The Punisher: το νέο βαρύ χαρτί της συνεργασίας Marvel-Netflix

Αλάνθαστος ελεύθερος σκοπευτής. Ειδικός σε όπλα και εκρηκτικές ύλες, αλλά και στην εξουδετέρωσή τους. Άσος σε τακτικές ανορθόδοξου πολέμου. Ασύλληπτα ανθεκτικός απέναντι στα βασανιστήρια και στον πόνο. Θανάσιμος στη μάχη σώμα με σώμα. Ο Φρανκ Καστλ μπορεί να μην έχει τις υπερδυνάμεις του Daredevil, Λουκ Κέιτζ, της Τζέσικα Τζόουνς και του Ντάνι Ραντ ούτε τους απεριόριστους πόρους του τελευταίου, όμως τον κινητοποιεί μία βαθιά ανάγκη για εκδίκηση, τη στιγμή που δεν του έχει απομείνει τίποτα. Και αυτό μπορεί από μόνο του να αποτελέσει μία ανεξέλεγκτη δύναμη. 

Το “The Punisher” είναι ο νέος καρπός της συνεργασίας μεταξύ του Netflix και της Marvel (και ενδεχομένως ο τελευταίος, μια και η Disney αποκτά προσεχώς το δικό της κανάλι και μαζεύει όλα τα χαρτιά που έχει στη διάθεσή της κάτω από τη δική της σκεπή) και ανατρέπει τον νόμο της φθίνουσας απόδοσης, ο οποίος ήθελε την απήχηση (ή την ποιότητα) των σειρών του «μεγάλου συνασπισμού» να μειώνεται σταδιακά μετά το “Daredevil”. Με άλλα λόγια, το “The Punisher” κοιτά το “Daredevil” στα μάτια, και αφ’ υψηλού τα “Jessica Jones”, “Luke Cage” και “Iron Fist”.



Η ιστορία ξεκινάει από εκεί που μας άφησε στον δεύτερο κύκλο του “Daredevil”. Ο -νεκρός για τον κόσμο- Φρανκ Καστλ εξοντώνει και τα τελευταία μέλη των συμμοριών που ήταν υπεύθυνες για τον θάνατο της οικογένειάς του, για να κάνει στη συνέχεια μία νέα αρχή ως επιμελής οικοδόμος, με καινούργιο όνομα (Πιτ Καστιλιόνε) και καινούργιο μούσι. Ωστόσο τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Φρανκ διαπιστώνει ότι πίσω από τη δολοφονία της γυναίκας και των παιδιών του κρύβεται κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που τον ωθεί να πάρει και πάλι τα αυτόματα όπλα του και να βγει για κυνήγι…

Η νέα σειρά, ο πρώτος κύκλος της οποίας ανέβηκε στην πλατφόρμα του Netflix στις 17 Νοεμβρίου, δείχνει ότι έμαθε από τα λάθη των δύο προηγούμενων σειρών (“Luke Cage” και “Iron Fist” - το “Defenders” είναι διαφορετικό πλάσμα, για αυτό και δεν το λαμβάνουμε υπόψη εδώ), αντιμετωπίζοντας με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο το ζήτημα των ανισορροπιών στον ρυθμό. Για ορισμένους θεατές, η σειρά ενδεχομένως να φανεί αργή. Υποθέτω ότι αυτό γίνεται σκόπιμα, για δύο λόγους (πέραν του ότι το συμβόλαιο προέβλεπε 13 επεισόδια). Πρώτον, γίνεται μία προσπάθεια να δοθεί μεγαλύτερο βάθος στους χαρακτήρες, ακόμα και στους περιφερειακούς. Δεύτερον ο δημιουργός, Στιβ Λάιτφουτ (ο οποίος μας έδωσε επίσης το “Hannibal”) αποπειράται να αναδείξει ορισμένα επίκαιρα θέματα που «καίνε» την Αμερική: την αντιμετώπιση των βετεράνων και ιδιαίτερα το ζήτημα της οπλοκατοχής. Τα θέματα αυτά αναλύονται στην κεντρική ιστορία, αλλά και στις παράλληλες, που αναπτύσσονται ακτινωτά γύρω από την πρώτη.



Σκοπεύοντας να αναδείξει τη φρίκη της βίας, ο Λάιτφουτ αποφεύγει το στυλιζάρισμά της. Οι σκηνές σπλάτερ ακολουθούνται από αντίστοιχες όπου οι ήρωες δέχονται πρώτες βοήθειες, με την παραμικρή ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Έτσι, αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο και οι αληθινές συνέπειες της βίας, προκειμένου να στηριχτεί το επιχείρημα εναντίον της - επιχείρημα που εμπλουτίζεται και με διαλόγους μεταξύ των ηρώων περί αυτής.  

Εκτός από τον σταθερό ρυθμό, τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και την καθηλωτική αφήγηση, η σειρά έχει να επιδείξει και άλλες αρετές. Οι σκηνές μάχης είναι αριστοτεχνικά στημένες, ο Τάιλερ Μπέιτς (“John Wick”, “Guardians of the Galaxy”) έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο μουσικό ντύσιμο της σειράς (συνολικά έχω να απολαύσω τόσο πολύ ένα soundtrack από το "Sons of Anarchy"), ενώ το καστ έχει επιλεχθεί με ευστοχία ελεύθερου σκοπευτή. Ο Τζον Μπέρνθαλ φαντάζει γεννημένος για τον ρόλο του Φρανκ, αποδίδοντας μία πολλαπλά τραγική φιγούρα που καθοδηγείται από την οργή και την απελπισία του, δείχνοντας, ωστόσο, ότι νοιάζεται για τους ανθρώπους που είναι κοντά του, παρά το γεγονός ότι προσπαθεί να τους κρατήσει μακριά.



Η Marvel έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην ανάπτυξη γυναικείων χαρακτήρων στο σύνολο των σειρών της που φιλοξενούνται στο Netflix και η παράδοση συνεχίζεται και στο “Punisher”. Η Κάρεν Πέιτζ (Ντέμπορα Αν Γουόλ) είναι ένας χαρακτήρας που έχει εξελιχτεί αρκετά από τότε που μας συστήθηκε στον πρώτο κύκλο του “Daredevil”. Έχει αποκτήσει δυναμισμό μέσα από τις δυσκολίες που συνάντησε, χωρίς ωστόσο να χάσει τον ανθρωπισμό της και παραμένοντας προσηλωμένη στις αρχές της. Η Ντίνα Μαντάνι (Άμπερ Ρόουζ Ρεβά) είναι το new entry, μία φέρελπις πράκτορας του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας που είναι αποφασισμένη να ξεσκεπάσει μία βρόμικη υπόθεση που ξεκινά από την Κανταχάρ του Αφγανιστάν και φτάνει ως τα κεντρικά της CIA, κάτι που θα τη φέρει μοιραία στον δρόμο του Φρανκ. Όσο εξελίσσεται η σειρά, μπαίνουν στο κάδρο και άλλες γυναίκες -σε υποστηρικτικό ρόλο- που αφήνουν το δικό τους διακριτικό αποτύπωμα στην ιστορία.



Παράλληλα, η Marvel αποφεύγει την τρικλοποδιά που έφαγε στο “Iron Fist”, εισπράττοντας διαδοχικές -αβάσιμες- κατηγορίες για white-washing. Η Μαντάνι -η οποία είναι δημιούργημα της σειράς, όχι του κόμικ- απέκτησε το background μίας Ιρανής μουσουλμάνας που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, όπου μετανάστευσαν οι γονείς της (η ίδια η Ρεβά που την υποδύεται έχει πολωνικές, κενυάτικες και ινδικές ρίζες). Ο Ντέιβιντ Λίμπερμαν (Micro) διατηρεί την εβραϊκή καταγωγή που έχει στο κόμικ (τον υποδύεται ο Έμπον Μος Μπάκραχ), ενώ ο Κέρτις Χόιλ αν και είναι Καυκάσιος στο κόμικ, γίνεται Αφροαμερικάνος (στον ρόλο του, ο Τζέισον Μουρ) στη σειρά - και μάλιστα είναι η πιο δυνατή φωνή στο ζήτημα της αντιμετώπισης των βετεράνων: τραυματίας πολέμου ο ίδιος (έχασε το πόδι του έπειτα από μία βομβιστική επίθεση), λειτουργεί έναν σύλλογο με στόχο την ψυχολογική υποστήριξη των βετεράνων και την ομαλή επανένταξή τους στην αμερικανική κοινωνία. 

Αντλώντας από έναν ιδιαίτερα δημοφιλή ήρωα κόμικ (ο οποίος μεταφέρθηκε τρεις φορές στη μεγάλη οθόνη), η Marvel δημιούργησε μία σειρά που τη βοηθά να ανακάμψει από δύο προηγούμενες κακοτοπιές: το αμφιλεγόμενο “Iron Fist” και το αδιάφορο “Inhumans”. Προσεγμένος σε κάθε λεπτομέρεια, ο πρώτος κύκλος του “The Punisher” εγγυάται 11,5 ώρες συναρπαστικής πλοκής και θεαματικών χορογραφιών μάχης.