Ολυμπία Δουκάκη: Από τα ναρκωτικά και τις αυτοκτονικές σκέψεις στην λάμψη των Όσκαρ

Εξαιρετική ηθοποιός, στο θεατρικό σανίδι αλλά και στο κινηματογραφικό πανί, κάτοχος πολλών και σημαντικών βραβείων, μεταξύ των οποίων και ένα Όσκαρ, γυναίκα δυναμική και πληθωρική, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, άνθρωπος που μάχεται διαχρονικά ενάντια στις διακρίσεις κάθε είδους αλλά και μια ευαίσθητη ψυχή που κατάφερε να μετατρέψει σε δύναμη και έργο τα βαθιά προσωπικά της τραύματα. Μία προσιτή σταρ με ελληνικές ρίζες...: Αυτή είναι η Ολυμπία Δουκάκη, η 89χρονη σήμερα Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός η πολυτάραχη ζωή της οποίας φωτίζεται μέσα από το βραβευμένο, μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ «Ολυμπία» του Χάρη Μαυρομιχάλη, που θα κάνει απόψε πρεμιέρα στην Ελλάδα μέσω live streaming εδώ.

Η ταινία, που επρόκειτο να προβληθεί τον Μάρτιο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το οποίο αναβλήθηκε λόγω κορωνοϊού, έχει παρουσιαστεί ήδη με επιτυχία στην Αμερική, αποσπώντας πολύ θετικές κριτικές για τον ιδιαίτερο, ευθύ, συγκινητικό και αληθινό τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει σημαντικά κομμάτια της ζωής μιας σημαντικής ηθοποιού αλλά και μιας σπουδαίας γυναίκας.

Εμπνευστής και «αρχιτέκτονας» του κινηματογραφικού αυτού «οικοδομήματος» είναι ο επίσης Κύπριος σκηνοθέτης Χάρης Μαυρομιχάλης ο οποίος αποκάλυψε στο protothema.gr πώς γεννήθηκε αυτό το ντοκιμαντέρ αλλά και ποια η αληθινή Ολυμπία πίσω από την σταρ Δουκάκη.

«Γνώρισα την Ολυμπία όταν συνεργαστήκαμε με την εταιρεία που διεύθυνα, την Dead Famous Productions, για ένα σεμινάριο στην Κύπρο. Συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο και έτσι κρατήσαμε επαφή. Μετά από ένα περίπου χρόνο, καθώς έβλεπα στο σινεμά το ντοκιμαντέρ της Κάρολ Τσάνινγκ και γελούσα και έκλαιγα από τις σκηνές που έβλεπα, γύρισα στον σύντροφό μου και του λέω: «Κάποιος πρέπει να κάνει ντοκιμαντέρ για την Ολυμπία». Και αυτός χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο μου λέει: «Γιατί δεν το κάνεις εσύ αφού είσαι σκηνοθέτης;» διηγείται ο ίδιος για να να μάς περιγράψει, αμέσως μετά, ποια ήταν η πρώτη αντίδραση της ίδιας στο άκουσμα της ιδέας.

«Την πήρα τηλέφωνο για να της πω την «σπουδαία» μου ιδέα. Αυτή ούτε καν συγκινήθηκε με το αίτημά μου. Απλά μου είπε ότι δεν την ενδιαφέρει να κάνει κάτι τέτοιο γιατί στο κάτω κάτω ποιος θα ενδιαφερόταν για την ζωή της...Με το που μου είπε «όχι», τόσο περισσότερο ήθελα να το κάνω κι έτσι για 3 μήνες την έπαιρνα τηλέφωνο και κάθε φορά έβρισκα κάποιον άλλο λόγο που πίστευα ότι θα την έπειθε. Οι λόγοι είχαν πάντα σχέση με το γιατί η Ολυμπία θα έπρεπε να το κάνει και κάθε φορά μου έλεγε «όχι». Αποφασισμένος ότι μάλλον δεν θα την έπειθα, πήγα στο σπίτι της για μια τελευταία φορά, και σε αυτή τη συνάντηση της είπα ότι ο αληθινός λόγος που ήθελα να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν για να μπορέσω να ξοδέψω περισσότερο χρόνο μαζί της. Αμέσως συγκινήθηκε και μου είπε ότι θα το έκανε για μένα».

Είναι πράγματι εντυπωσιακό για έναν καλλιτέχνη διεθνούς εμβέλειας, με μια καριέρα γεμάτη σημαντικές επιτυχίες – κορυφαία στιγμή της ήταν το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου που κέρδισε το 1987 για την συμμετοχή της στην ταινία «Κάτω από την λάμψη του φεγγαριού» - να αρνείται πεισματικά ένα αφιέρωμα στη ζωή της. Η σεμνότητα, εξάλλου, υπήρξε πάντα ένα από τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα της. Μια σεμνότητα η οποία, ωστόσο, συμπορευόταν πάντα με το ελληνικό πείσμα της και την αστείρευτη διάθεση για καλλιτεχνική αλλά και κοινωνική προσφορά. Γιατί η Ολυμπία Δουκάκη, πέρα από τις εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις και ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε πάντα πρωτοπόρος σε αγώνες που σχετίζονταν με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν η πρώτη που επιχείρησε να σπάσει ένα μεγάλο ταμπού, υποδυόμενη, το 1993, στην μίνι τηλεοπτική σειρά «Tales of the City», μία τρανσέξουαλ προκαλώντας θαυμασμό αλλά και αντιδράσεις από τους συντηρητικούς αμερικανικούς κύκλους.

Είχε κι εκείνη, βλέπετε, νιώσει στο πετσί της, την σκληρότητα του συντηρητισμού και των διακρίσεων όταν η αυστηρή μητέρα της την έκανε με κάθε τρόπο να νιώθει ένοχη για τις απολύτως φυσιολογικές σεξουαλικές της ορμές ή όταν τα παιδιά στην γειτονιά την κορόιδευαν επειδή ήταν η ξένη, η Ελληνίδα με το περίεργο επίθετο, η κόρη των μεταναστών. Όλα αυτά τραυμάτισαν την ευαίσθητη νεανική ψυχή της και την οδήγησαν, κάποιες φορές, σε σκοτεινούς δρόμους τους οποίους όμως κατάφερε να προσπεράσει. Και αυτές τις σκληρές και πολύ προσωπικές στιγμές δεν δίστασε να της μοιραστεί δημόσια, μέσω του ντοκιμαντέρ, καθώς πάντα θεωρούσε ότι μέσα από τις δικές της ιστορίες μπορεί να πάρουν κουράγιο και δύναμη νέοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.

«Ξέρουμε όλοι ότι η Ολυμπία Δουκάκη κέρδισε Όσκαρ και φυσικά πιστεύουμε ότι είχε μια τέλεια ζωή. Αυτό το Όσκαρ ήρθε με τόσες δυσκολίες. Απόπειρες αυτοκτονίας, ναρκωτικά, δάκρυα και αισθήματα θυμού για τον εαυτό της και τους άλλους γύρω της. Ξόδεψε την ζωή της προσπαθώντας να μάθει περισσότερο για το ποια είναι και αυτό που με μάγεψε ήταν ότι ακόμη μέχρι σήμερα χρησιμοποιεί την δουλειά της σαν ηθοποιός, για να ανακάλυψη την Ολυμπία Δουκάκη. Θα ήθελα να δει ο κόσμος την αληθινή πλευρά της Ολυμπίας γιατί μέσα από αυτή ελπίζω να μπορέσουμε να νιώσουμε και εμείς ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτή την πορεία που ονομάζουμε ζωή» υπογραμμίζει ο Χάρης Μαυρομιχάλης ο οποίος, μέσα από αυτήν την κινηματογραφική περιπέτεια που διήρκεσε επτά ολόκληρα χρόνια, είχε την ευκαιρία να δει βαθιά μέσα στην ψυχή αυτής της ιδιαίτερης γυναίκας.

Είναι μια γυναίκα που επέλεξε να παραμείνει ταπεινή και ευάλωτη. Λατρεύει τους συνανθρώπους της και αυτό το νιώθεις όταν στέκεσαι δίπλα της γιατί ξαφνικά γίνεσαι το κέντρο του κόσμου της.Της αρέσει να προκαλείται και να προκαλεί τους ανθρώπους που αγαπά. Σπρώχνει τον εαυτό της συνεχώς, είτε είναι στη δουλειά ή σε προσωπικό επίπεδο.Έχει απέραντο χιούμορ και της αρέσει να γελά, να τραγουδά και να αστειεύεται» αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος.

Κι όταν τον ρώτησα ποια ήταν η πιο δυνατή, η πιο συγκλονιστική στιγμή που έζησε κοντά της στα τρία συνολικά χρόνια που είχε γίνει η σκιά της, η απάντησή του ήρθε άμεσα και εντελώς αυθόρμητα: «Η εμπειρία μου στη Ελλάδα μαζί με την Ολυμπία και την οικογένεια της ήταν σχεδόν μια εξωσωματική εμπειρία. Σαν κάτι θεϊκό. Βλέποντας μια οικογένεια να επιστρέφει πίσω στo προγονικό της σπίτι μετά από 100 χρόνια απουσίας, είναι δύσκολο να περιγράψεις τα συναισθήματα σου. Όπως κι όταν βλέπεις μία θεά του θεάτρου να εισέρχεται για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου συναισθανόμενος το ρίγος που η ίδια νιώθει. Μπροστά σε τέτοιες στιγμές νιώθεις τόσο μικρός και ασήμαντος...»

Ειδήσεις σήμερα:

UNESCO: Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς η Αγία Σοφία, έχει νομικές δεσμεύσεις η Τουρκία

Χειροπέδες ξανά στον καταδικασθέντα για παιδεραστία Νίκο Σειραγάκη

Καστοριά: Έδωσε μάχη σώμα με σώμα με αρκούδα - Τον έσωσαν τα σκυλιά του