Ήταν το κύκνειο άσμα της τετραμελούς μουσικής παρέας από το Λίβερπουλ, η οποία στην πραγματικότητα είχε ήδη διαλυθεί
Μισό αιώνα πριν οι Fab Four παρέδιδαν στο κοινό το δωδέκατο και τελευταίο τους άλμπουμ. Στις 8 Μαΐου του 1970 με την ετικέτα της δισκογραφικής εταιρείας Apple Records κυκλοφορούσε το Let It Be των Beatlesμε 12 τραγούδια σε παραγωγή του Φιλ Σπέκτορ .
Ήταν το κύκνειο άσμα της τετραμελούς μουσικής παρέας από το Λίβερπουλ, η οποία στην πραγματικότητα είχε ήδη διαλυθεί. Μέχρι τότε, σε μια περίπου 7ετία είχαν ηχογραφήσει πάνω από 300 πρωτότυπες συνθέσεις. Και με τα τραγούδια τους είχαν διαμορφώσει τη κουλτούρα μιας ολόκληρης εποχής και είχαν κυριαρχήσει εμπορικά με 11 Νο1 άλμπουμ και 17 Νο 1 σινγκλς, μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Δυο μήνες πριν την εμφάνιση του άλμπουμ στα δισκοπωλεία είχαν κυκλοφορήσει σε δισκάκι 45 στροφών το ομώνυμο επιτυχημένο single με το τραγούδι «You know my name (look up the number)» στην Β' πλευρά. Αλλά το γκρουπ είχε ήδη σχολάσει καθώς οι σχέσεις μεταξύ των μελών του κινούνταν σε αρκτικές θερμοκρασίες.
Στις 10 Απριλίου της ίδιας χρονιάς ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ δήλωνε επισήμως απευθυνόμενος στα εκατομμύρια των οπαδών του συγκροτήματος στο κόσμο ότι ο καθένας από τα μέλη του τραβούσε το δικό του δρόμο. Ή, καλύτερα, βρίσκονταν σε ασύμπτωτες τροχιές. Τις ίδιες μέρες ο ντράμερ Ρίνγκο Σταρ ντεμπουτάριζε στη δισκογραφία με το πρώτο σόλο άλμπουμ του «Sentimental Journey».
Ωστόσο ολοι μαζί είχαν ήδη ολοκληρώσει, εν μέσω διαφωνιών, το Let It Be το οποίο προόριζαν να βαφτίσουν με το τίτλο Get Back, από μια άλλη μεγάλη τους επιτυχία που σε μια συντομευμένη εκδοχή της, μαζί με το θαυμάσιο «The long and winding road» συμπεριλαμβάνεται στο συγκεκριμένο δίσκο 33 στροφών. Επιπλέον από τον Ιανουάριο του 1969 είχε γυριστεί σε σκηνοθεσία του Σερ Μάικλ Λίντσεϊ-Χογκ μια ταινία-ντοκιμαντέρ που αποτύπωνε τη τελευταία από κοινού δημόσια συναυλία του συγκροτήματος.
Οι Beatles έπαιξαν μαζί για 42 λεπτά -τα μισά από τα οποία κατέληξαν στο φιλμ - και υπό άσχημες καιρικές συνθήκες με θυελλώδη παγωμένο βοριά έδωσαν ρέστα βιρτουοζικής τεχνικής στην ταράτσα κεντρικών γραφείων της Apple , στον αρ. 3 της Savile Row στο Mayfair του Λονδίνου, έως ότου κατέφθασε εσπευσμένα η αστυνομία για να τερματίσει το υπαίθριο, πλην ιστορικό, αυτό σόου.
Η κινηματογραφική παραγωγή όπου οι Beatles ερμηνεύουν τα τραγούδια με φυσικό τρόπο χωρίς στουντιακά τρικ ήταν προγραμματισμένη να συνοδέψει οπτικά την κυκλοφορία του άλμπουμ.
Πράγματι στις 13 Μαΐου 1970 η ταινία με τίτλο Let It Be έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη και μια εβδομάδα αργότερα στο Λονδίνο και το Λίβερπουλ. Κανένας από τους τέσσερις πρωταγωνιστές δεν εμφανίστηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες να τη παρακολουθήσει. Ούτε φυσικά παραβρέθηκαν στα βραβεία της Αμερικανικής ακαδημίας κινηματογράφου όταν το Let It Be κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης μουσικής. Το χρυσό αγαλματάκι το παρέλαβε για λογαριασμό τους ο Κουίνσι Τζόουνς.
Προφανώς καθένας από τους τέσσερις τους δεν ήθελε να βλέπει τον άλλο ούτε με κιάλι. Όπως και να έχει πάντως παρότι το άλμπουμ δέχτηκε κάποιες αρνητικές, ή ακόμη και εχθρικές κριτικές «έσκισε» εμπορικά σε όλο τον κόσμο. Ήταν η επιτύμβια δισκογραφική πλάκα στο μνήμα τις πιο ακαταμάχητα ευφυούς μπάντας στην ιστορία της μουσικής. Για την ιστορία, λίγους μήνες μετά το Let It Be, και πριν καλά καλά βγει το 1970, ο Ρίνγκο Σταρ κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Beaucoups of Blues», ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ το πρώτο σόλο άλμπουμ του με τίτλο «McCartney», ο Τζορτζ Χάρισον “τα'σπασε» με το τριπλό άλμπουμ του «All Things Must Pass» και ο Τζον Λένον με το δικό του «John Lennon/Plastic Ono Band».
Όλα αυτά 50 χρόνια πριν. Πράγμα που σημαίνει ότι όσοι τα αγόρασαν τότε καταχωρίζονται σήμερα - παρά τις μνήμες που κουβαλούν- στις ευάλωτες ηλικίες. Ας είναι.