Το ψευδώνυμο και η ίντριγκα του συγγραφέα

Λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο όλο και θα βρείτε μια σκιά στην παραλία ή κανένα απόμερο για ριχτείτε στην ανάγνωση των αγαπημένων αναγνωσμάτων του καλοκαιριού που δεν είναι άλλα από τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Για τις επόμενες μέρες, λοιπόν, έχω να προτείνει όχι απλώς ένα βιβλίο αλλά ένα συγγραφέα με τρία βιβλία στο ενεργητικό του και πολύ, μα πολύ ίντριγκα να τον συνοδεύει στην εν γένει παρουσία του στα ελληνικά γράμματα. 

Το όνομα του ή για την ακρίβεια το όνομα που ο ίδιος επέλεξε να παρουσιαστεί στο κοινό -καθώς και ακόμη και στενοί συνεργάτες στο εκδοτικό οίκο αγνοούν το όνομα και το επίθετο της αστυνομικής του ταυτότητας- είναι Ιερώνυμος Λύκαρης. 

Το τελευταίο του βιβλίο πάλι έχει μια ίντριγκα παρούσα ήδη από τον τίτλο του. «Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις» -Μάιος 2017, Καστανιώτης- και ο τίτλος είναι δάνειο από την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα». Πρόκειται για μια πασίγνωστη ατάκα που έλεγε στην ταινία ο Κωνσταντίνος Τζούμας.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζω: «Το Ακου, πτώμα να μαθαίνεις είναι μια συναρπαστική ίντριγκα με απίστευτο φινάλε, αντάξιο της κωμικοτραγικής επινοητικότητας που γεννά η ροπή του ανθρώπου προς το έγκλημα. 

Ακούσιος εμπνευστής και οργανωτής της είναι ο Κόκκινος Τράγος, εισαγγελέας αποσπασμένος στη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της αστυνομίας, που διαχειρίζεται την κατάθλιψή του ερμηνεύοντας τους εφιάλτες του με έναν δικής του έμπνευσης εγκληματολογικό ονειροκρίτη.

Λίγες ώρες μετά την αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού της ζωής και της καριέρας του στον Κόκκινο Τράγο, ο υποδιοικητής της υπηρεσίας ταξίαρχος Βάθρακας ή Σκιά βρίσκεται νεκρός στο γραφείο του. 

Ποια αιματοβαμμένα νήματα συνδέουν τον κακόμορφο ταξίαρχο Βάθρακα, την πανέμορφη σύζυγό του Ξανθούλα ή Χήρα Αλεπού, τον διοικητή της υπηρεσίας αντιστράτηγο Χαρομήτρο ή Μινώταυρο και την εγκληματική οργάνωση Αδελφότητα του Βορρά, που στο παρελθόν είχε παγιδεύσει τον Κόκκινο Τράγο, όταν αυτός διερευνούσε τη δράση της; Τι ρόλο παίζουν στην υπόθεση ένας δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ, ο Αργοναύτης, καθώς και δύο παιδικοί φίλοι του Κόκκινου Τράγου: ο Χαμαιλέοντας, υπουργός της κυβέρνησης, που από μικρός είχε το χάρισμα της εκμετάλλευσης των περιστάσεων, και ο Μανούσος, καντηλανάφτης, περιποιητής τάφων και συμπτωματικός deus ex machina της κάθαρσης;

Στη μυθιστορηματική πλοκή ενσωματώνονται αληθοφανή ρεπορτάζ που στήνονται «για καλό σκοπό», καθώς και ένα παραλλαγμένο δοκίμιο του Μαρξ με τίτλο Η συμβολή του οργανωμένου εγκλήματος στην ανάπτυξη του πλούτου των εθνών».

Ο συγγραφέας -σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνονται στα σημειώματα των βιβλίων του- γεννήθηκε στην Αθήνα και σήμερα είναι σε ώριμη ηλικία. 

Πρωτοεμφανίστηκε στην αστυνομική λογοτεχνία στο δεύτερο τόμο των Ελληνικών εγκλημάτων (2008) με το διήγημα «Κανένα έλεος για τους καλύτερούς μας φίλους». Στον τρίτο τόμο (2009) δημοσιεύτηκε το «Πάσα θανάτου», ενώ στον τέταρτο τόμο (2011) το «Face control».

Το 2011 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Το ρομάντζο των καθαρμάτων», στο οποίο αναδεικνύονται ως φάρσες και τραγωδίες οι πολυδαίδαλες σχέσεις του οργανωμένου εγκλήματος με επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ακολούθησε το πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα «Μαύρα κουφέτα» (2013), «ένα ρέκβιεμ για τη χαμένη ουτοπία του 20ού αιώνα. 

«Η ζήλια είναι μαχαιριά» (2014) ήταν η πρώτη από μια σειρά μαύρων κωμωδιών, στην οποία κινητήρια δύναμη και καταλύτης των ανθρώπινων πράξεων είναι κάθε φορά ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Το «Άπληστε κόσμε, κάλπικε» (2015) ήταν το δεύτερο βιβλίο της σειράς αυτής.