Η Ευαγγελία Θωμάκου είναι από τους λίγους αγαπημένους φωτογράφους – εκ των μαχητών της εμπροσθοφυλακής των συναυλιών. Εκεί συνήθως την συναντώ. Ζωσμένη τα όπλα της και πάντα Κυρία (με Κ κεφαλαίο). Μ αρέσει το βλέμμα της – σχεδόν γυμνό υπηρετεί τη στιγμή του καλλιτέχνη δίχως περιττά στολίδια…
Εδώ την συναντούμε να αποθανατίζει 12 στιγμές καλλιτεχνών – η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο Gazarte τον Φεβρουάριο του 2018, ο Θοδωρής Βουτσικάκης στην «Σφίγγα» τον Ιανουάριο του 2018, η Ηρώ Σαΐα στην «Σφίγγα» τον Νοέμβριο του 2017, η Λίνα Νικολακοπούλου στην «Σφίγγα» τον Δεκέμβριο του 2017, η Μαρία Παπαγεωργίου στον «Σταυρό του Νότου» τον Ιανουάριο του 2017, η Μαριέττα Φαφούτη Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος τον Μάιο του 2017, η Νατάσσα Μποφίλιου στη Τεχνόπολη τον Σεπτέμβριο του 2017, η Παυλίνα Βουλγαράκη στον «Σταυρό του Νότου» τον Οκτώβριο του 2017, η Πέννυ Μπαλτατζή στο Half Note τον Μάρτιο του 2014, ο Σταύρος Ξαρχάκος στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβριο του 2017, ο Στέλιος Βαμβακάρης στο Φεστιβάλ Αθηνών τον Ιούνιο του 2015 και η Τάνια Τσανακλίδου στον «Σταυρό του Νότου» τον Φεβρουάριο του 2018.
Αλλά, ας δώσω τον λόγο στη φίλη Ευαγγελία: «Έχω σπουδάσει φωτογραφία. Αγαπημένο μου θέμα είναι τα δέντρα. Αμέτρητα δέντρα, συχνά χωρίς φύλλα, να μπορείς να βλέπεις μέσα απ’ αυτά. Καλλιτέχνες επί σκηνής φωτογράφισα από ένα πείσμα. Μου έλεγαν ότι είναι δύσκολο είδος, με ιδιαιτερότητες, φωτισμοί, κίνηση, πολλά στα υπόψην, αποθάρρυνση. Κάθισα, μελέτησα το αντικείμενο, είδα ότι με χώραγε. Είχα κάτι να δώσω σ’ αυτό. Μια άλλη αισθητική, χωρίς στυλιζάρισμα. Βάζω λιγότερη συναυλία στη φωτογραφία. Δεν στοχεύω στην αφίσα, στοχεύω στην ομορφιά. Δεν την κυνηγάω, την περιμένω κι αυτή έρχεται.
Αγαπάω τα τραγούδια, τα πρόσωπα που φωτογραφίζω τα ξέρω, στήνω ένα κάδρο στο μυαλό μου και περιμένω. Τους έχω βιώσει. Έχω οικειότητα με την κίνησή τους. Περιμένω και έρχονται μόνοι τους και μπαίνουν μέσα στο κάδρο. Εκπληρώνουν τη φαντασίωσή μου. Δεν κάνω μάταια κλικ. Δεν επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες. Η σκηνή τα έχει όλα. Έχει το φως, έχει το χρώμα, έχει το μαύρο, έχει το πραγματικό συναίσθημα χωρίς την αμηχανία της πόζας.
Θέλω να βάζω την υπογραφή μου σε κάτι ιδιαίτερο, να υπάρχει ένα ύφος αναγνωρίσιμο δικό μου. Δεν έχει νόημα να φωτογραφίσεις κάποιον επώνυμο μόνο και μόνο για να δεσμεύσεις μια στιγμή του. Πρέπει και να του δίνεις αυτό που του αξίζει. Τη μαγική στιγμή του, όχι την κάθε στιγμή. Όχι να τον καταρρακώνεις. Εγώ κινούμαι μέσα στο πλήθος, φοράω μαύρα, δεν με βλέπουν, όλοι έχουν την αίσθηση ότι δεν έχω πάει. Η φωτογραφία έχει εξουσία, δεν τη χρησιμοποιώ, θέλω να με ξεχνάνε».
