Ο Αντίνοος Αλμπάνης ανέλαβε να σηκώσει το βαρύ φορτίο της ερμηνείας στο θεατρικός μονόλογος «Φινιστρίνι» του Βασίλη Ρίσβα, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη
Ο Βασίλης Ρίσβας είναι γνωστός από την τηλεόραση. Κρατούσε τον ρόλο του Λάζαρου δίπλα στον Ζαν Κλώντ του Μάκη Παπαδημητρίου στη σειρά «Μαύρα Μεσάνυχτα» που έκανε πρεμιέρα στη συχνότητα του Mega Channel τον Ιανουάριο του 2008 και έριξε τίτλους τέλους το καλοκαίρι του 2009. Αλλά, ο Ρίσβας δεν ήταν απλώς ο Λάζαρος δίπλα στο Ζαν Κλώντ αλλά και ο δημιουργός των χαρακτήρων καθώς μαζί με τη σύζυγο του Δήμητρα Σακαλή υπέγραφαν το σενάριο της σειράς.
Αλλά, η σειρά «Μαύρα Μεσάνυχτα» δεν ήταν η μόνη του συγγραφική δουλειά στη τηλεόραση και κυρίως, η μοναδική επιτυχία του. Από το 1996 – από κοινού με τη σύζυγο του- έχει βάλει την σφραγίδα τους σε σειρές όπως το «Πενήντα - Πενήντα», η «10η Εντολή» κ.α.
Στο site του Θεάτρου Από Μιχανής βρήκα ένα βιογραφικό του: «Γεννήθηκε το 1963 στην Νίκαια του Πειραιά. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών του Γ. Θεοδοσιάδη και της σχολής Γραφικών Τεχνών ΑΚΤΟ.
Σπούδασε τραγούδι. Παρακολούθησε σεμινάρια Κίνησης και Αρχαίου Δράματος. Από το 1992 μέχρι σήμερα συμμετείχε και συνεχίζει να συμμετάσχει σε παραστάσεις του Εθνικού και του ελεύθερου θεάτρου.
Από το 1996 γράφει σενάρια για τηλεοπτικές παραγωγές (…) Συνεργάστηκε με το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ ως κειμενογράφος σε εβδομαδιαία εκπομπή και με τις εφημερίδες ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ΕΘΝΟΣ με την ιδιότητα του γραφίστα – καλλιτεχνικού συντάκτη».
Στις αρχές του μήνα άρχιζε να παίζεται η παράσταση «Το Φινιστρίνι» σε κείμενο του Βασίλη Ρίσβα (Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00, στη Κάτω Σκηνή του Θεάτρου Από Μηχανής στο Μεταξουργείο). Την παράσταση σκηνοθετεί ο Πέτρος Φιλιππίδης εκ των πρωταγωνιστών στο τηλεοπτικό «Πενήντα- Πενήντα» και ερμηνεύει ο Αντίνοος Αλμπάνης, μια από τις πιο δυνατές ανδρικές παρουσίες της νέας γενιάς ηθοποιών στο θεατρικό σανίδι.
Όπως διαβάζω στο ενημερωτικό σημείωμα της παράστασης: Το έργο «είναι μια καταγραφή των νευρώσεων και της αυτοαπομόνωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι το παράθυρο που κλείνουμε και σφραγίζουμε για να μην βλέπουμε και να μην ακούμε τι γίνεται έξω απ’ το «κελί» μας, γιατί αδυνατούμε να διαχειριστούμε τους φόβους, τις ανασφάλειες, την κατάθλιψη και την ανικανότητά μας να επικοινωνήσουμε με τους άλλους.
Έτσι διαλέγουμε να αποσυρθούμε στο μικρό προσωπικό μας σύμπαν και να κατηγορούμε για την ανεπάρκεια μας οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ τον πραγματικό υπεύθυνο, τον εαυτό μας.
Κι όταν επιτέλους έρχεται εκείνη η ευλογημένη στιγμή που αποφασίζουμε να ενεργοποιηθούμε, να ανοίξουμε το παράθυρο και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, συνειδητοποιούμε με πανικό ότι τίποτα εκεί έξω δεν είναι πια το ίδιο. Ο ήρωας του έργου εν τέλει κραυγάζει για βοήθεια. Το θέμα είναι, υπάρχει κάποιος να τον ακούσει; Κι αν τον ακούσει, θα βοηθήσει ή θα διπλοσφραγίσει και το δικό του παράθυρο;
Με χιούμορ, ενδοσκοπική διάθεση, αυτοσαρκασμό και απλότητα, ο ήρωας κάνει μια βουτιά απελευθέρωσης από το παρελθόν, προσπαθώντας να φτάσει και να ξεπεράσει το μέλλον».