Παπακωνσταντίνου: Δεν είμαι ο ήρωας των τραγουδιών μου… Είμαι ο Βασίλης!

«Όλα γυρίζουν, ξαναγυρίζουν, λιώνουν τελειώνουν και ξαναρχίζουν…», τα λόγια του Απόστολου Μπουλασίκη έγιναν με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου ένα ακόμη προφητικό τραγούδι, από τα εκατοντάδες που έχει πει στα πενήντα χρόνια πορείας του στο ελληνικό τραγούδι. Ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε πριν από 21 χρόνια, αλλά είναι σαν να γράφτηκε… χθες… σήμερα… αύριο.

Είναι ένα από τα πολλά καλλιτεχνικά υπάρχοντα του «αιώνιου έφηβου» που κουβαλάει στον ώμο του και κυρίως στην ψυχή του και τα μοιράζεται με το κοινό σε κάθε εμφάνιση του. Τι κι αν έκλεισε πριν από λίγες μέρες τα εβδομήντα; Μόνο η τούρτα και η… ταυτότητα του αποδεικνύουν τα χρόνια του. Η πραγματική ηλικία του καταγράφεται κάθε χρόνο στην ενέργεια του πάνω στη σκηνή, στην ανάγκη του να ταξιδέψει ακόμη ένα καλοκαίρι με τους χιλιάδες φίλους του στα γήπεδα και στα θέατρα όλης της Ελλάδας για να τραγουδήσουν μαζί για όλα αυτά που φοβόμαστε, αλλά και για την ελπίδα. Κυρίως για την ελπίδα.

Το πρώτο ραντεβού του φετινού καλοκαιριού έχει δοθεί. Την Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020 στο θέατρο Πέτρας, σε μια συναυλία που από τις πρώτες ώρες της ανακοίνωσης της φλερτάρει με το sold out, ο Βασίλης θα είναι εκεί, όπως πάντα, πάνω στη σκηνή και όλοι οι φίλοι του καθισμένοι στις εξέδρες (ξέρουμε αυτό το καλοκαίρι είναι διαφορετικό) για να του τραγουδήσουν τα «χρόνια πολλά».

Αφήνοντας λίγο τις πολύωρες πρόβες του, ο θρύλος του ελληνικού τραγουδιού μίλησε στο «protothema.gr» τόσο για τις καλοκαιρινές συναυλίες του, όσο και για τον… Βασίλη. Μας αποκάλυψε πόσο «πολιόρκησε» την Ελένη Ράντου για να δημιουργήσουν την ευτυχισμένη οικογένεια τους, γιατί τελικά δεν συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι και θυμήθηκε με χαμόγελο τα πρώτα μεροκάματα επιβίωσης σε «σκυλάδικα» της Αθήνας και της Γερμανίας…


- «Άλλη μια φορά στον δρόμο με τα υπάρχοντα στον ώμο», όπως τραγουδάς σε ένα από τα πρόσφατα τραγούδια σου; Τα συναισθήματα σου;
Είναι άλλη μια φορά στο δρόμο, έστω και καθυστερημένα. Είχα να καθίσω τόσο διάστημα 52 χρόνια. Τα υπάρχοντα, λοιπόν, είναι τα τραγούδια μου. Τραγούδια και εμπειρίες που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια μαζί με το κοινό. Είναι όλα αυτά που μου χάρισαν οι σημαντικότεροι Έλληνες ποιητές και στιχουργοί. Και φυσικά οι μεγαλύτεροι συνθέτες. Μου ξέφυγαν κάνα δυο-τρεις. Όπως ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος και ο Μούτσης, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Μόνο με τον Μάνο Χατζιδάκι δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βρεθούμε. Να σου αποκαλύψω ότι είχαμε πει να συνεργαστούμε, αλλά δεν με άφηνε τότε η εταιρία μου να πάω στη δική του. Ομως ο Μάνος με ήθελε πολύ και γιαυτό μου είπε: “άκου να δεις τι θα κάνουμε. Όταν τελειώσει το συμβόλαιό σου θα κάνουμε το δίσκο μας και μετά ξαναγυρίζεις αν θες εκεί”. Δυστυχώς δεν προλάβαμε... έφυγε. Ευτυχώς για τον Ξαρχάκο και τον Μούτση δεν είναι αργά. Προλαβαίνουμε…

- Αρχή των φετινών συναυλιών σου σε έναν κατεξοχήν χώρο που έχεις ταυτιστεί. Στο θέατρο Πέτρας στις 24 Ιουλίου;
Οφείλω να σου πω ότι το εγκαινίασα αυτό το θέατρο. Θυμάμαι ότι ήρθε ο Γιάννης Βόγλης με τον Μίνωα Βολονάκη και μου είπαν την ιδέα τους: “Θέλουμε να κάνουμε το θέατρο των Βράχων στην Πετρούπολη”. Εγώ τότε τους ρώτησα: “Τι είναι αυτό βρε παιδιά”; Μου λένε: “Νταμάρι”!. Πολύ μου άρεσε η ιδέα. Και το κάναμε χωρίς κερκίδες την πρώτη φορά. Ηταν μόνο σκαμμένες με χώμα και να σου πω και κάτι, ήταν πραγματικά υπέροχο. Επίσης έχω εγκαινιάσει και το θέατρο Μελίνα Μερκούρη στον Βύρωνα. Μόνο το... Ηρώδειο δεν το εγκαινίασα (γέλια)!!!

- Το φετινό καλοκαίρι είναι σίγουρα διαφορετικό από τα άλλα. Όλων μας η ζωή έχει αλλάξει. Εσύ πως αντιμετώπισες όλο αυτό;
Κοίταξε όλοι λένε ότι έπεσαν σε περισυλλογή, έψαξαν να βρουν τον εαυτό τους κλπ. Εγώ έπεσα στο κρεβάτι και κοίταζα το ταβάνι. Ούτε έβγαινα, ούτε τίποτα. Η κατάθλιψη μεγάλωνε, αλλά ευτυχώς έχω την οικογένεια μου. Και στηριζόμαστε μεταξύ μας. Άδειασα το μυαλό μου. Δεν έκανα νέες ιδέες και σχέδια. Πήγα να πιάσω την κιθάρα και την παράτησα στο πρώτο γρατζούνισμα. Ήταν μια πολύ άσχημη κατάσταση. Εγώ έτσι τη βίωσα. Άσε να λένε κάποιοι ότι ανασυγκροτήθηκαν, έκαναν νέα σχέδια. Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με αυτά.


- To κοινό έχει ανάγκη για να σε ακούσει, όπως έχει αποδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια. Ήδη η συναυλία της Πετρούπολης γίνεται sold out. Η δική σου ανάγκη ποια είναι;
Η δική μου ανάγκη είναι να μου δίνει με την παρουσία του ο κόσμος τη δύναμη να συνεχίσω. Όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει και η ευθύνη απέναντι σε αυτούς και απέναντι στον εαυτό μου. Δεν μπορώ, και ποτέ δεν μπορούσα, να κάνω κάτι λόγω συνήθειας, μια «αρπαχτή». Είναι οι ενοχές που με κυνηγάνε και λέω πάντα μέσα μου κάτι πρέπει να δώσω ακόμη, κάτι διαφορετικό… Και κάθε φορά ο κόσμος έρχεται, γεμίζει τους χώρους που τραγουδώ και αυτό είναι κάτι που πάντα με συγκινεί.

- Πρόσφατα έκλεισες τα 70 σου χρόνια και από αυτά σχεδόν πενήντα χρόνια στην πρώτη γραμμή του τραγουδιού. Αλήθεια πως είναι ο Βασίλης σήμερα;
Στις 21 Ιουνίου που τα έκλεισα είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και συγχρόνως η παγκόσμια μέρα μουσικής. Ελπίζω η επιλογή της δεύτερης να έγινε μετά τη γέννησή μου (γέλια!). Είμαι γεμάτος εμπειρίες, αλλά θέλω κι άλλες... Δεν μου φτάνουν. Κάθε φορά που φτιάχνω μια δουλειά, την παρουσιάζω με τόση λαχτάρα, όπως παρουσιάζω τους δίσκους μου και περιμένω την απήχηση. Αυτό είναι το διαβατήριο, που μου χαρίζει ο κόσμος, για να συνεχίσω. Όπως έγινε φέτος και με την παράσταση «Κοινή Ησυχία». Δυστυχώς παίξαμε μόνο ενάμισι μήνα αν και ήταν sold out όλο το διάστημα μέχρι το Πάσχα. Εξακολουθώ να είμαι ανήσυχος, δεν θέλω να επαναπαυτώ στις όποιες δάφνες μου έχουν προσδώσει. Το κάνω για τον εαυτό μου και κατ' επέκταση για το κοινό.

- Νιώθεις ότι όλα αυτά τα ατέλειωτα χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή χειμώνα καλοκαίρι αξίζουν τον κόπο;
Φυσικά και αξίζουν και μακάρι να είχα κι άλλο χρόνο. Βλέπω την αποδοχή που έχουν στον κόσμο και λέω τίποτα δεν πάει χαμένο. Αυτό άλλωστε είναι το πιο σημαντικό. Όλη η περιουσία μου. Βέβαια από την άλλη πλευρά κι εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω. Όσο πιο μεγάλη είναι η παρουσία του κοινού, τόσο περισσότερο μεγαλώνει και η ευθύνη μου απέναντι του.

- Σκέφτηκες κάποια στιγμή να κάνεις ένα μεγάλο διάλειμμα; Να μην είσαι κοντά στο κοινό που σε ακολουθεί συνέχεια;
Το έκανα με τον κορωνοϊό. Να πάει και να μην ξανάρθει.

- Πρόσφατα μια φίλη και συνοδοιπόρο σου, η Χαρούλα Αλεξίου ανακοίνωσε την απόσυρση της από το τραγούδι με μια συγκλονιστική συνέντευξη της…
«Το δεν με ακούει η φωνή μου»,  είναι πολύ σημαντικό και χρειάζεται δύναμη να το πεις. Μπράβο της που το ανακοίνωσε. Η Χαρούλα πάντα ήταν και είναι η προσωποποίηση της αξιοπρέπειας. Πολύ καλά κάνει που σταματά. Άλλωστε μας έχει δώσει τόσο πολλά με τη φωνή της που το έργο της θα μείνει στους αιώνες των αιώνων. Κι εγώ όταν φτάσω στο σημείο να με προδίδει η φωνή μου θα σταματήσω. Αλλά δεν θα γλιτώσετε από μένα. Θα δίνω τραγούδια σε νέες φωνές και θα συνεχίζουμε μαζί την πορεία μας.

Ντουέτο με τη Χαρούλα Αλεξίου στο τραγούδι  των Σταμάτη Κραουνάκη (μουσική) - Οδυσσέα Ιωάννου (στίχοι)  «Οι μέρες που δικάζουν» 

Η Ελένη όταν με γνώρισε με θεωρούσε μαλλιά και ροκά
- Να σταθούμε λίγο στην οικογένεια σου. Η σύζυγός σου, Ελένη ανέβασε την ημέρα των γενεθλίων σου μια οικογενειακή φωτογραφία μαζί με σένα και την Νικολέτα. Μια φωτογραφία τρυφερή και ανθρώπινη που έγινε αμέσως αυτό που λέμε viral. Η οικογένεια ήταν για σένα προτεραιότητα από μικρή ηλικία ή μια ανάγκη που ήρθε με το πέρασμα των χρόνων και τη μουσική καταξίωση; Μπήκε δηλαδή ποτέ η καριέρα μπροστά από την οικογένεια;
Ποτέ δεν αναμετρήθηκαν μεταξύ τους. Έγιναν παράλληλα. Μην ξεχνάς ότι έχω κάνει ένα γάμο στα 24 μου προκειμένου να κάνω οικογένεια. Με την Ελένη, η οικογένεια μας μεγάλωσε και ολοκληρώθηκε στα 46 μου χρόνια, το 1996, με τη γέννηση της Νικολέτας. Να ξέρεις την Ελένη την πολιόρκησα πολύ. Ήθελα πολύ να κάνω την οικογένεια μου μαζί της. Επί τρεις μήνες την πολιορκούσα πολύ σχολαστικά (γέλια!), με μέθοδο… Τελικά τα κατάφερα. Και να σου πω ότι δεν έπαιξε κανένα ρόλο ο Παπακωνσταντίου, γιατί δεν με ήξερε καλά. Με θεωρούσε μαλλιά, ροκά και τέτοια. Το πιο αστείο ήταν όταν κοιμηθήκαμε το πρώτο βράδυ σπίτι της, εγώ πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά μου και του λέω “μην ανησυχείς, δεν θα γυρίσω σήμερα σπίτι είμαι σε μια μια φίλη”. Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στην Ελένη γιατί λόγω τη φήμης του ροκ σταρ, που μου είχαν προσδώσει, πίστευε ότι θα ήμουν αλλιώς… Ανεξάρτητος και ανεξέλεγκτος μαζί.

- Οταν λες δεν σε ήξερε καλά, δεν είχε δει κάποια συναυλία σου εκείνη την περίοδο;
Όχι δεν είχε δει. Η πρώτη συναυλία που παρακολούθησε ήταν στο Αιγάλεω με 12.000 κόσμο και εκεί πραγματικά τρόμαξε και κατάλαβε τι είναι ο Παπακωνσταντίνου, γιατί τον Βασίλη τον είχε γνωρίσει. Και τότε μου έκανε ωραίες παρατηρήσεις σε σχέση με την επαφή και την αγάπη του κόσμου.


- Το παιδί με την σφεντόνα που ξεκίνησε από το Βάστα της Αρκαδίας έχει καταφέρει να υλοποιήσει όλα τα όνειρα του;
Το παιδί από το ένδοξο Βάστα... Γιατί το καίγανε οι Τούρκοι και κάθε φορά που το κατέστρεφαν, οι κάτοικοι το ξανάχτιζαν. Και λέγανε «βάστα κατακαημένο βάστα». Ετσι του έμεινε και η ονομασία. Κοίταξε, τις παιδικές μου ματαιοδοξίες τις έχω ικανοποιήσει εδώ και πολύ καιρό. Τα όνειρά μου δεν τελειώνουν ποτέ...


- Πολλοί ταυτίζουν τον Βασίλη με τους ήρωες των τραγουδιών του Παπακωνσταντίνου. Αποτέλεσε ποτέ αυτό βάρος για σένα; Ένιωσες ποτέ εγκλωβισμένος σε μια εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα;
Αυτό είναι και η αιτία της κατάθλιψης που έχω αναφέρει στο παρελθόν. Κάποια στιγμή πολέμησα να γίνω ο ήρωας των τραγουδιών μου. Όμως οι περισσότεροι ήρωες είχαν πεθάνει. Ζήτησα τη βοήθεια των γιατρών και αυτοί μου είπαν: “Είσαι ο Βασίλης, τραγουδάς για τους ήρωες, έχεις γεννηθεί από τους ήρωες δεν είσαι ο ήρωας».

- Στο μυαλό πολλών ο Παπακωνσταντίνου είναι ο κουρσάρος, ο ήρωας που ζει στα όρια του, ο ονειροπόλος, ο ταξιδιώτης, ο επαναστάτης αλλά και ο ένοχος χωρίς αιτία. Τι από όλα αυτά είναι ο Βασίλης;
Το ένοχος χωρίς αιτία μπορούμε να το κρατήσουμε (γέλια!)... Ο Βασίλης είναι ένας προοδευτικός άνθρωπος, ενεργός πολίτης που ενδιαφέρεται για τα κοινά, για το κοινωνικό δίκαιο, για τους καταπιεσμένους και καταγγέλλει τους καταπιεστές. Τώρα με τον κορωνοϊό σκεφτόμουν ότι κάθε μέρα είχαμε ενημέρωση για κρούσματα και νεκρούς και λέω κανείς δεν θυμάται να πει ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά από την πείνα και μάλιστα το εμβόλιο είναι γνωστό: Ένα πιάτο φαγητό. Τόσο απλά.

- Διάβαζα μια συνέντευξη ενός αγαπημένου σου φίλου που έφυγε πέρυσι από κοντά μας του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στην οποία σε χαρακτήριζε ως το μέγιστο Έλληνα ροκ σταρ. Έλεγε χαρακτηριστικά αναφερόμενος στους «ειδικούς»: “ο μέγας Έλληνας ροκ σταρ, θέλοντας και μη, είτε τους αρέσει, είτε δεν τους αρέσει, ήταν και θα είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μέχρι να σταματήσει να τραγουδάει. Αυτός ο άνθρωπος πήρε αυτό το πράγμα από τις κυριακάτικες συναυλίες των συγκροτημάτων στους σινεμάδες και το έκανε μεγάλο. Δηλαδή, αντί ο άλλος να περιμένει πώς και πώς πότε θα έρθουν οι Motorhead, πάει και βλέπει τον Παπακωνσταντίνου, φορώντας και μπλουζάκι Παπακωνσταντίνου. Αυτό, έδωσε ψωμί και σε εμάς και άνοιξε καινούριους δρόμους». Με αφορμή αυτά τα λόγια θα ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις νιώσει ροκ σταρ; Αν θεωρείς οι συνάδελφοι ή οι λεγόμενοι «ειδικοί» έχουν αναγνωρίσει την προσφορά σου;
Νομίζω ναι, άλλωστε οι πιο πολλοί είναι και φίλοι. Έχουν αναγνωρίσει, δηλαδή, τη θέση που μου έχει δώσει το κοινό. Τίποτα δεν θέλω παραπάνω. Άλλωστε μόνο ο κόσμος είναι ο πρώτος και ο τελευταίος κριτής. Ποτέ μου δεν πίστεψα στις κριτικές των ειδικών, των «επαϊόντων». Και δεν τις δέχομαι κιόλας. Δεν μου αρέσει η ταξινόμηση έτσι κι αλλιώς. Τι είναι ο ροκ σταρ; Το ροκ τι θα πει; Θα πει έχω θέση και άποψη. Και εμμένω σε αυτές σαν βράχος. Αυτό είναι το αληθινό ροκ για μένα. Δεν είναι οι αλυσίδες και τα σκισμένα παντελόνια κι ένα ολόκληρο lifestyle από πίσω.

Θέατρο Πέτρας 2018:  Λαυρέντης και Βασίλης στο  Διδυμότειχο blues

Δεν κάνω καριέρα στο τραγούδι, χαράζω την πορεία μου στην μουσική
- Κάποιοι συνάδελφοι σου στο παρελθόν έχουν υιοθετήσει για τον εαυτό τους το τίτλο του «πατέρα του ελληνικού ροκ». Εσένα πως σου ακούγεται;
Δεν χρειάζεται «πατέρες» η μουσική. Το μόνο που χρειάζεται είναι καλές μουσικές και μουσικούς και δόξα τω Θεώ έχουμε πολλές και πολλούς...

- Έχοντας τραγουδήσει τους περισσότερους ποιητές και τους σημαντικότερους στιχουργούς υπάρχει κάποιο τραγούδι που το ένστικτό σου να διαψεύστηκε; Να μην το πίστευες τόσο πολύ και να έγινε μεγάλη επιτυχία;
Το πίστευα και η επιτυχία είναι διαφορετικά. Δεν τραγουδάω για να κάνω επιτυχίες. Τραγουδάω για να εκφραστώ. Οι επιτυχίες έπονται. Υπάρχουν πολλά τραγούδια που μου έκαναν έκπληξη ως προς την αποδοχή τους. Κυρίως, κάποιες δύσκολες μπαλάντες. Επίσης, ο δίσκος που δεν περίμενα να έχει τόση απήχηση τόσα χρόνια μετά, είναι ο δίσκος «Φυσάει» που είχα κάνει με τον Γιώργο Τσαγκάρη σε ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη.

- Τον συγκεκριμένο δίσκο τον έκανες σε μια στιγμή που ήσουν στο απόγειο της επιτυχίας σου. Πως έκανες αυτή την επιλογή;
Προς μεγάλη έκπληξη της εταιρίας μου εκείνη την εποχή. Με είπαν τρελό, αλλοπρόσαλλο, αλλά εγώ τον έκανα… Μου άρεσε, γιατί λατρεύω τον Λειβαδίτη, όπως και όλους τους ποιητές. Και τους έχω τραγουδήσει σχεδόν όλους.

- Δεν φοβήθηκες το κόστος;
Αυτό θα το φοβόταν ένας καριερίστας. Εγώ δεν κάνω καριέρα στο τραγούδι. Χαράζω την πορεία μου στην μουσική.

- Αληθεύει ότι ήσουν η πρώτη επιλογή του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για το «Διδυμότειχο μπλουζ»; Γιατί δεν έγινε; Λόγω εταιρίας ή δική σου επιλογής;
Οχι εγώ το αποφάσισα. Δεν μου είχε αρέσει το τραγούδι αυτό στο πρώτο άκουσμα. Αλλά άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Μετά το μετάνιωσα. Και πάνω στη σκηνή το τραγουδούσα πάντα με τον Λαυρέντη.

- Τα περισσότερα τραγούδια σου έχουν αποδειχθεί με το πέρασμα των χρόνων προφητικά. Ποιο είναι εκείνο το συστατικό που κάνει ένα τραγούδι επίκαιρο αλλά και διαχρονικό;
Είναι οι ποιητές και οι στιχουργοί. Υπάρχουν τραγούδια, λίγα ευτυχώς ακόμη και δικά μου, που κράτησαν για μια σεζόν. Τα περισσότερα όμως δεν είναι επιδερμικά, δεν είναι ένα πουκάμισο εποχιακό, έχουν γίνει διαχρονικά. Αλλωστε τα περισσότερα τραγούδια μου είναι του Λοΐζου, του Θεοδωράκη, του Μικρούτσικου, του Άσιμου, του Ελύτη, του Καββαδία, του Λειβαδίτη, του Νεγρεπόντη, του Καρυωτάκη, του Αλκαίου, του Ιωάννου...

- Αν και έχεις ταυτιστεί με το ροκ σε έχουμε δει και ακούσει και σε λαϊκά τραγούδια. Είναι κάτι που το κουβαλάς μέσα σου;
Αλίμονο. Από εκεί είναι οι ρίζες μας. Από εκεί ξεκινήσαμε. Και ακόμη περισσότερο από τα δημοτικά. Να σου πω λοιπόν, πως έχω σκοπό κάποια στιγμή να κάνω ένα δίσκο με δημοτικά τραγούδια. Άλλωστε στο χωριό μου αυτά άκουσα πρώτα και μετά τα λαϊκά. Μεγαλώνοντας βέβαια ανακάλυψα τους Beatles και τους Rolling Stones, τους Animals, τους Deep Purlpe, τους Led Zeppelin, τους Pink Floyd και από την άλλη πλευρά αγάπησα και τον Μπιθικώτση, τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι φυσικά.

Στα σκυλάδικα τραγούδαγα Μάνο Λοΐζο
- Αλήθεια κόντρα στην εικόνα που έχουν πολλοί για σένα έχεις βρεθεί και στα λεγόμενα μπουζούκια για να παρακολουθήσεις κάποιο πρόγραμμα. Πολλοί έχουν αναρωτηθεί γιατί;
Να σου πω γιατί… Έχω τραγουδήσει και εγώ σε τέτοια μαγαζιά στα λεγόμενα «σκυλάδικα». Θυμάμαι τις «Κάψες», τέρμα Αλεξάνδρας σε ένα στενάκι. Σκέψου, έγινε η πρεμιέρα εκεί και είχαν μέσα ακόμη τα μπάζα του μαγαζιού από τότε που το έφτιαχναν. Ένας ολόκληρος λόφος άμμου. Δεν είχαν προλάβει βλέπεις να τον βγάλουν. Και δεν είχε και εξαερισμό και η πόρτα ήταν πολύ βαριά και μόλις την άνοιγαν, έκλεινε μόνη της από την πίεση του καπνού. Δούλεψα εκεί για να πάρω κάποια λεφτά μετά τον στρατό και για να μπορέσω να φύγω έξω, στη Γερμανία που ήθελα να πάω. Εκεί λοιπόν τραγούδαγα Μάνο Λοΐζο και με είχαν αγαπήσει πολύ οι θαμώνες, γιατί ήμουν και μικρός. Ήμουν ένα παιδί που δεν έμοιαζα να είμαι του σκυλάδικου και οι θαμώνες το καταλάβαιναν αυτό. Τους έμοιαζα φοιτητής που βρέθηκε για κάποιο λόγο εκεί σε αυτό το μαγαζί. Το πιο ωραίο ήταν το εξής σκηνικό που γίνονταν συχνά. Όταν αργά το βράδυ χόρευαν μεθυσμένοι και πήγαιναν να πέσουν φώναζα από το μικρόφωνο «άμυνα» και αυτοί με ευχαριστούσαν για την προειδοποίηση. “Ευχαριστούμε Βασιλάκη” μου έλεγαν και επανέρχονταν στην ισορροπία τους… Μέχρι την επόμενη στροφή. Ύστερα τα ίδια και στη Γερμανία. Όταν πρωτοπήγαμε δεν είχαμε καθόλου λεφτά. Ούτε να κοιμηθούμε. Πήγαμε με έναν φαντάρο, τον Θωμά από την Λάρισα. Εκείνος είχε τον πατέρα του στη Γερμανία, αλλά πριν πάμε να τον βρούμε στην πόλη που ήταν δεν είχαμε που να μείνουμε, γιατί είχαμε μεγάλο ταξίδι με το τρένο. Κλειδώσαμε, λοιπόν, τις βαλίτσες σε ντουλάπια στον σταθμό και μετά ψάχναμε που θα κοιμηθούμε. Ρωτάμε έναν Έλληνα καστανά αν υπήρχε εκεί κοντά κάποιο μαγαζί να πάμε για φαγητό. Και αυτός μας έστειλε στο Imperial. Πήγαμε εκεί με άδειες τσέπες. Τι να σου λέω… Ούτε το ποτό μας να πληρώσουμε δεν είχαμε. Λέω τότε στους υπεύθυνους “να πω ένα τραγούδι ρε παιδιά”; Και λέω: «Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό» και γίνεται χαμός. “Κι άλλο, κι άλλο” φώναζαν οι θαμώνες και την ίδια βραδιά έπιασα δουλειά σε εκείνο το μαγαζί. Σε δέκα μέρες ήρθε ένας φίλος από τον Μόναχο, ο Ηλίας, και μου λέει τι κάνεις εσύ εδώ; - όπως μου έλεγαν οι θαμώνες στις «Κάψες»- και με ρωτάει “θέλεις να έρθεις στο μαγαζί μου στο Μόναχο και να τραγουδάς μόνος σου με την κιθάρα σου”; Κι έτσι έφυγα από την Φρανκφούρτη και πήγα στο Μόναχο. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, δεν μπορώ να σνομπάρω αυτά τα μαγαζιά. Είναι δικαιολογημένη η ανάγκη του Έλληνα να πάει σε αυτούς του χώρους. Αλλά στους αυθεντικούς, όχι σε ντίσκο μπουζούκια. Εκεί θα δεις φορτηγατζήδες, ξενύχτηδες και μοναχικούς ανθρώπους... Ενα πολύ ελληνικό και πολύ συμπαθητικό λούμπεν κοινό. Σε τέτοια μαγαζιά πήγαινα και μπορεί να ξαναπάω...

- Επιστρέφοντας στη συναυλία στην Πετρούπολη, θα είσαι εκεί με την «μουσική οικογένεια» σου, όπως την έχεις χαρακτηρίσει…
Ναι, πάντα με την μουσική οικογένεια μου: Ανδρέας Αποστόλου, Στέφανος Δημητρίου, Βαγγέλης Πατεράκης, Μαίρη Μπρόζη, Γιάννης Αυγέρης και ο νεοεισερχόμενος Απόστολος Μόσιος, ο οποίος παίζει όλα τα τα όργανα και επίσης τραγουδάει μοναδικά. Προστέθηκε το χειμώνα και είμαι πολύ υπερήφανος για αυτή την ανακάλυψη μου. Με αφορμή λοιπόν την καλοκαιρινή μας πρεμιέρα δεν θέλω να στείλω κάποιο μήνυμα στον κόσμο, αλλά να του υποσχεθώ ότι η σχέση που είχαμε, θα υπάρχει πάντα μεταξύ μας. Θέλω πάντα να είμαι ο Βασίλης.

- Κλείνοντας, σαν να είμαστε σε συναυλία σου, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω αν το σύνθημα «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ...
Όχι, δεν είναι επίκαιρο αυτή την εποχή. Πάντα ήταν και θα είναι. Ο νεκροθάφτης δεν είναι ο συμπαθής ιδιοκτήτης ενός γραφείου τελετών. Είναι το ίδιο το σύστημα που μας πεθαίνει καθημερινά, που πεθαίνει τα παιδιά που λέγαμε πιο πριν, αυτός είναι ο νεκροθάφτης και εμείς πάντα σε αυτόν θα αντιστεκόμαστε.

* Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Γιάννη Μαργετουσάκη

INFO
Ημερομηνία: Παρασκευή 24 Ιουλίου
Βασίλης Παπακωνσταντίνου | Μαζί του οι μουσικοί:

Πιάνο – keyboards: Αντρέας Αποστόλου
Ηλεκτρικό Μπάσο: Βαγγέλης Πατεράκης
Τύμπανα: Στέφανος Δημητρίου
Βιολί – τραγούδι: Μαίρη Μπρόζη
Κιθάρες – τραγούδι: Απόστολος Μόσιος
Κιθάρες: Γιάννης Αυγέρης
Επιμέλεια ήχου: Αλέξανδρος Μπίτος, Λυσιέν Κλίμης
Επιμέλεια φώτων: Γιάννης Δίπλας
Ενορχήστρωση: Αντρέας Αποστόλου
Οργάνωση παραγωγής: STRAY MUSIC, info@straymusic.gr
® Το θέατρο και η παραγωγή τηρούν όλα τα μέτρα προστασίας και διασφάλισης της υγείας των θεατών.
Λόγω περιορισμού θέσεων, συνίσταται η έγκαιρη προκράτηση θέσεων μέσω viva ή των φυσικών σημείων προπώλησης.

Πληροφορίες συναυλίας
Ωρα έναρξης: 21:30
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00
Τιμή εισιτηρίου - Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Link online προπώλησης:  https://www.viva.gr/tickets/music/periodeia/vasilis-papakonstantinou-summer-2020

*Σεβόμενοι τους περιορισμούς για την προστασία της δημόσιας υγείας, οι θέσεις είναι περιορισμένες για να τηρηθούν οι απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας.

*Επιτρέπεται η αγορά σε group  των 2, 3 και 4 ατόμων και περιορισμένες θέσεις του 1 ατόμου.

*Η συναυλία θα είναι αποκλειστικά για καθήμενους.

Σημεία Προπώλησης:
Δημαρχείο Πετρούπολης (Κώστα Βάρναλη 74-78, 213 2024401), ώρες 10:30-13:00
Δημοτικός Κινηματογράφος «CINE Πετρούπολις» (Λεωφ. Πετρουπόλεως 168, 210 5012391), ώρες 21:30- 22:30
Σε όλα τα καταστήματα WIND, RELOAD, Yoleni’s και σε όλα τα φυσικά σημεία προπώλησης viva.gr
Στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων
Ηλεκτρονικά στο www.viva.gr
Τηλεφωνικά στο 11876


Ειδήσεις σήμερα

Καιρός: Διατηρούνται ζέστη, ισχυροί άνεμοι - Ο χάρτης με τις περιοχές που κινδυνεύουν από πυρκαγιά

Κέλι Πρέστον: Νεκρή στα 57 της χρόνια η σύζυγος του Τζον Τραβόλτα

Ηλίας Μόσιαλος: Τι γνωρίζουμε μετά από 4 μήνες πανδημίας COVID-19