Η ιστορία της Τζιλ και του Όλλυ

Ο Χάρης Αττώνης από τους πιο διακεκριμένους ηθοποιούς της γενιάς του επιλέγει – τις περισσότερες φορές- να αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα μιας παράστασης.  

Το ίδιο πράττει και φέτος. Φτιάχνει με πρώτη ύλη το έργο του 53χρονου Βρετανού Philip Ridley – το Wonderful Insect του 1998- την παράσταση «Λαμπρά Παράσιτα», έχοντας δίπλα του, τον καλό φίλο και συνεργάτη Φάνη Παυλόπουλο και την Κατερίνα Λάττα. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αυτό είναι μια πρώτη επιτυχία.

Ο Χάρης που συμμετέχει και ως ηθοποιός στη παράσταση – ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Tempus Verum –Εν Αθήναις, από τις 18 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, από Τετάρτη έως και Κυριακή- έχει και την ευθύνη της μετάφρασης και της σκηνοθεσίας.

Ζήτησα από τον Χάρη Αττώνη να μας μιλήσει για την παράσταση, το έργο και τον συγγραφέα. Ανταποκρίθηκε με χαρά. 

Για τις επιλογές του: «Αν και τα έργα που αγαπάω από το κλασικό ρεπερτόριο είναι πολλά, πάντα με ενδιέφερε το τι συμβαίνει στο παγκόσμιο θέατρο και η ανάγκη μου ήταν μέσα από τη δουλειά μου να αγγίζω θέματα που αφορούν τόσο στο σήμερα όσο και να λένε μια ιστορία που μπορεί να συγκινήσει και να ταξιδέψει το κοινό. Πιστεύω ότι το αθηναϊκό θέατρο έχει πολύ χώρο και μεγάλη ανάγκη για σύγχρονα και καλά κείμενα και όσο και αν κατανοώ τα διαρκή ανεβάσματα γνωστών συγγραφέων τόσο από το ελληνικό όσο και από το διεθνές ρεπερτόριο, προτιμώ να παίρνω το ρίσκο να συστήσω στον κόσμο ένα έργο που δεν έχει ξαναδεί και έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Με τα Λαμπρά Παράσιτα στάθηκα τυχερός για πολλούς λόγους. Μετά από μια μικρή ενδοσκόπηση για το πιο ήθελα να είναι το επόμενο μου βήμα, ύστερα από την πρόταση του συνεργάτη μου Βαγγέλη Κώνστα, διάβασα αρκετά νέα έργα, κυρίως ξένα μια και ελληνικά δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά και αν υπάρχουν είναι κατόπιν “παραγγελίας”». 

Για το έργο και το συγγραφέα: «Όταν έπεσαν στα χέρια μου τα Λαμπρά Παράσιτα, από τις πρώτες κι όλας σελίδες συνειδητοποίησα ότι με τον Philip Ridley μιλάμε την ίδια γλώσσα. Μια ιστορία άκρως προκλητική και επίκαιρη, μα καθόλου διδακτική, δοσμένη με ένα συναρπαστικό και σύγχρονο τρόπο. Ένας κόσμος παραμυθιού βγαλμένο λες από το σπουδαίο Τιμ Μπάρτον. 

Η ιστορία ενός φαινομενικά καθημερινού ζευγαριού που προβαίνει στις πιο ανορθόδοξες, σκληρές, κωμικοτραγικές και μάταιες πράξεις για να αποκτήσει αυτό που η κοινωνία και η ίδια η ζωή του έχει στερήσει. Μια ιστορία αγάπης που δε μιλάει καθόλου για αγάπη μα κυρίως για αποκτήνωση, αποξένωση, απομάκρυνση από κάθε είδους ηθική και αρετή. Ένα διαρκές παιχνίδι με βαθιά ριζωμένες έννοιες περί θρησκείας, πίστης, ελπίδας, οικογένειας, κοινωνίας, φιλανθρωπίας, προόδου, ευγένειας και ταξικής πάλης.



Ο Philip Ridley, ως σύγχρονος δημιουργός, επηρεάζεται από τη μαζική ανάπλαση του Ανατολικού Λονδίνου και το πώς η υποβάθμιση της ζωής με σκοπό τη στοχευμένη ανάπλαση μιας περιοχής μπορεί να φέρει σε έντονα αδιέξοδα τους ανθρώπους, με ότι συνεπάγεται αυτό για μια κοινωνία παραδοσιακά ταξική αλλά και για μια εποχή που οι υλιστικές ανάγκες έχουν τον κύριο λόγο και το κεφάλαιο είναι ο μόνος δρόμος προς την καταξίωση. Έτσι, τοποθετεί τους ήρωες του σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό, που ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν είναι να πατήσουν επί πτωμάτων. 

Ο συγγραφέας, από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς του In-yer-face theatre, φτιάχνει έναν κόσμο παράξενα όμορφο, με καταιγιστική δράση και καλεί το κοινό να γίνει συνένοχος αυτού του παράτολμου ζευγαριού, της Τζιλ και του Όλλυ και γιατί όχι, να είναι παρόν και μάρτυρας σε κάθε σκληρή πράξη του. Χωρίς να είναι διαδραστικό, θέτει το θεατή σε διαρκή σκέψη και κρίση για όσα συμβαίνουν στη σκηνή, μπροστά στα μάτια του. Παράλληλα, προσφέρει στο δημιουργό μια ανεξάντλητη δυνατότητα να παίξει με ένα σωρό ερμηνευτικούς τρόπους, που είναι παράξενα διασκεδαστικοί ή συγκινητικοί και εντείνουν την αγωνία και ίσως τον τρόμο που βιώνουν οι ήρωες επί σκηνής.

Είναι ένα έργο που το τελικό και μεγάλο του στοίχημα είναι να κερδίσει το κοινό, το οποίο έχει ενεργό και υπαρκτό ρόλο και μέχρι το τέλος ευελπιστεί να τα καταφέρει».