Τα κορίτσια του Νορβηγού σκηνοθέτη

Tρέξιμο από αίθουσα σε αίθουσα. Το πρωί καλοκαίρι, το βράδυ χειμώνας. Τι σημαίνει αυτό; Απλά πράγματα: Ένας παθιασμένος σινεφίλ υποχρεούται να έχει μαζί του, δύο και τρεις αλλαξιές…

Σε κάθε περίπτωση, μύρισε Άνοιξη. Το αντιλαμβάνεσαι στη διαδρομή από την Πλατεία Αριστοτέλους στο Λιμάνι.

Σε μια από αυτές τις διαδρομές σκέφτηκα μια και δύο φορές το εγχείρημα ενός Νορβηγού σκηνοθέτη. Ο τελευταίος, ο Χόβαρντ Μπούστνες- αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα και να εισχωρήσει στα άδυτα του κομματικού μηχανισμού της «Χρυσής Αυγής». Η ταινία – διάρκειας 92 λεπτών- είναι μια παραγωγή τριών χωρών (Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία) και έχει τίτλο :Τα κορίτσια της Χρυσής Αυγής (Golden Dawn Girls). 

Σε ένα ενημερωτικό σημείωμα για την ταινία που βρήκα στο site του Φεστιβάλ διαβάζω: «O σκηνοθέτης αποφασίζει να διερευνήσει από απόσταση αναπνοής το φαινόμενο της ραγδαίας ανόδου της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και πλησιάζει τρία ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής – γένους θηλυκού. Καθώς εισχωρεί συστηματικά και για αρκετά χρόνια στα άδυτα των νεο-ναζί (πριν και μετά τη δίκη για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης), αναλογίζεται μήπως η αύξηση της δημοφιλίας του εξτρεμιστικού κόμματος οφείλεται και στο ότι οι γυναίκες βγήκαν στην εμπροσθοφυλακή. Μια εφιαλτική εκ των ένδον ματιά σε μια αχαρτογράφητη περιοχή». Στην ταινία – προβλήθηκε αργά το βράδυ της Τετάρτης- εμφανίζονται η κόρη του Νίκου Μιχαλολιάκου, Ουρανία, η σύζυγος του Γιώργου Γερμενή, Ευγενία καθώς και η μητέρα του Παναγιώτη Ηλιόπουλου. 

Από τις υπόλοιπες ταινίες που παρακολούθησα με συγκίνησαν δίχως άλλο 2. Η μία, με τίτλο Oυδέν μονιμότερον του προσωρινού έρχεται από το Ισραήλ (συμπαραγωγή με την Γερμανία), μια ταινία των Ταμίρ Ελτερμάν-Ρίνα Καστελνουόβο.

Το στόρι της : «Ο Μoύχι, ένα μικρό αγόρι από τη Γάζα, ζει σ’ ένα νοσοκομείο του Ισραήλ εδώ και οχτώ περίπου χρόνια, ανήμπορο να μετακινηθεί εξαιτίας της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας. Καθώς βρέθηκε εκεί ως βρέφος, όταν απειλούνταν από μια ανοσοποιητική διαταραχή, το νοσοκομείο είναι το μόνο σπίτι που έχει γνωρίσει και η ανατροφή του είναι στα χέρια του υποτιθέμενου εχθρού. Δύο σκηνοθέτες από την Ιερουσαλήμ καταγράφουν τις παράδοξες συνθήκες που διαμορφώνουν τις ανθρώπινες ζωές, πέρα από τις ταυτότητες, τις θρησκείες και τις συγκρούσεις». 

Η δεύτερη ταινία ονομάζεται Ο σπορέας της Μελίσα Ελισόντο Μορένο και έρχεται από το Μεξικό. Το στόρι της: «Ο Μπαρτολομέ, ένας δάσκαλος που κάνει μάθημα σε παιδιά διαφόρων ηλικιών στα βουνά των Τσιάπας στο Μεξικό, ξέρει πολύ καλά πως η παιδαγωγική δεν βασίζεται στα σχολικά εγχειρίδια και δεν στριμώχνεται στους τέσσερις τοίχους μιας αίθουσας. Ένας πραγματικός σπορέας γνώσης ξετυλίγει τη φιλοσοφία και τη μέθοδό του μπροστά στον φακό και γίνεται φάρος ελπίδας για τη δημιουργία ενός πανανθρώπινου μοντέλου εκπαίδευσης που στηρίζεται στην περιέργεια και την αγάπη για τον έξω κόσμο».



Σημειώνω επίσης την ταινία το Το μακρινό γάβγισμα των σκυλιών του Σίμον Λέρεν Βίλμοντ (μια συμπαραγωγή της Δανίας, Φιλανδία, Σουηδία). Το στόρι της ταινίας μας μεταφέρει σε ένα χωριό στα σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας, όπου ένα δεκάχρονο ορφανό αγόρι μεγαλώνει μαθαίνοντας να συνηθίζει τον ήχο από τις εκρήξεις, να αναγνωρίζει τις διάφορες σειρήνες συναγερμού, να παίζει με όπλα, να κολυμπά σε σκοτεινά νερά και να απολαμβάνει τη φροντίδα της γιαγιάς του. 



Από την αναφορά μας δεν θα μπορούσε να λείπει ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, με την νέα ταινία του που φέρει τον τίτλο Επιστροφή.

Μετά τη Δεύτερη Ευκαιρία, μεταφερόμαστε και πάλι σε περιβάλλον φυλακών ανηλίκων. 

Τέλος, δύο λόγια για τα Βραβεία της Αγοράς, της " κουζίνας " του Φεστιβάλ, όπως λέει και ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. 

Το πρώτο Βραβείο απονεμήθηκε στην ταινίας Seeds of Columbus σε σκηνοθεσία Μαριάννας Οικονόμου, ενώ το δεύτερο βραβείο «πήγε» στην ταινία Staring at the Sun σε σκηνοθεσία των Atieh Αttarzadeh και Heslam Eslami. Ειδική μνεία απέσπασε η ταινία Gentle Warriors από τη Λιθουανία.