Το αστυνομικό μυθιστόρημα Πόλη στο Φως είναι το τρίτο μέρος της αθηναϊκής τριλογίας που έστησε η Ευτυχία Γιαννάκη με πρωταγωνιστή τον αντισυμβατικό για τα ήθη της ΕΛΑΣ αστυνόμο Χάρη Κόκκινο
Γ. Κ. Καρατζάς
Η ζωή βρίθει αθώων τεράτων, έγραφε ο Charles Beaudelaire και η Ευτυχία Γιαννάκη στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας της – της αθηναϊκής τριλογίας της με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο- επιλέγει να προτάξει τη φράση του ποιητή.
Την φράση του ποιητή την ξαναβρίσκουμε προς το τέλος του βιβλίου. Εδώ, σε αυτό το μικρό απόσπασμα: «Ο κόσμος είναι γεμάτος αθώα τέρατα», είπε αποφασιστικά ο Χάρης που δεν είχε κουράγιο να ακούσει άλλα. Σηκώθηκε ζαλισμένος, χωρίς να τον κοιτάζει. Ήταν μπροστά σε ένα αθώο τέρας; Ήταν και ο ίδιος ένα αθώο τέρας; «Δεν θα είσαι πάντα νικητής , Αστυνόμε. Κανείς δεν είναι πάντα νικητής. ‘Ολοι στο τέλος πέφτουμε», φώναξε πίσω από την πλάτη του πριν να κλείσει η πόρτα.
Πάντως, μια είναι η βασική αλήθεια: Στο 3ο βιβλίο της Γιαννάκη – Πόλη στο Φώς, ο τίτλος του, από τις εκδόσεις Ίκαρος- τα αθώα τέρατα δεν είναι ένα και δύο… Οδηγούν τις περισσότερες φορές την εξέλιξη ή και την υπονομεύουν λοξοδρομώντας τη σκέψη και τη ματιά. Σε κάθε περίπτωση κάνουν την δουλειά τους. Κρατούν το μυστικό νήμα του Λαβυρίνθου που φτιάχνει ένας ορθολογιστής τεχνίτης του λόγου όπως η Γιαννάκη. Ενας λαβύρινθος σκοτεινός όπως πάντα και ανεπανόρθωτα υγρός από τα πάθη και τις διαψεύσεις των ανθρώπων που για αλλού ξεκίνησαν και αλλού η ζωή τους πήγε…
Ο Λαβύρινθος της Γιαννάκη φτιάχνεται – αν δεν ασφαλίζεται κιολας- από το καλοσχεδιασμένο και σωστό ως προς την δόση του flashback, τα «εμπρός πίσω» του χρόνου και της μνήμης . Η αναδρομή αλλά και η ανάκληση είναι μια υπενθύμιση της διάψευσης των μεγάλων προσδοκιών, μια πράξη ματαίωσης…
Ταυτόχρονα, με το Λαβύρινθο που εν τέλει φιλοξενεί όλα αυτά τα κατά Beaudelaire αθώα τέρατα η Γιαννάκη «στήνει» με επιδεξιότητα ένα διαρκές παιχνίδι ανατροπών όπου η χαρά παραδίδει σκυτάλη στη μεγάλη λύπη και στον αβάσταχτο πόνο, η χαρά κάνει βάρδια με την απώλεια, το μίσος συναντά το πάθος και εκείνο τροφοδοτεί το σκηνικό του αίματος, της παράβασης και της ύβρεως.
Στο τρίτο βιβλίο της Γιαννάκη το περιβάλλον είναι γνώριμο. Ο αντισυμβατικός για τα δεδομένα της ΕΛΑΣ αστυνόμος Χάρης Κόκκινος που έμαθε από τον προφυλακισμένο γιό του (κατηγορείται για τον βιασμό ενός νεαρότερου αγοριού) να διαβάζει τον φανατικό της μοναξιάς, Αυστριακό συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, που ακούει το τραγούδι του Μπόουι “We can be heroes for one day” και φτιάχνεται, που κάνει παρέα με την τράνς φίλη του Τζέλα, που συζεί με την Λίνα – την συνεργάτιδα στο γραφείο του- αλλά και με την γάτα του, την Μπλέ στο μικρό διαμέρισμα του Παγκρατίου.
Κλείσιμο
Δεν γράφω λεπτομέρειες – ούτε για τον φόνο, ούτε για την δίκη του Νίκου και το τι επακολουθεί της δίκης αλλά ούτε για τα πολύ προσωπικά του Χάρη και της Λίνας. Φοβάμαι μην προδώσω το στόρι…
Παραθέτω μόνο το εκδοτικό ενημερωτικό σημείωμα: «Mια έγκυος γυναίκα, με καριέρα μοντέλου, δολοφονείται άγρια στη μονοκατοικία της στο Καβούρι. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και η ομάδα του αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα που τους φέρνει αντιμέτωπους με προσδοκίες που διαψεύστηκαν, κυκλώματα ντόπινγκ στον αθλητισμό κι έναν κύκλο βίας που ξεκινάει από τη Σερβία του 1995 για να καταλήξει στην Αθήνα του 2014.
Ταυτόχρονα, ο γιος του σαρανταπεντάρη Αστυνόμου δικάζεται με κατηγορίες που δοκιμάζουν τις αντοχές του, καθώς αναζητά τις δικές του ευθύνες στα λάθη του παρελθόντος.
Σε αυτή την υπόθεση όλοι είναι ύποπτοι και οι ανακρίσεις φέρνουν στο φως μια πόλη που μετατρέπεται σε κλειστό δωμάτιο. Το ερώτημα που τίθεται είναι μέχρι πού μπορείς να φτάσεις όταν δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις. Όταν διαπιστώνεις ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία.
Η ιστορία αποτελεί το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας και δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε η πόλη, το φως και το σκοτάδι της».
