να ελεγχθούν οι γέννες.

Αυτό είναι το γενικό πλάνο. Το γεγονός, ότι αυτά τα ζώα επιβιώνουν, έχοντας ξεπεράσει πολλάκις τα όριά τους, δεν αναφέρεται βεβαίως πουθενά. Ήρθε η ώρα ο ίδιος ο κόσμος της πόλης να αποφασίσει για το μέλλον του Ζωολογικού Κήπου. Το ποσό που απαιτείται δεν είναι εξωφρενικό. Περί τα 70.000 ευρώ σε ετήσια βάση. Φυσικά με αυτά τα χρήματα ο κήπος δεν θα φτάσει να συναγωνίζεται τον αντίστοιχο πχ. του Βερολίνου, όμως τα ζώα θα έχουν, τουλάχιστον, την στοιχειώδη ασφάλεια και φροντίδα. Υπάρχει όμως πραγματικά η θέληση, να σώσουμε αυτά τα πλασματάκια;