Ο κλόουν, στο σήμερα!

H Νάντια Καβουλάκου είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής «Αρχή» της Νέλλης Καρρά και της διεθνούς σχολής θεάτρου Ecole Philippe Gaulier στο Παρίσι, εκεί όπου γνώρισε και αγάπησε τον θεατρικό κλόουν.

Είχε την τύχη να μαθητεύσει επίσης κοντά στον Eric de Bont, έναν από τους σημαντικότερους δασκάλους της τέχνης του clown.

Εργάζεται στο θέατρο ως ηθοποιός από το 2001 και είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Aller-Retour Theatre.

Έχει διδάξει κίνηση για τον ηθοποιό στην Ecole Philippe Gaulier και κίνηση και υποκριτική στο εργαστήρι θεάτρου δρόμου του θιάσου «Παντούμ», καθώς και σε αυτόνομα σεμινάρια. Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις «Αγκαλιά» (μαζί με τον Θάνο Πρίτσα) και «aller-retour» ενώ διδάσκει την τέχνη του clown από το 2008 μαζί με τον Francisco Brito.

O Francisco Brito σπούδασε θέατρο στη δραματική σχολή του Philippe Gaulier. Στην πορεία του συνάντησε τον δάσκαλο Tapa Sudana και παρακολούθησε τα σεμινάριά του για αρκετά χρόνια.

Αυτή η συνάντηση υπήρξε καθοριστική στη συνέχειά του ως ηθοποιός όπου το 1997 ίδρυσε την ομάδα Baruti. Από το 2008 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Διεθνές Φεστιβάλ κουκλοθέατρου στα Κανάρια Νησιά, Ισπανία, και από το 2013 καλλιτεχνικός διευθυντής στο Διεθνές Φεστιβάλ κουκλοθέατρου στην Αθήνα.

Η Νάντια Καβουλάκου και ο Francisco Brito, στις 30 Ιουνίου –με διάρκεια έως τις 2 Ιουλίου– παρουσιάζουν ένα residency που έχει ήδη ξεκινήσει από τις 14 Μαΐου στον χώρο του «Κινητήρα» με την παρακάτω ομάδα των πέντε ηθοποιών –Στέλλα Ευαγγελία, Έλλη Κατωδρύτου, Ηλιάνα Σουλιώτη, Δέσποινα Τασίδου και Παναγιώτης Τσετσόνης.

Όπως διαβάζουμε σε ένα ενημερωτικό σημείωμα των διοργανωτών: «Στόχος της ομάδας που έχει δημιουργηθεί είναι να διερευνήσει, πώς ο ανάλαφρος κώδικας και οι φωτεινές ποιότητες του κλόουν, το σώμα του (μορφή) και η ψυχή του (περιεχόμενο) μπορούν να μιλήσουν στο σήμερα γύρω από αυτά που μας απασχολούν.

Πώς θα ήταν μια κλόουν ματιά/απάντηση/λύση πάνω σε ένα “ενήλικο” θέμα (πολιτικό, κοινωνικό, ψυχολογικό ή ακόμα και υπαρξιακό);

Η έρευνα θα κινηθεί σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι πώς μας εμπνέει/μας κάνει να ονειρευόμαστε ο ίδιος ο κλόουν στο τι θα θέλαμε να πούμε μέσα από αυτόν και το δεύτερο είναι η φόρμα.

Σε αυτό το επίπεδο θα πειραματιστούμε κινησιολογικά, ψάχνοντας το χιούμορ του σώματος, το παράλογο, το απρόβλεπτο. Πώς αυτό που μοιάζει αφαιρετικό γίνεται συγκεκριμένο και αποκτά νόημα. Θα δουλέψουμε με αντικείμενο και εκτός από το σόλο και το ντουέτο που είθισται στη δουλειά με τον κλόουν, θα αναζητήσουμε ομαδικές συνθέσεις και εικόνες».

Επιπλέον, «Ο κλόουν υπάρχει χωρίς δεδομένα, δεν καταλαβαίνει τα αυτονόητα και απορεί με τα πάντα. Έτσι έχει το κλειδί της ελευθερίας και τη δύναμη να αντιστρέφει τα πράγματα, λέγοντας αλήθειες και κάνοντας διορθωτικές κινήσεις χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Μέσα από το δικό του ιδιαίτερο παράλογο γίνεται καθρέφτης του άλλου, του μεγάλου, του παραλόγου της ζωής μας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για μας να εξερευνήσουμε τα όριά του σε μια παραστάσιμη δομή».