Η εξομολόγηση του Μίμη Πλέσσα για τον Γιάννη Πουλόπουλο

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει σε βάθος τον καλλιτέχνη αλλά και τον άνθρωπο Γιάννη Πουλόπουλο, αυτός δεν είναι άλλος από τον Μίμη Πλέσσα. Είναι ο συνθέτης που τον εμπιστεύθηκε από την πρώτη στιγμή και μάλιστα με κλειστά μάτια, εκείνος που έγραψε για τη φωνή του τις περισσότερες και τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, αυτός με τον οποίον βίωσε την τεράστια επιτυχία της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και του θρυλικού «Δρόμου», ο πνευματικός – καλλιτεχνικός του πατέρας. Οι μουσικοί δρόμοι τους υπήρξαν παράλληλοι, για πάρα πολλά χρόνια, η σχέση τους καρμική, το ταίριασμά τους ανεπανάληπτο. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως μαζί «γέννησαν» κάποια από τα πιο δημοφιλή και εμπορικά τραγούδια όλων των εποχών.

Όλες αυτές τις ημέρες ο Μίμης Πλέσσας, βαθιά συγκινημένος από την απώλεια του ανθρώπου με τον οποίο μοιράστηκε τόσο πολλά και σημαντικά, σιωπούσε. Άφηνε τα γεμάτα συναίσθημα τραγούδια τους να μιλήσουν για εκείνον. Η οικογένειά επέμενε να μην παραστεί στην κηδεία παρότι ο ίδιος ήθελε πολύ να πάει. Σήμερα, όμως, ανοίγει την καρδιά του στο protothema.gr και ανατρέχει στο βιβλίο των προσωπικών του αναμνήσεων για να μοιραστεί μαζί μας άγνωστα περιστατικά από την επί σειρά ετών καλλιτεχνική συνύπαρξή του με τον σπουδαίο τραγουδιστή στην σπάνια φωνή του οποίου ανακάλυψε το ιδανικό κανάλι επικοινωνίας της μουσικής του με το κοινό.

Αυτό που περισσότεροι γνωρίζουν είναι πως η παρθενική συνάντηση του συνθέτη με τον τραγουδιστή έγινε το 1967 στην ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες» όπου πρωτοακούστηκαν τα τραγούδια «΄Εκλαψα χθες», «Απόψε κάποιος θα χαθεί» και «Πίσω απ' το παράθυρο». Αυτό που δεν ξέρουν όμως είναι οι λεπτομέρειες της πρώτης τους συνάντησης η οποία ήταν εντελώς...κινηματογραφική.

«Άκουσα για πρώτη φορά την μοναδική του φωνή του, στον Άγιο Ιερόθεο, στο Περιστέρι, σε μια οικοδομή όπου δούλευε τότε. Αντίκρισα ένα παλικάρι μικρόσωμο, σκιθρωπό, αγέλαστο που έβγαζε όμως μια χροιά εκπληκτική. Ένιωσα αμέσως πως αυτή η φωνή, μαζί με το ρεπερτόριό μου, μπορούν να κάνουν θαύματα. Κι επιβεβαιώθηκα γιατί κάποια από τα τραγούδια που κάναμε μαζί έσπασαν όλα τα ρεκόρ και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, τόσα χρόνια μετά να παραμένουν αξεπέραστα» θυμάται ο Μίμης Πλέσσας.

Αυτόματα το μυαλό μας πάει στην πρώτη σκηνή από την ταινία «Διπλοπενιές» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ να τραγουδά το «Μάτια Βουρκωμένα» του Ξαρχάκου κι ο μαέστρος μιας ορχήστρας, εντυπωσιασμένος από την φωνή του, να του προτείνει να γίνει τραγουδιστής. Και αντιλαμβανόμαστε πως, τελικά, υπάρχουν κάποιες σκηνές από ταινίες, έχουν «παιχτεί» και στην αληθινή ζωή!

Από εκείνη την πρώτη στιγμή ο Μίμης Πλέσσας ήταν σίγουρος για τον Γιάννη Πουλόπουλο. Δεν χρειάστηκαν πρόβες, ηχογραφήσεις, γνώμες τρίτων: «Ήμουν απολύτως σίγουρος πως αυτή η φωνή μπορεί να αποδώσει μοναδικά όλο μου το ρεπερτόριο» μάς εξομολογείται ο ίδιος.

Πολύ σύντομα, βεβαίως, θα αποδειχτεί πως το ένστικτό του ήταν απολύτως σωστό καθώς τα πρώτα τραγούδια που έκανε με τον Πουλόπουλο έγιναν σχεδόν αμέσως επιτυχίες. Το ίδιο ακριβώς συνέβη με την δεύτερη συνεργασία τους στην μεγάλη οθόνη, έναν χρόνο αργότερα, για τις ανάγκες της ταινίας «Μια κυρία στα μπουζούκια». Ο Γιάννης Πουλόπουλος εμφανίζεται σε κάποιες σκηνές να τραγουδά «Μη του μιλάτε του παιδιού» και «Απόψε κλαίει ο ουρανός» και μαγεύει τα πλήθη. Ο θρίαμβος όμως θα έρθει μέσα από το φιλμ «Γοργόνες και Μάγκες» με τα τραγούδια «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και «Καμαρούλα μια σταλιά» να απογειώνουν την δημοφιλία του τραγουδιστή.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος αποτελεί πλέον το νέο μεγάλο αστέρι του ελληνικού τραγουδιού της εποχής. Στα νυχτερινά κέντρα όπου εμφανίζεται γίνεται το αδιαχώρητο και οι φωτογραφίες του φιγουράρουν στα περισσότερα κοριτσίστικα δωμάτια. Οι εκδηλώσεις θαυμασμού που δεχόταν, κυρίως από το γυναικείο φύλλο, ήταν πρωτοφανείς.

Ένα ανάλογο περιστατικό μάς αποκαλύπτει ο Μίμης Πλέσσας. «Κάποια βράδια πήγαινα από τη γειτονιά του στο Περιστέρι, τον έπαιρνα με μια μοτοσυκλέτα που είχα τότε και πηγαίναμε στον «Ορφέα», τον θρυλικό θερινό κινηματογράφο του Νέου Κόσμου. Οι ουρές ήταν συνήθως τεράστιες. Όμως, με το που εμφανιζόταν ο Πουλόπουλος, οι περισσότερες γυναίκες άφηναν την ουρά, έτρεχαν καταπάνω του, έβγαζαν τα χρυσαφικά που φορούσαν και του τα έδιναν, τα έβαζαν στις τσέπες του, στα χέρια του, για να εκδηλώσουν μ' αυτόν τον τρόπο την αγάπη και τον θαυμασμό τους. Ο Γιάννης, από την άλλη πλευρά σαστισμένος, τα άφηνε κι έφευγε. Ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας, δεν τις απολάμβανε αυτές τις εκδηλώσεις θαυμασμού αντιθέτως ένιωθε άβολα».
Ο κλειστός αυτός χαρακτήρας, ο σεμνός αυτός άνθρωπος, όμως, έμελλε να γίνει ο πρωταγωνιστής του πιο εμπορικού ελληνικού δίσκου όλων των εποχών. Οι ερμηνείες του στα τραγούδια του θρυλικού «Δρόμου», σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, σφράγισαν ανεξίτηλα μια ολόκληρη εποχή και παραμένουν ασύγκριτες μέχρι σήμερα.

Η πρωτόγνωρη εκείνη ανατριχίλα που ένιωσε ο Μίμης Πλέσσας όταν άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή του Πουλόπουλου στην οικοδομή του Περιστερίου δεν ήταν τυχαία. Μαρτυρούσε και προανήγγειλε συνάμα την γέννηση μιας ιστορικής μουσικής σύμπραξης η οποία, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει ο συνθέτης «δεν θα μπορούσε να μην είχε συμβεί».