Μόνικα στο protothema.gr: «Είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου που με προσγείωναν»

 Όταν πριν από 15 περίπου χρόνια, κοριτσάκι ακόμα, ανέβασε το πρώτο της demo στο διαδίκτυο, θέλοντας να μοιραστεί τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες της, δεν μπορούσε να φανταστεί πως, πολύ σύντομα, στο όνομά της και κυρίως στις μελωδίες της θα αναγνώριζαν πολλοί μια νέα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δύναμη στα ελληνικά μουσικά πράγματα. Οι προβλέψεις αυτές επιβεβαιώθηκαν με την κυκλοφορία, το 2008, του πρώτου άλμπουμ της, με τίτλο «Avatar», που σημείωσε δισκογραφικό πάταγο και τις sold out συναυλίες της σε εμβληματικούς χώρους όπως το Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, το Ηρώδειο κ.α. Η Μόνικα  ήταν κάτι διαφορετικό, αλλιώτικο, σαν ένα φρέσκο αεράκι που φύσηξε και ταρακούνησε τα νερά του έως τότε στάσιμου, σε γενικές γραμμές, ελληνικού μουσικού τοπίου.

Η ίδια, ωστόσο, δεν κρεμάστηκε από αυτό το εναρκτήριο σπριντ ούτε έβαλε στόχο να συνεχίσει να τρέχει κυνηγώντας απλά και μόνον αριθμούς. Ταξίδεψε, σπούδασε, γνώρισε διαφορετικούς κόσμους και ανθρώπους, δούλεψε στο εξωτερικό, προχωρώντας, παράλληλα και στην προσωπική της ζωή μιας και το 2020 την βρίσκει μέσα σε έναν ευτυχισμένο γάμο και με την δίχρονη κορούλα της στην αγκαλιά της. Αυτή η εσωτερική πληρότητα ήταν, όπως η ίδια εξομολογείται στο protothema.gr, που την έκανε να νιώσει την επιθυμία να ετοιμάσει τον πρώτο ελληνόφωνο δίσκο της τα τραγούδια του οποίου θα παρουσιάσει, για πρώτη φορά ζωντανά, σήμερα και αύριο, στο Ηρώδειο.

- Ιούλιος 2014 – Ιούλιος 2020: Έξι χρόνια πέρασαν από την παρθενική σου εμφάνιση στο Ηρώδειο και σε λίγες ώρες επιστρέφεις στο ίδιο αυτό μαγικό αλλά και απαιτητικό συνάμα χώρο. Τί έχει μείνει ίδιο και τί έχει αλλάξει από τότε;Κοίτα να δεις που σκεφτόμουν κι εγώ ακριβώς αυτό πριν λίγο γιατί βρίσκομαι στο σπίτι, στο Κέντρο, όπου ζούσα ως φοιτήτρια. Σκεφτόμουν λοιπόν πόσο διαφορετική ήταν η ζωή μου το 2014, που ετοιμαζόμουν για το Ηρώδειο. Τότε, ως αυθόρμητο νιάτο χωρίς υποχρεώσεις, είχα πάει για ένα βράδυ στη Σαντορίνη, έτσι απλά για να ξεσκάσω. Τώρα πια έχω ήδη ζήσει στην Αμερική, έχω κάνει οικογένεια, έχω γίνει μαμά. Κι αυτό που πραγματικά νιώθω είναι πως τώρα η ζωή μου είναι δέκα φορές καλύτερη από τότε. Δεν έχω απωθημένα, γιατί έκανα τα πράγματα που ήθελα στην ώρα τους. Παραμένω βέβαια η ίδια αυθόρμητη, χαρούμενη Μόνικα. Δεν αλλάζει ο χαρακτήρας. Μόνο που τώρα είναι η πρώτη μου μεγάλη συναυλία που θέλω να μεταβιβάσω στην κόρη μου, στην δική μου οικογένεια. Έχει, λοιπόν, διπλό νόημα για μένα.

- Από αυτά που λες αντιλαμβάνομαι πως η μητρότητα έχει επιδράσει καθοριστικά πάνω σου. Πόσο έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές σου αυτά τα δύο τελευταία χρόνια;

Πάρα πολύ! Το «εγώ» εξαφανίστηκε, από τα μικρότερα θέματα ως τα πιο σημαντικά. Έχω να ψωνίσω δύο χρόνια για τον εαυτό μου. Μού δίνει χαρά πλέον να αγοράζω πράγματα για την μικρή.

- Να υποθέσω πως με την ωριμότητα, προσωπική και καλλιτεχνική, το αίσθημα ευθύνης απέναντι στους άλλους μεγαλώνει;

Σε μένα συμβαίνει το αντίστροφο. Το άγχος και η αγωνία που ένιωθα παλιότερα έχει μετατραπεί σε επιθυμία να χαρώ αυτά που κάνω όσο γίνεται περισσότερο. Μόνο γι’ αυτό ανησυχώ πια. Σε αυτό βέβαια είναι καθοριστική η συμβολή της ομάδας μου με την οποία δουλεύω εδώ και αρκετά χρόνια. Είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και αυτό που μού λένε είναι πως όλα είναι έτοιμα και πως εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να τραγουδήσω. Μένει λοιπόν σε μένα να δημιουργήσω μια ωραία ατμόσφαιρα πάνω στη σκηνή η οποία, βεβαίως, μεταφέρεται αυτόματα και στο κοινό.

- Είσαι, πάντως, αντισυμβατική και στις επιλογές σου. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των νέων καλλιτεχνών και παρότι έκανες ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα – όλοι μιλούσαν τότε για το μουσικό φαινόμενο Μόνικα – εσύ αποστασιοποιήθηκες για αρκετά χρόνια από τα εγχώρια καλλιτεχνικά δρώμενα. Αυτό αποτέλεσε μια ενσυνείδητη επιλογή ή απλώς προέκυψε;

Πρωταρχικός μου ήταν πάντα να ζω όσο πιο όμορφα τη ζωή μου, να νιώθω εγώ γεμάτη, για να μπορώ να παρουσιάζω όμορφα πράγματα και στον κόσμο. Άλλωστε εγώ με τις μελωδίες και τους στίχους μου εκφράζω τη ζωή μου, την καθημερινότητά. Αν η μουσική ήταν ο ένας και μοναδικός σκοπός της ζωής μου νομίζω πως δεν θα την αγαπούσα τόσο και πιθανότατα να μην ήμουν καλή στο να την εκφράζω. Αν ποτέ η μουσική γινόταν για μένα ρουτίνα, θα σταματούσα. Μπορεί να ασχολούμαι καθημερινά με την μουσική, να γράφω, να δοκιμάζω διάφορα πράγματα στο στούντιο, δεν το κάνω όμως ως επαγγελματική υποχρέωση. Όλο αυτό για μένα είναι το ευχάριστο διάλλειμα της ημέρας, σαν να κάνω ποδήλατο. Γι’ αυτό άλλωστε κι έχω πολλά ακυκλοφόρτητα τραγούδια στα συρτάρια μου.- Θεωρείς πως ήσουν έτοιμη να διαχειριστείς την επιτυχία στο ξεκίνημά σου που έγινε σε πολύ νεαρή ηλικία. Έπιασες κάποια στιγμή τον εαυτό σου να έχει καβαλήσει το καλάμι;

Η αλήθεια είναι πως, λόγω χαρακτήρα, ήμουν από μικρή μπροστάρισσα σε διάφορα κοινά πράγματα, σε γιορτές στο σχολείο, στο 15μελές... Το σημαντικό όμως είναι πως είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου που με προσγείωναν. Θυμάμαι όταν έσωσα τη μεγάλη μου συναυλία στο Λυκαβηττό η μητέρα μου προσπαθούσε να μού περάσει το μήνυμα πως, εντάξει, δεν έγινε και τίποτα…Κι αυτό για μην συνηθίζω σε μια συγκεκριμένη κατάσταση και εγκλωβιστώ μέσα σ’ αυτήν. Σίγουρα οι δικοί μου είδαν πως πήγα να τρομάξω με όλο αυτό που συνέβη στο ξεκίνημά μου αλλά και πως έχανα πράγματα που έπρεπε να ζω σε εκείνη την ηλικία. Ήμουν 25 χρονών και δεν προλάβαινα να πάω ούτε για έναν καφέ.  

 - Η 10ετής απουσία σου από την ελληνική δισκογραφία δεν σού δημιούργησε την ανησυχία πως μπορεί να χαθεί η επαφή σου με το κοινό;

Μπορεί εδώ να μην έφθαναν πολλά νέα μου αλλά η τελευταία πενταετία ήταν για μένα από πιο παραγωγικές που έχω ζήσει καλλιτεχνικά. Το 2015 κυκλοφόρησε στην Αμερική το διεθνές άλμπουμ μου «Secret in the Dark», έδωσα πάρα πολλές συναυλίες στο εξωτερικό και κυρίως στη Γαλλία όπου αυτός ο δίσκος σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

- Πώς είναι για έναν Έλληνα καλλιτέχνη να ζει και να εργάζεται στην Αμερική;

Αρχικά πήγα στη Νέα Υόρκη πιο πολύ από περιέργεια. Πήρα ένα αεροπλάνο και πήγα μόνη μου, χωρίς να γνωρίζω κανέναν. Έκανα τις βόλτες μου, είδα συναυλίες, γνώρισα φοβερούς μουσικούς που έχουν δουλέψει με τεράστια ονόματα, όπως η Έιμι Γουάινχάουζ, η Αντέλ κ.α., και είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους. Τα πράγματα εκεί γίνονται πολύ γρήγορα αλλά και πολύ επαγγελματικά. Η βάση μου πλέον είναι το Λος Άντζελες αλλά μείναμε στην Ελλάδα περισσότερο απ’ ότι είχαμε προγραμματίσει λόγω κορωνοϊού.

- Για μία ακόμη φορά, ωστόσο, κατάφερες να μάς εκπλήξεις δισκογραφικά. Επέστρεψες με ένα ελληνόφωνο άλμπουμ, το  «Ο κήπος είναι ανθηρός», που εγείρει την μουσική νοσταλγία χωρίς να είναι παλιακό και επενδύει βαθιά στο λαϊκό μουσικό στοιχείο. Υπήρχε αυτό το κομμάτι στην συνθετική σου προσωπικότητα ή την ανακάλυψες κι εσύ ξαφνικά;

Το λαϊκό μουσικό στοιχείο υπήρχε πάντα μέσα μου και το είχα περάσει και στα παλιότερα κομμάτια μου, ίσως πιο διακριτικά απ’ ότι τώρα. Βέβαια εγώ δεν είχα στόχο να κάνω παρέμβαση σε αυτό που λέμε λαϊκό έντεχνο τραγούδι, υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες πιο άξιοι από μένα στο συγκεκριμένο είδος. Προσπάθησα να εκφράσω, όσο πιο αυθεντικά μπορούσα, τα συναισθήματα που είχα μέσα μου και δεν μπορούσαν να αποτυπωθούν σε μια ξένη γλώσσα. Είναι κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματα που μόνο στα ελληνικά μπορώ να τα εκφράσω. Ήρθα πέρσι το καλοκαίρι στην Ελλάδα, συνάντησα τους παλιούς μου συνεργάτες κι ένιωσα ότι ήταν η στιγμή για τον επόμενο ελληνικό μου δίσκο. Έγινε λοιπόν αυτό το άλμπουμ μέσα σε μια πολύ ωραία αύρα, χωρίς άγχος, χωρίς πίεση. Το κάναμε επειδή μάς είχε λείψει. Και είμαι πολύ χαρούμενη που το κοινό τα υποδέχτηκε αυτά τα τραγούδια με τόση αγάπη. Τα μηνύματα που λαμβάνω είναι πραγματικά συγκινητικά.

- Ο ελληνικός στίχος θεωρείς να σού δώσει την ευκαιρία να επικοινωνήσεις με μια ευρύτερη ομάδα κοινού;

Δεν το ξέρω αυτό. Εκείνο που ελπίζω να γίνει με αυτόν τον δίσκο είναι να τον ανακαλύπτει, με τα χρόνια, όλο και περισσότερος κόσμος. Να είναι ένας δίσκος που θα μείνει στο χρόνο και που κάποιοι άνθρωποι στο μέλλον θα με ανακαλύπτουν μέσα από τα τραγούδια του.

- Η ερμηνευτική απόδοση τραγουδιών τόσο διαφορετικού μουσικού ύφους, από αυτά που μάς έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα τουλάχιστον, σε άγχωσε δεδομένου ότι δεν διαθέτεις αυτό  που λέμε κατεξοχήν λαϊκή φωνή; Πόσο εύκολα, ας πούμε, σού βγήκε «Το αίμα μου» που είναι ένα βαρύ ζεϊμπέκικο; Δεν φοβήθηκες την κριτική;

΄Όχι δεν την φοβήθηκα. Ήθελα τόσο πολύ να το πω αυτό το τραγούδι με τον δικό μου τρόπο. Άλλωστε, πιστεύω πως όταν κάνεις κάτι για να αρέσεις δεν έχει κανένα νόημα.

- Έχεις σκεφτεί να διαχωρίσεις κάποια στιγμή την ερμηνευτική από την τραγουδοποιητική σου ιδιότητα; Υπάρχει κάποιος Έλληνας τραγουδιστής για την φωνή του οποίου θα ήθελες πολύ να γράψεις τραγούδια;

Υπάρχει ένας τραγουδιστής, πολύ αγαπημένος, πολύ μεγάλο όνομα και με τεράστια εμπειρία στο χώρο. Του έστειλα ένα τραγούδι, ενθουσιάστηκε και πήγε μόνος του και το ηχογράφησε. Δυστυχώς δεν μού επιτρέπεται ακόμα να πω το όνομά του. Στο μεταξύ στο εξωτερικό έχω ήδη πει τραγούδια άλλων καλλιτεχνών ενώ γράφω και τραγούδια που προορίζονται για ξένους καλλιτέχνες.

- Πώς νιώθεις που επιστρέφεις στην συναυλιακή δράση σε μια ιδιαίτερη περίοδο, αυτήν της δύσκολης και αγχωτικής πραγματικότητας την πανδημίας του κορωνοϊού;

Είναι περίεργα, μια εποχή άγνωστη σε όλους μας στην οποία τα πάντα βρίσκονται στον αέρα. Έχουν υπάρξει γεγονότα στο παρελθόν τα οποία με τρόμαξαν, όπως η Δίδυμοι Πύργοι ή άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις, ωστόσο, αυτή η πανδημία αυξάνει την αγωνία μου για το μέλλον. Τί θα ακολουθήσει…Προσπαθώ όμως να είμαι αισιόδοξη, να συνεχίζω όπως έκαναν τόσοι και τόσοι άνθρωποι στο παρελθόν

που ήρθαν αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις. Η μόνη συμβουλή που δίνω στον εαυτό μου είναι να κρατώ το μέτρο, να μην κάνω υπερβολές. Γιατί αυτό αντιλαμβανόμαστε όταν συμβαίνει κάτι ξαφνικό και δύσκολο: Πώς τρέχοντας διαρκώς χάνουμε το αληθινό νόημα της ζωής η οποία συνεχίζει να είναι όμορφη ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.