Η Πατρίσια Απέργη, μια σύγχρονη χορογράφος της «αστικής πραγματικότητας» συμμετέχει με 80 νέους περφόρμερς στην πρωτοβουλία του 5ου Onassis Fast Forward Festival Athens της «Στέγης»
Η Πατρίσια Απέργη γεννήθηκε στην Αθήνα.
Εντός των συνόρων, σπούδασε χορό, θέατρο και χορογραφία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στη σχολή χορού της Νίκης Κονταξάκη, ενώ εκτός συνόρων στο Université de Nice Sophia- Antipolis στη Γαλλία και στο Μiddlesex University στο Λονδίνο.
Τον Φεβρουάριο του 2010 προσκλήθηκε ως χορογράφος «in residence» στο Tanzquartier στη Βιέννη, για το project «accumulations», όπου μαζί με τους Willy Prager, Alexander Andriyashkin, An Kaller και Raimonda Gudaviccute χορογράφησε το έργο «Donated Nations».
Τον Μάρτιο του 2014, χορογράφησε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το έργο TANZheimer, με χορευτές άνω των 65 χρονών.
Τον Ιανουάριο του 2015, χορογράφησε την όπερα «Τα παραμύθια του Χόφμαν», στην όπερα της Πέρμ στην Ρωσία, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου και μουσική διεύθυνση του Θόδωρου Κουρετζή.
Από τις 2 έως τις 6 Μαΐου η Πατρίσια Απέργη συμμετέχει στο 5ο Onassis Fast Forward Festival Athens που διοργανώνεται από την «Στέγη» του ιδρύματος Ωνάση, σε ένα κτίριο-ορόσημο της πανεπιστημιακής κοινότητας, το Παλαιό Χημείο στο οποίο στεγάζεται η Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής.
Η χορογράφος συνεργάζεται με τον Ιάπωνα εικαστικό Χικάρου Φουτζίι, παράγοντας ένα έργο τέχνης που σχετίζεται με τον αρχαίο κοινό τάφο 80 δεσμωτών που αποκαλύφθηκε πριν δύο χρόνια στο Παλαιό Φάληρο.
Όπως διαβάζουμε στο σημείωμα του Ιάπωνα καλλιτέχνη: «Περίπου 80 σκελετοί με σιδερένια δεσμά, πιθανόν θύματα εκτέλεσης, ανακαλύφθηκαν σε έναν κοινό τάφο των αρχαϊκών χρόνων, κοντά στο Φαληρικό λιμάνι της πόλης. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, πρέπει να ήταν νεαροί, όχι εχθροί αλλά ούτε κλέφτες ή δούλοι που απέδρασαν, διότι τάφηκαν με τα ρούχα τους, κάτι το οποίο, μεταξύ άλλων, μαρτυρεί ένδειξη σεβασμού από τους εκτελεστές.
Ωστόσο, άλλα πράγματα παραμένουν άγνωστα, όπως η ταυτότητά τους ή ο τρόπος που εκτελέστηκαν. Η ομαδική αυτή ταφή χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 7ου αιώνα π.Χ., εκτίμηση που βασίζεται στη χρονολόγηση δύο μικρών οινοχόων που βρέθηκαν ανάμεσα στους σκελετούς. Το πρωταρχικό γεγονός είναι η εκτέλεση, ως πράξη που συνέβη σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία επικρατούσε χάος στην αθηναϊκή κοινωνία, πριν από την εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Είχε άραγε αυτή η εκτέλεση των νέων Αθηναίων κάποια επίδραση στα γεγονότα που οδήγησαν τις πολιτειακές εξελίξεις ή είναι εντελώς ασύνδετη; Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Τα ανθρώπινα κατάλοιπα ή τα ταφικά αγγεία παρουσιάζουν το γεγονός της εκτέλεσης, αλλά δεν ρίχνουν φως στις αιτίες.
Το έργο εξετάζει τα φυσικά αίτια που οδήγησαν στον θάνατο, με τη μελέτη καθενός από τους σκελετούς, ενώ συγχρόνως επιχειρεί μια έρευνα μέσω της τέχνης ως σωματική εμπειρία.
Η εκτέλεση που έλαβε χώρα δίχως μάρτυρες στην αρχαία Ελλάδα θα αναπαρασταθεί από νέους της σημερινής εποχής.»
Με απλά λόγια, 80 νέοι χορευτές από την Αθήνα θα συμμετέχουν στο ιδιαίτερο πρότζεκτ αναβιώνοντας την εκτέλεση και την ταφή των 80 νεκρών δεσμωτών «ρίχνοντας φως στη «σκοτεινή», πριν από τον Χρυσό Αιώνα, Αθήνα του 7ου αιώνα π.Χ.»
Ο Χικάρου Φουτζίι, σε συνεργασία με την Πατρίσια Απέργη, θα προσπαθήσουν να αναπαραστήσουν τη σκηνή με τη μορφή ενός έργου τέχνης με σωματική έκφραση, στην οποία θα δώσουν μορφή τα σώματα των σημερινών νεαρών Αθηναίων.