Η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης σε μια ανατρεπτική εμφάνιση στο Ηρώδειο
Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν από τους 4.500 τυχερούς που είχαμε μια θέση στο Ηρώδειο στη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη «την ίδια στιγμή» με τους ΤΑΚΙΜ. Τα λόγια περιττά για τη μεγάλη ερμηνεύτρια, η οποία με την «εύθραυστη» ύπαρξη του αυθεντικού μουσικού κατάφερε να συγκινήσει, να ξεσηκώσει, αλλά και να κάνει «κομμάτια» από τη ζωή μας να περάσουν μπροστά από τα μάτια μας μέσα σε λίγα λεπτά. Λίγα μπορούν πια να ειπωθούν και για τους ΤΑΚΙΜ, την παραδοσιακή ορχήστρα δεξιοτεχνών που έχουν κάνει την παράδοση να ξεφύγει από ό,τι παρωχημένο, παλιό και ξεπερασμένο και να μοιάζει ό,τι πιο φρέσκο κυκλοφορεί σήμερα στην ελληνική -αλλά και παγκόσμια- μουσική σκηνή.
Αυτό που μου κέντρισε την προσοχή ήταν οι νέοι με τα έγχορδα της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Οι μουσικοί της MOYSA έμοιαζαν να έχουν ξεπεταχτεί από avant-guarde σκηνή του κινηματογράφου. Με την αυστηρότητα και την πειθαρχία που διακατέχει τους «μετέχοντες της κλασικής παιδείας», όπως το σύνολο των μουσικών μιας συμφωνικής ορχήστρας, τραγουδούσαν και λικνίζονταν, κάθε φορά που οι κλασικοί ήχοι συναντιούνταν με τα παραδοσιακά ταξίμια και αυτοσχεδιασμούς των ΤΑΚΙΜ και της Ελευθερίας.
Το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο και άγγιζε τα όρια της έκστασης. Αν και ο επαγγελματισμός όλων δεν άφηνε περιθώριο να εννοηθεί ότι δεν ήταν όλα μελετημένα ως την τελευταία λεπτομέρεια, είχες διαρκώς την αίσθηση ότι η σύμπραξη ήταν αυθόρμητη και είχε σαν αφορμή μια μεγάλη χαρά. Σαν ένα παραδοσιακό γλέντι, με την αρχέγονη έννοια του όρου.
Για τους περισσότερους νέους της MOYSA, η μουσική αυτή συνάντηση ήταν η πρώτη σύμπραξη με παραδοσιακά όργανα. Όλοι είναι μουσικοί με κλασική παιδεία, που έχουν ξεκινήσει από μικρή ηλικία -και μετά από παρότρυνση των γονιών ή κοντινών συγγενικών τους προσώπων- μαθήματα μουσικής προπαιδείας κι αργότερα βιολιού ή πιάνου.
«Η MOYSA δημιουργήθηκε από τον Οργανισμό του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και χάρη στο όραμα του καλλιτεχνικού διευθυντή Γιώργου Λαζαρίδη τον Μάρτιο του 2015. Αφορμή ήταν μία σύμπραξη με την Ευρωπαϊκή Ορχήστρα Νέων, αλλά στόχος ήταν να δημιουργηθεί μια ορχήστρα νέων μουσικών στη βόρεια Ελλάδα. Έγιναν ακροάσεις και σήμερα, η MOYSA έχει μουσικούς ηλικίας από 8 έως 25 ετών», μας εξηγεί ο μαέστρος της, τσελίστας και πιανίστας, Θοδωρής Παπαδημητρίου.
Όρθια στέκεται μια κοντραμπασίστα, η Λυγιά Μηλιά: «Το κοντραμπάσο ήταν ο παιδικός μου έρωτας», μου εξομολογείται. «Όταν πήγαινα μουσική προπαιδεία, το είδα στην τηλεόραση και ζήτησα να το δω κι από κοντά στο ωδείο. Το ερωτεύτηκα. Ήταν «πιο ψηλό» από μένα τα πρώτα χρόνια».
Ο Βασίλης Παπαπαναγιώτου παίζει βιόλα, αλλά είχε ξεκινήσει από 5 χρονών με το βιολί, χάρη στην ώθηση από τον πατέρα και τη θεία του, που ασχολούνταν με τη μουσική ερασιτεχνικά ο μεν, επαγγελματικά η δε ως καθηγήτρια μουσικής στο Πανεπιστήμιο. «Η βιόλα δεν είναι ένα όργανο που θα επιλέξει ένα παιδί να ξεκινήσει. Εγώ τη γνώρισα αργότερα και ο ήχος της έχει πολλά περισσότερα να μου δώσει», αφηγείται.
Στις πρόβες και τα διαλείμματα, οι νέοι μουσικοί παρακολουθούσαν τους ΤΑΚΙΜ και ζωντανά και στο διαδίκτυο. Μετά τη συναυλία, όλοι ομολογούσαν ότι ήταν μοναδική εμπειρία που, με τη διεύθυνση του Νίκου Πλατύραχου, κατάφεραν να «δέσουν» μια κλασική ορχήστρα με παραδοσιακές μελωδίες. «Ήταν η καλύτερη συναυλία που έχουμε κάνει στη ζωή μας», συμφωνούσαν. Και δεν έχουν κάνει και λίγες.
Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη αξία είναι ότι μουσικοί με διαφορετικές καταβολές, δεν στάθηκαν επιφυλακτικά ο ένας απέναντι στον άλλον. Αλλά με αλληλοεκτίμηση, θαυμασμό και διάθεση συνεργασίας. Και όταν αυτό συμβαίνει στις νέες γενιές είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από μία απλώς εξαιρετική μουσική βραδιά.