Ο Γιώργος Χαδούλης κάνει την έκπληξη επιλέγοντας να δείξει στο κοινό μια σειρά από υδατογραφίες που συστήνουν απρόσμενα με εντελώς φρέσκια ματιά την Ακρόπολη «υπακούοντας μόνο στο μαύρο και τους ιριδισμούς του μωβ και του πράσινου»
Γ. Κ. Καρατζάς
Στον πρώτο όροφο της Γκαλερί Σκουφά – από την ερχόμενη Πέμπτη 9 Μαΐου που ξεκινά η νέα ατομική έκθεση του Γιώργου Χαδούλη- θα παρουσιάζεται στο κοινό μια μικρή ενότητα σχεδίων για την Ακρόπολη. «Με κάρβουνο, μελάνια και παστέλ σε χαρτί, ο Γιώργος Χαδούλης προσδίδει σε ένα τόσο γνωστό θέμα - σύμβολο μια φρέσκια ματιά», όπως διαβάζω σχετικά στο ενημερωτικό σημείωμα για την έκθεση. Στον κατάλογο της και σε μια συνομιλία του ζωγράφου με τον ιστορικό τέχνης Γιώργο Μυλωνά βρίσκω και τις απαντήσεις που ζητώ.
Στο ερώτημα «γιατί ζωγραφίζεις την Ακρόπολη;» ο Χαδούλης δίνει μια απάντηση που δίχως άλλο πείθει για την αθωότητα των προθέσεων του καλλιτέχνη.
Η απάντηση: «Είναι κάπως αστείο γιατί μου το ζήτησε. Στην αρχή είχα τους ενδοιασμούς μου γιατί είναι ένα δυνατό σύμβολο κι αναρωτιόμουν πώς να το διαχειριστώ. Πως θα έχω μια φρέσκια ματιά επάνω σε αυτό. Γιατί δεν είναι ένα μέρος που απλώς το προσπερνάμε. Είναι ένα πράγμα που μας τυραννάει : τι είναι, τι δεν είναι, πόσο δικό μας είναι. Ζώντας στην Αθήνα, η ιστορία είναι παρούσα σε ενεστώτα χρόνο. Δεν είναι ένας τόπος καινούργιος. Ζούμε με το παρελθόν, το κουβαλάμε ή το πολεμάμε αλλά πολλές φορές το χρησιμοποιούμε ή και κρυβόμαστε πίσω από αυτό. Είναι όλα αυτά τα αντιφατικά πράγματα μαζί. Και αυτό το βάρος της ιστορίας σε σχέση με την ταυτότητα του ανθρώπου που μεγαλώνει εδώ, τον χαράζει».
Ο Γιώργος Χαδούλης ένας από τους πιο αδογμάτιστους παιχνιδιάρηδες ποπ καλλιτέχνες γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1966 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Μεταξύ 1984-1992 σπούδασε ζωγραφική στην Ecole Nationale Supirieure des Beaux-Arts, στο Παρίσι, ενώ το 1991 πραγματοποιεί την πρώτη ατομική έκθεση του στην Αθήνα. Η έκθεση γίνεται στην Αίθουσα Tέxvns Αγκάθι στην περιοχή της Κυψέλης, ενώ το κείμενο στον κατάλογο της έκθεσης φέρει την υπογραφή του Αλέκου Φασιανού. Κάθε άλλο παρά τυχαίο. Την ίδια περίοδο εργάζεται με τον Αλέκο Φασιανό ως βοηθός σκηνογράφου στις παραστάσεις των “Ορνίθων” του Αριστοφάνη (Μοντέρνο θέατρο, Επιδαύρια) και “Οδυσσέα γύρισε σπίτι” του I. Καμπανέλη (Θέατρο Τέχνης, Φεστιβάλ Αθηνών).
Επιστρέφοντας στην … Ακρόπολη εκείνο που χρειάζεται να κρατηθεί είναι μια επισήμανση: «Την ίδια σχεδιαστική δεινότητα, υπακούοντας μόνο στο μαύρο και τους ιριδισμούς του μωβ και του πράσινου, θα δει ο θεατής σε μια ενότητα από υδατογραφίες για την Ακρόπολη. Νυχτερινές όψεις του ιερού βράχου, που τον συστήνουν απρόσμενα με εντελώς φρέσκια Ματιά».
Με λίγα λόγια: Οι τρεις ενότητες - η ζωγραφική στο τελάρο, στον χώρο με τα κεραμικά και τα σχέδια από την «πανσέληνο Ακρόπολη» -, δεν διαχωρίζονται στο κεφάλι του ζωγράφου. Τα αντιλαμβάνεται ως ενιαίο σύνολο κι έτσι θέλει να ιδωθούν. Και καθώς λέει ο ίδιος «με ενδιαφέρει πρωτίστως το έργο να λειτουργεί με τρόπο «σπλαχνικό» που είναι το πιο ισχυρό πράγμα. Εφόσον συμβεί αυτό, ας πει ο καθένας την ιστορία που θέλει».
1991-1992 Εργάστηκε με τον Αλέκο Φασιανό ως βοηθός σκηνογράφου στις παραστάσεις των “Ορνίθων” του Αριστοφάνη (Μοντέρνο θέατρο, Επιδαύρια) και “Οδυσσέα γύρισε σπίτι” του I. Καμπανέλη (Θέατρο Τέχνης, Φεστιβάλ Αθηνών).
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
